You Are Not My Mother / Δεν Είσαι η Μητέρα μου (2022)

Η Κέιτ Ντόλαν μάς βυθίζει στους θρύλους, τα σκοτεινά παραμύθια και τις μακάβριες ιστορίες τρόμου της ιρλανδικής παράδοσης για να αφηγηθεί με το δικό της τρόπο μία ιστορία δύσκολης γυναικείας ενηλικίωσης. Βλέπεται με ενδιαφέρον, έχει ιδιαίτερη και ατμοσφαιρική σκηνοθεσία, αλλά παράλληλα έχει και μία πάρα πολύ νωχελική ροή, αργεί να μπει στην ουσία της υπόθεσης, κάνοντας μία περιττή κι ανούσια εισαγωγή, ή τρενάροντας το θέμα περιορίζοντας το τζούσι κομμάτι αρκετά, ακόμα και η κορύφωση είναι άψυχη, δίχως ίχνος ανατροπής ή κάποιας αναπάντεχης έκρηξης που θα σε καθηλώσει, λείπουν τα γνωστά jump scares που έπρεπε να έχει το είδος, εμπεριέχει κάποια γνωστά κλισέ η ταινία, ωστόσο η διαχείριση της θεματολογίας αποτελεί μια χαμένη ευκαιρία στο σύνολό της. Οι ρυθμοί είναι αργοί και λιτοί, οι διάλογοι αρκετοί, τα χρώματα γκρίζα και μουντά, και τα απότομα τρομάγματα ή τριξίματα ή ψυχολογικά παιχνίδια άφαντα σε μία ταινία που θα μπορούσε να είχε άπλετα από δαύτα.

Στηρίζεται σε δύο πραγματικά καλές ερμηνείες από μάνα και κόρη (αλλά και άψογο καδράρισμα στα πλάνα της γιαγιάς), ενώ ρεαλισμός και φαντασία συνδιαλέγονται με υπόγεια ένταση. Παρόλα αυτά, όσο το "κακό" αρχίζει και σχηματοποιείται, η αίσθηση του τρόμου αρχίζει και εξασθενεί, αποδυναμώνεται, ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η Ντόλαν (όντας άπειρη με το πρώτο της μεγάλου μήκους εγχείρημα) δεν μπορεί να κρατήσει την ίδια ένταση όσο ο τρόμος παίρνει μορφή και οι παγανιστικοί μύθοι ζωντανεύουν, με την ταινία να εξελίσσεται σε ένα b-movie. Οι λύσεις και οι εξηγήσεις προκύπτουν αναπάντεχα εύκολα και βολικά, το φινάλε είναι μάλλον προχειρογραμμένο και εν τέλει "άδειο", το οποίο μάλιστα (ακόμα χειρότερα) απογοητεύει σε σύγκριση με το premise που η ίδια η δημιουργός είχε με τόσο κόπο, χτίσει. 5/10!!!

Απο την αφισα δεν μου γεμισε το ματι,αλλα ειδα καλα σχολια κ καλη βαθμολογια στο IMDb. 
Εγω παντως δεν ξετρελαθηκα.. σορι.