Insidious: The Red Door / Παγιδευμένη Ψυχή: Η Πορφυρή Πόρτα (2023)

Το πέμπτο κατά σειρά Insidious (ελπίζω και τελευταίο γιατί πλέον έχει κουράσει, έχει φάει τα ψωμιά του και ξεψαχνίζουν τα ψίχουλα) επενδύει περισσότερο στο ανθρώπινο δράμα και λιγότερο στον τρόμο και το μετα-υπερφυσικό, περιμένεις να δεις κάτι εκρηκτικό και τελικά βλέπεις δύο-τρία πυροτεχνήματα, το σενάριο δυσκολεύεται να διαχειριστεί τις όποιες υποπλοκές, η ανάπτυξη μοιάζει αρκετά υποτονική αν και στιβαρή, με φροντισμένη παραγωγή, με όλα τα στοιχεία του είδους να παρελαύνουν και μία κλιμάκωση της αγωνίας και του ισχνού τρόμου, που ικανοποιεί μέχρι ένα σημείο, όταν πλέον το σενάριο αρχίζει να δείχνει τις περιορισμένες δυνατότητές του. Το πιο χαρακτηριστικό γνώρισμά του είναι η έλλειψη οράματος για τη συνέχεια αυτής της ιστορίας και κατ’ επέκταση η διεκπεραιωτική φύση της. Η αλήθεια είναι πως το πέμπτο αυτό φιλμ βρίσκεται ένα επίπεδο πιο πάνω, ποιοτικά, σε σύγκριση με το τέταρτο. Ένα βασικό επίσης μειονέκτημα είναι και η σχεδόν παντελής απουσία του gore στοιχείου. Στην προσπάθειά τους να καπαρώσουν το σήμα καταλληλλότητας, οι παραγωγοί έχουν εμφανώς μειώσει το βαθμό απεικόνισης της βίας σε ενοχλητικό βαθμό για ταινία του είδους, με αποτέλεσμα αυτή να γίνεται μη πιστευτή.

Η ταινία παρουσιάζει, μια ιδιαίτερη, ευπρόσδεκτα βραδυφλεγή και πιο ήσυχη προσέγγιση του τρόμου σε σχέση με τις προδιαγραφές του franchise, μα προδομένο από ένα αναιμικό σενάριο κι από την (επί της ουσίας αχρείαστη) ανάγκη να συμπληρώσει δευτερεύοντα κενά των ταινιών που προηγήθηκαν. Η ταινία ξεκινάει κάπως απότομα και διατηρεί μια ρηχή ανάπτυξη καθ’ όλη τη διάρκεια αφού η σχέση των Lamberts με τον δαίμονα δεν χτίζεται επαρκώς ώστε να δημιουργηθεί η αίσθηση της επιτακτικότητας για την απειλή που τους περιτριγυρίζει, ενώ παράλληλα αναμασά κάποιες στιγμές από τις δύο πρώτες προσθήκες χωρίς να έχει ξεκάθαρο στόχο για μεγάλο διάστημα. Σε ένα φιλμ που, ούτως ή άλλως, ζητά από το κοινό να αφεθεί στη δύναμη της αφήγησης προκειμένου να πιστέψει όσα υπερφυσικά λαμβάνουν χώρα επί της οθόνης, οι σεναριακές τρύπες ζημιώνουν ανεπανόρθωτα την πλοκή. Τα δύο πρώτα φιλμ του franchise, χωρίς να είναι άψογα, κατόρθωναν να χτίσουν μια μυθολογία που τραβούσε το ενδιαφέρον του θεατή. Το τελευταίο κεφάλαιο παρουσιάζει κι αυτό, όπως και τα δύο προηγούμενα, το σύνδρομο της επαναληψιμότητας. Στο σύνολό της, η ταινία διατηρεί έναν σφιχτοδεμένο ρυθμό, με τον Wilson να επιδεικνύει την ικανότητά του ως προς τη δημιουργία δυνατών διαπροσωπικών σχέσεων. Αναπαράγει επιτυχώς την αισθητική του, κάτι που ήταν εξαρχής το ζητούμενο, μιας και δημιουργία του Wan ήταν το εν λόγω franchise, ενώ επενδύει σε έναν ικανοποιητικό βαθμό και στην ατμόσφαιρα.

