Evil Dead / Το Πρόσωπο Του Κακού (2013)

Ριμέικ-σίκουελ αλλά και ελαφρώς reboot του cult "Το Καταραμένο Άσμα (1981)". Πρόκειται για μία μεγάλη επιτυχία που εντυπωσιάζει στο μεγαλύτερο μέρος της και ανανεώνει κάπως άτσαλα ένα αγαπημένο κινηματογραφικό είδος, περιέχοντας ορισμένες από τις πιο ωμές, άγριες και τραβηγμένες σκηνές βίας. Η ταινία αποκτά ένα ασταμάτητο ρυθμό και μεταξύ τρομακτικών και αηδιαστικών κυρίως σκηνών, δεν αφήνει το θεατή να ηρεμήσει ούτε στιγμή. Το φιλμ του Fede Alvarez, δυστυχώς μοιάζει να νοιάζεται μόνο για το gore, χωρίς να έχει την αίσθηση του χιούμορ ή την ανατρεπτική ειρωνεία, πνίγοντας την οθόνη στο αίμα, κόβοντας μέλη, γλώσσες, πρόσωπα, με μαχαίρια, καθρέφτες, αλυσοπρίονα, ηλεκτρικά μαχαίρια, καρφιά και κάθε αιχμηρό εργαλείο που βρίσκεται πρόχειρο. Πέρα από τα ευαίσθητα στομάχια και τους αληθινούς λάτρεις του αίματος, το λουτρό καταντά κουραστικό πολύ γρήγορα, αφού δεν υποστηρίζεται από ένα ανάλογο σασπένς ή μια οποιαδήποτε έστω και υποτυπώδη αγωνία. Το χιούμορ του πρωτότυπου "Evil Dead", το fun που ξεχείλιζε από κάθε αληθινά τρομακτικό του πλάνο, είναι απλά ανύπαρκτο δεν υπάρχει ούτε υπόνοια μαύρου χιούμορ, αυτό εδώ είναι γεμάτο βία, διεστραμμένες αιματοβαμμένες σκηνές και ρεαλιστικά εφέ.

Κι αν τεχνικά είναι προφανώς πολύ πιο καλοφτιαγμένο και άρτιο, όπως φωτογραφία και οπτικά εφέ που είναι πιο επαγγελματικά και δίνουν ένα πολύ όμορφο αισθητικά αποτέλεσμα, αυτό που χάνει σε σχέση με το φτηνό εκείνο φιλμ του Sam Raimi που έχτισε την καριέρα του και γύρισε σελίδα στο σινεμά του τρόμου, είναι κάθε στοιχείο έκπληξης ή χρησιμότητας. Η Jane Levy που δίνει μία εξαιρετική ερμηνεία στο ρόλο της Mia. Οι επιλογές των υπολοίπων ηθοποιών αποδεικνύονται άστοχες, με τον Lou Taylor Pucci να είναι ο μοναδικός από αυτούς που φαντάζει αρκούντως ταιριαστός στο ρόλο του και μάλλον θα έπρεπε αυτός να αποτελεί τον βασικότερο πρωταγωνιστή. Όχι, ικανοποιητικός διάδοχος του Bruce Campbell δεν υπάρχει… Ειδικά οι δύο εκ των τριών γυναικών, Jessica Lucas και (κυρίως η) Elizabeth Blackmore, μοιάζουν να βρίσκονται διαρκώς σε μια θέση απαξίωσης μέσα στην ταινία, τόσο από τους ανδρικούς χαρακτήρες που δεν δείχνουν να νοιάζονται ιδιαίτερα για αυτές, όσο και από το ίδιο το σενάριο γενικότερα, μιας και οι ατάκες τους σχεδόν μετριούνται στα δάχτυλα.

Πρόκειται για μία πολύ δυνατή και έντονη -με ακραίο πανηγύρι ακρωτηριασμών και στυγνής αιματοχυσίας- αλλά ανεγκέφαλη, μηχανική και άνοστη ταινία που νιώθει φρέσκια και κλασική μέχρι την κορυφαία τελευταία σκηνή που δεν νομίζω να ξεχάσει κάποιος θεατής -είναι η μόνη στιγμή του φιλμ μάλιστα της οποίας η υπερβολή είναι τόση ώστε να το καθιστά πράγματι διασκεδαστικό και να του προσδίδει μια cult επίγευση- ωστόσο δεν είδα καμία απόπειρα πρόκλησης ψυχολογικού τρόμου και δημιουργίας κλειστοφοβικής ατμόσφαιρας που θα ταίριαζε στο εν λόγω εγχείρημα. Από το 2005 όπου ξεκίνησε η ιδέα για το ριμέικ, ο Bruce Campbell ήταν συνεχώς μέσα στο σχέδιο, χωρίς να λαμβάνει θετικές αντιδράσεις από τους φαν. Τελικά, συμμετέχει ως παραγωγός, αλλά αρνήθηκε να εμφανιστεί έστω και για λίγο. Παρόλα αυτά, βλέπουμε τη σκιά του στην post-credits σκηνή. 6.5/10!!!

ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ καλο στο ειδος του!Ας το ξαναδω!!!

πολυ σπλατερια. ναι μεν εχει δραση και σου κραταει το ενδιαφερον αλλα το τελος του ηταν για γελια και για κλαματα.