Girl in Progress (2012)

Είναι ένα κοινωνικό έργο ιδιαίτερο με δραματική χροιά, σχεδόν καθόλου δεν υπάρχει το στοιχείο της κωμωδίας, ωστόσο αναδύονται πολλά νοήματα στην επιφάνεια. Είναι μία ιστορία με ευαίσθητο οικογενειακό περιεχόμενο, που δείχνει μία μητέρα που αγνοεί το σπιτικό της περιβάλλον μαζί με το παιδί της και όσα προβλήματα κι έννοιες μπορεί να έχει, γυρνάει πλάτη και δε νοιάζεται, κάνει την ζωή της, κοιτάει την δουλειά της, ασχολείται μόνο με το προσωπικό της συμφέρον και τα γκομενικά της, βασιζόμενη στον εαυτό της. Εκεί είναι που το παιδί της κάνει την δικιά του ατομική επανάσταση και θέλει να μεγαλώσει και να ενηλικιωθεί πριν την ώρα του, παίρνοντας βιαστικές κι αυθόρμητες αποφάσεις, που μπορεί να μεταβάλλουν και να αλλάξουν ριζικά την ζωή της, την ψυχοσύνθεση της και τα συναισθήματά της, μόνο και μόνο επειδή δεν έχει την μητρική αγάπη και το ενδιαφέρον της ίδιας της της μητέρας.

Όταν είμαστε παιδιά, συχνά κοιτάζαμε τους ενήλικες γύρω μας κι ευχόμαστε να ήμασταν μεγαλύτεροι κι εμείς, και να έχουμε την ελευθερία να κάνουμε και να πούμε ότι θέλουμε. Η άγνοια της εφηβείας σε κάνει να πιστεύεις ότι ως ενήλικας, έχεις αυτή τη δυνατότητα. Αλλά ως ενήλικες, αναγνωρίζουμε ότι με την ηλικία έρχεται και η ευθύνη, και με την ευθύνη, έρχονται περιορισμοί και υποχρεώσεις. Και σε αντίθεση με ό,τι θα πιστεύουν οι περισσότεροι έφηβοι, είναι πιο απλό να είσαι παιδί, παρά ενήλικας. Ωστόσο εφιστώ την προσοχή και τονίζω το εξής: Είναι 10 φορές χειρότερο να είσαι παιδί και να βιάζεσαι να αναλάβεις το φορτίο των δύσκολων αποφάσεων της ζωής, αποφασίζοντας να ζήσεις την ενηλικίωσή σου στο fast forward, να τα περάσεις όλα στα γρήγορα, μόνο και μόνο για να απαλλαγείς από την… ανώριμη κι αγνώμων μητέρα σου. Το έργο, μας δείχνει την ιστορία της πιτσιρίκας, ως παρατημένη κι απροστάτευτη από την οικογενειακή ζεστασιά και θαλπωρή, του ενός και μόνο γονιού που έχει, με συνέπεια να κάνει πράξεις που ξεπερνάνε τον εαυτό της, την ηλικία της, τις ικανότητές της και προσπαθεί να μιμηθεί την ανύπαντρη απούσα μητέρα της, δείχνοντάς μας μία ζήλια για το γεγονός ότι περνάει απαρατήρητη τόσο στο σχολείο της και τους συμμαθητές της, παρά μόνο από ένα κορίτσι που έχει φίλη, όσο κι από την ίδια την γυναίκα που την έφερε στον κόσμο κι αυτό είναι το πιο σημαντικό, είναι αυτό που την πληγώνει, την τραυματίζει και της φέρει την ανατροπή στο στυλ, στην καθημερινότητα, στη ζωή της, γιατί δεν αντέχει άλλο να περνάει απαρατήρητη απ' όλους κι απ' όλα.

Η Ραμίρεζ υποδύεται την γλυκιά όταν χρειάζεται έφηβη, την παραπλανητική όταν θέλει και ευάλωτη ανά πάσα στιγμή, παίζει πολύ καλά το ρόλο, όχι σαν κακό παιδί αλλά μάλλον σαν προβληματικό κορίτσι που θέλει να ακουστεί αλλά δεν έχει κανέναν να την ακούσει. Το σενάριο έχει κλισέ καταστάσεις που εμπεριέχει μέσα με το παρών κοινωνικό φαινόμενο, ωστόσο την διαφοροποιεί από τις άλλες παρόμοιου βεληνεκούς και την εμπλουτίζει, καλές οι ερμηνείες, ενδιαφέρουσα ροή, καλή σκηνοθεσία, μία ταινία γρήγορης ενηλικίωσης για την νεαρά, ως η πρωταγωνίστρια του έργου κι ως κεντρικό θέμα της ιστορίας. 6/10!!!