Δυστυχώς τα περισσότερα jumpscares (3-4 ξεχωρίζω που ήταν πραγματικά δυνατά, καλοστημένα και τρομαχτικά, με τον Wilson να τα χορογραφεί επιτυχημένα και άκρως λειτουργικά) και κοψοχολιάσματα στηρίζονται στον ήχο και το μοντάζ κι όχι στον αγνό φυσιογνωμικό τρόμο. Επιπλέον, η επίλυση του προβλήματος έρχεται απότομα, βολικά και υπερβολικά γρήγορα, μου φάνηκε εύκολη και άτσαλα εκτελεσμένη, ενώ αντιγράφει πολλά από το πρώτο στη δομή του φινάλε σα να βαριόταν ο σεναριογράφος να φτιάξει μία κορύφωση, ένα εντυπωσιακό καινούριο τέλος (πρέπει μια ή παραπάνω κρίσιμες σκηνές στην εξήγησή της να έφυγαν στο μοντάζ, γιατί πάλι, με απλά λόγια, δεν βγάζει νόημα). Ο Wilson και ο Simpkins μαζί με τους συναδέρφους τους δίνουν πάνω-κάτω ερμηνείες που περιμένουμε: ισορροπημένες, ζωντανές και αξιόλογες. Η ταινία απαιτεί από τον Simpkins κυρίως μια πειστική εξωτερίκευση συναισθημάτων, που εντούτοις γράφουν άψογα στα χαρακτηριστικά του. Η Sinclair Daniel είναι ακόμα μια φρέσκια πνοή μέσα στο στόρι, η κωμική-καυστική πινελιά, με το άπαιχτο παρουσιαστικό της, τις βιτριολικές ατάκες φωτιά και το μαγκίτικο στυλάκι της να κλέβουν πραγματικά την παράσταση.

Το αποτέλεσμα: παρά τις σωστά τοποθετημένες συναισθηματικές γωνίες της πλοκής, το άτονο σενάριο δεν επιτρέπει να χτιστεί μια εστιασμένη και απειλητική ιστορία, με το φιλμ να εξελίσσεται αρκετά μονότονα, υστερεί στην ποσότητα και ποιότητα του τρόμου, και οι δαίμονες που κάνουν την εμφάνισή τους δεν διαθέτουν την επιβλητική παρουσία των προηγούμενων αντιπάλων, ενώ οι σκηνές τρόμου είναι πολύ λίγες για ταινία τέτοιου είδους και καθόλου πρωτότυπες ή δημιουργικές. Η ισορροπία δράματος-τρόμου απουσιάζει λοιπόν και αυτό λογικά θα ξενίσει τους φανς (αυτό που κρατάει την ισορροπία τελικά και καθιστά την ταινία μια κοινότυπη αλλά λειτουργική προσφορά του είδους είναι ο Patrick Wilson, ο οποίος καταφέρνει μια αξιοπρεπή δουλειά στο κομμάτι της σκηνοθεσίας για να δημιουργήσει την υποβλητική ατμόσφαιρα που επιβάλλεται). Ένα κουρασμένο πια franchise, διαθέτει όμως αρετές που θα εκτιμήσουν οι λάτρεις του είδους. Αν πιστέψουμε, πάντως, πως αποτελεί την τελευταία ταινία της σειράς, πρόκειται για ένα μάλλον άδοξο αλλά νοσταλγικό κλείσιμο. 5-5.5/10!!!

Από τις ελάχιστες φορές που διαφωνώ με τις απίστευτα μικρές βαθμολογίες του κοινού και θα συμφωνήσω με αυτή του IMDB. Ναι, οι σκηνές τρόμου και δράσης ήταν περιορισμένες και το σενάριο πολλές φορές δεν ήταν πιστευτό, αλλά τρώγεται, κλείνει ευχάριστα τη σειρά Insidious (ελπίζω) κι έχει επιτέλους τον αγαπημένο μου darth maul που έχει να αναλάβει τον ρόλο του main antagonist από την πρώτη ταινία. Θα την έβαζα στο επίπεδο των δύο προηγούμενων, πουθενά κοντά στις δύο πρώτες, αλλά όχι και σκουπίδι.

