Το Σπίτι Των Φαντασμάτων / Winchester (2018)

Συμπαθητικη ταινια. Ναι βασιζεται σε υπαρκτα προσωπα, τα περισοτερα ομως ειναι μυθοπλασια και φημες οπου δεν μπορουν να αποδειχθουν στην πραγματικοτητα.

Σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο, όταν γνωρίζεις ότι είναι αληθινή ή ιστορία κι ας βάζει μέσα μυθοπλαστικά στοιχεία που την διαιωνίζουν. Χτισμένη το 1884 στο Σαν Χοσέ της Καλιφόρνια, η έπαυλη Winchester -ένα από τα πιο ιδιόρρυθμα, αξιοπερίεργα και "αφιλόξενα" σπίτια που κατασκευάστηκαν ποτέ- κουβαλά τη φήμη του πιο στοιχειωμένου σπιτιού στον κόσμο, κάτι που σήμερα την έχει μετατρέψει σε τουριστική ατραξιόν της περιοχής, αυτό το επεξηγεί και στο τέλος. Σύμφωνα με τον θρύλο, η ιδιοκτήτριά της, Σάρα Γουίντσεστερ, χήρα και κληρονόμος του Γουίλιαμ Γουίντσεστερ, διάσημου κατασκευαστή όπλων της εποχής και εμπνευστή της ομώνυμης, αυτόματης καραμπίνας, το δημιούργησε ως καταφύγιο ή τόπο περιορισμού των φαντασμάτων όσων έπεσαν θύματα του θανάσιμου όπλου. Έχει μυστηριώδη ατμόσφαιρα και ένα σκοτεινό πέπλο που καλύπτει το σπίτι, η ροή κυλάει αργά και βασανιστικά, αλλά με αγωνία και με σταδιακή κλιμάκωση. Έχει καλές προθέσεις μεν, μέτρια αποτελέσματα δε, που πάντως στέκουν αξιοπρεπώς μπροστά σε αυτά που μας έχουν ταλαιπωρήσει από το είδος εσχάτως. Παίζει ρόλο σε αυτό τόσο η παλιομοδίτικη και επιβλητική ατμόσφαιρα, όσο και η παρουσία κύρους της Έλεν Μίρεν, που χωρίς να κάνει κάτι το καταπληκτικό εδώ, ανεβάζει από μόνη της το όλο εγχείρημα.

Τα jump scares του πρώτου μισού προσφέρουν τα απαραίτητα τινάγματα από το κάθισμα, πριν παραδοθούν κι αυτά σε μια άνευρη κλιμάκωση του σεναρίου που αδυνατεί να σταθεί στο ύψος των αρχικών υποσχέσεων. Τα αδέρφια Σπίεριγκ εντάσσουν μέσα απότομα ξαφνιάσματα, αντικείμενα που κινούνται από μόνα τους και αποκρουστικές φασματικές παρουσίες, φιγούρες που κινούνται απόκοσμα, σκιές στο ημίφως και ξαφνικούς θορύβους που εγγυημένα οδηγούν σε τινάγματα από την καρέκλα, δεν το κάνουν όμως (αρχικά, τουλάχιστον) απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν τη μερίδα του κοινού που αυτό αναζητά αποκλειστικά από ένα θρίλερ τρόμου. Προσπαθούν να φτιάξουν ατμόσφαιρα που ξεφεύγει από τα τετριμμένα του είδους, με τη φωτογραφία και τα κοστούμια εποχής να θυμίζουν αμυδρά (έστω) τις γοτθικές ανάλογες παραγωγές της Hammer. Η αλήθεια είναι ότι αποτυγχάνουν (ελλείψει σεναρίου) να μπορέσουν να ανεβάσουν την ταινία τους σε ένα κάπως πιο αξιομνημόνευτο επίπεδο. Η δαιδαλώδης έπαυλη με τα αμέτρητα δωμάτια και τους διαδρόμους, που ολημερίς και ολονυχτίς χτίζεται ουδέποτε μπαίνει ουσιαστικά στην καρδιά της υπόθεσης, παρά τις εύλογα αμέτρητες ευκαιρίες που υπάρχουν. Η υποπλοκή με το δαιμονισμένο μικρό αγόρι δεν χρησιμοποιείται με τρόπο που να βοηθά στην εξέλιξη της ιστορίας. Αντίθετα, ο κορμός τού όλου στόρι βασίζεται στον χαρακτήρα του ιατρού -ένα άτομο που κουβαλά τα δικά του φαντάσματα- και τις προσπάθειές του να ανακαλύψει τι επιτέλους συμβαίνει με τη χήρα Γουίντσεστερ και τα οράματά της, με την πλοκή που έχει να κάνει με την αποθανούσα γυναίκα του να φωνάζει από μακριά. Έχει έντονες κάποιες σκηνές, ιδιαιτέρως creepy, η σκηνοθεσία είναι μαγική σε κάποιες στιγμές και σε μαγνητίζει ο φόβος και τα παράξενα τρομολαγνικά τρικ, ενώ έχει και την προοπτική ενός έξυπνου μοντέρνου φιλμ που δίνει άλλη πνοή, ενώ και οι ερμηνείες ήταν άρτιες και απόλυτα πειστικές. 6.5/10!!!

Πολύ καλή ταινία με πολύ καλά σκηνηκα θα την ξαναδώ 

Πάρα πολύ καλή ταινία. Πλοκή που σε κρατάει σε ενγρήγορση, κορυφαίοι ηθοποιοί και απίστευτα σκηνικά, την καθιστούν από τις καλύτερες Γοτθικές ταινίες που έχω παρακολουθήσει. Μην περιμένετε να τρομάξετε, δεν είναι αυτός ο σκοπός της, αλλά να μας κάνει να αναρωτηθούμε για τις ενοχές που μένουν μέσα μας και κατά πόσο το να παραμένουμε στο παρελθόν είναι επιβλαβές. Σίγουρα μαζί με Crimson Peak και Woman in Black είναι από τα πιο μοναδικά Γοτθικά δημιουργήματα του κινηματογράφου.

9/10