Μπορείτε να το βάλετε κ στον πλειερ 2 ;

Άρκετα καλή ταινια. Αρκετα jumpscares και συγκεκριμενα σε κραταει συνεχως σε αγωνια. 

peite mou oti ena tetoio uperoxo sumpan teleiwnei toso asxima. An den bgei alli tainia exw xenerwsei apisteuta

Insidious: The Red Door, λοπόν....

Σαν ιδέα καλή, σαν ταινία μέτρια...

3/5

Μεγαλος fan αλλα η συγκεκριμένη Insidious ταινια πολυ κατω του μετριου.

ποιο μεγάλη αναλυση ουτε σε full δεν μπορειτε να βαλετε η μιση ταινια φαινεται το βαζω σε 50νταρα οθονη και την βλεπεις μιση. η μισες ταινιες εδω ουτε full δεν εχει φτιαξτε το μπας και δουμε καμια ταινια της προκοπης. 

Το αδικείτε, στον κινηματογράφο δείχνει σαφώς πιο ωραίο

αχταρμας...

0 / 10

Κανένας καινούργιος δαίμονας.Είναι σαν μία επανάληψη της πρώτης ταινίας (πολύ καλύτερη η πρώτη) με τον ίδιο δαίμονα και τον Ντάλτον σε μεγαλύτερη ηλικία.Επικεντρώνεται κυρίως στην σχέση πατέρα-γιού.Απογοήτευση,2/5.

Από τις πολύ αγαπημένες μου ταινίες.

Η μια πιο καλή από την άλλη...κ η Ελίζ καρυφή πάντα.Λατρεμένη.

Το τελευταίο ας ελπίσουμε κεφάλαιο αυτού του franchise δίνει ουσιαστικά την ευκαιρία στον γιο να πρωταγωνιστήσει, ο Wilson δουλεύει κάπως παράλληλα πάνω στο μυστήριο που υπάρχει. Ο μικρός που πλέον είναι μεγάλος, κάνει αρκετά καλή ερμηνεία στην προσπάθεια να δαμάσει την τρέλα του, ρισκάρει αρκετά κάνοντας φιλία με την συγκάτοικο του και παράλληλα μπαίνοντας μόνος του στο Πέρα. Από και πέρα, αφαιρώντας την ερμηνεία αυτή, το σενάριο δεν μας λέει και πολλά, μέχρι την 1η ώρα δεν συμβαίνει ούτε jumpscare ούτε τίποτα και στα τελευταία 40 λεπτά απλά κοιτούσα την κοπέλα δίπλα που τρόμαζε. Για άτομα που δεν έχουν δει πολλά και δεν ξέρουν είναι αρκετά καλή, αλλά θεωρώ ότι όταν έχεις δει τόσες πολλές, πόσο μάλλον άλλες τρεις με την ίδια/παρόμοια ιστορία τότε δεν έχεις να ελπίζεις σε πολλά.  Για εμένα δεν ήταν κακή, αλλά δεν θεωρώ ότι θα την ξανάβλεπα κιόλας. 6/10

Σούπερ καραμπαρουφα !!! Γέλασα μέχρι δακρύων 

ΓΤΠ μιλάμε, στο 20λεπτο το έκλεισα! Βλέπεις "Κυνηγό" τώρα στον ΣΚΑΙ που βγήκε πριν 36 ΧΡΟΝΙΑ!! και λες "τί λ@λακίες βλέπουμε σήμερα"!!! 2/10...

Καλημέρα σας.

Δεν έχει ελληνικούς υπότιτλους.

Μπορείτε να το φτιάξετε παρακαλώ?

Ευχαριστώ.

Επείτελους 😮‍💨

Καθυστερήσετε πολη

Υπάρχει ένα πρόβλημα κριβουν τις φάτσες τους φτιάξτε το 

Πόλη μαυρίλα εικόνα 

Den lew Kala kanate pou to balate alla san na kolaei ligo h othonh kante to