Ο Μπο Φοβάται / Beau Is Afraid (2023)

Ωραία τα δύσκολα νοήματα, αλλά νομίζω στις μέρες μας ο κινηματογράφος έχει ξεπεράσει τα επιτρεπτά όρια. Και το δηλώνω αυτό διατηρώντας την πεποίθηση ότι υπάρχει λύση και για αυτόν εδώ το γρίφο, αλλά όπως υπαινίσσεται ο δημιουργός του:
«Δεν πρέπει να μιλάω για αυτή την ταινία για τα επόμενα 10 χρόνια.
  Δεν είναι αυτό το σωστό... Έφτιαξα κάτι για κάποιο κοινό.»
Με τέτοιες δηλώσεις νομίζω μπορεί να φανταστεί κανείς το μέγεθος του χάους. Ο Ari Aster επιδεικνύει εμμονή στη λεπτομέρεια των έργων που υπογράφει (όπως το Hereditary και το Midsommar). Θέλει τους θεατές του να ψάχνουν με τον μεγενθυντικό φακό και δυστυχώς η κακή ποιότητα εικόνας και οι κακοί υπότιτλοι μάς στερούν τώρα αποκαλυπτικά στοιχεία. Όπως η ασυμφωνία των μηνών κάποιων ημερομηνιών που πλέον δε διακρίνονται και πληθώρα από easter eggs. Ακούσαμε και τη μητέρα του Μπο να λέει "Feed Harry" ενώ εμείς διαβάζαμε στους υπότιτλους «Πάρε τον Φρανκ»! Πιθανόν αυτά να σας αφήσουν ακόμα πιο σκοτεινή την υπόθεση, εάν πιστεύετε βέβαια ότι υπάρχει κάτι τέτοιο.

Μου άρεσε επειδή γέλασα αρκετά, επειδή με κράταγε σε εγρήγορση και με έπεισε δύο φορές να παλέψω επί ένα τρίωρο για να καταλάβω τι συμβαίνει με αυτόν τον τύπο. Διασκέδασα βρίσκοντας πληροφορίες σε συμπιεσμένη μορφή αλλά απογοητεύτηκα από το χάος. Ίσως το ξαναδώ. Δοκιμάστε την ευφυΐα σας.

Ιδιαίτερη, εγωκεντρική, αλληγορική, δαιδαλώδεις και πολύπλοκη ταινία που ανακατεύει την ψυχεδέλεια, τη γοητευτική εικαστική προσέγγιση και τη σκηνοθετική δεινότητα και εγκλωβίζεται σε ένα παιχνίδι εικόνων, ειδώλων, σκέψεων και νοημάτων, δεν προσεγγίζει ξεκάθαρα ένα συγκεκριμένο είδος και που προτείνεται περισσότερο σε σινεφίλ-κουλτουριάρικο κοινό παρά σε mainstream θεατές που ψάχνουν μια ιστορία με λογική και συνοχή! Η πλοκή, αν και συγκεχυμένη ως προς το περιεχόμενο, διαθέτει μια ευδιάκριτη δομή, με μπόλικο μαύρο χιούμορ, ούσα χωρισμένη σε τέσσερα κεφάλαια, κάθε ένα από τα οποία εξερευνά με μοναδικό τρόπο τον ψυχισμό του πρωταγωνιστή ξεκινώντας από τις φοβίες του, τα άγχη του, την παράνοιά του, την ενοχικότητά του, τη μετάνοια για όσα δεν έζησε και καταλήγοντας στα τραύματα που απέκτησε από την αυταρχική και υπερπροστατευτική μητέρα του. Συνδέονται μεταξύ τους χρονολογικά, καθώς παλεύει με τους εσωτερικούς του δαίμονες και την αδυναμία του να ξεφύγει από τη σκιά της

Ως προς τον τρόπο προσέγγισης το βρήκα πολύ εσωστρεφές με αποτέλεσμα να μην βγάζει ξεκάθαρα νόημα και απλά να δείχνει ένα συνονθύλευμα από εφιάλτες με συμπεριφορές και καταστάσεις που δεν βγάζουν καθόλου λογική και ρεαλισμό! Σίγουρα, δεν είναι μια ταινία παζλ τα κομμάτια της οποίας θα ενώσουμε για να δημιουργήσουμε μια ενιαία εικόνα, οπτικά μπορεί να είναι περίτεχνη κι ερμηνευτικά ισχυρή, αλλά σεναριακά άνιση, φλύαρη, ομφαλοσκοπική, επαναλαμβανόμενη και πλατειασμένη μέχρι εξαντλήσεως. Ο τρόμος θέλει και σιωπές. Θέλει μία ησυχία, ώστε να επιτρέπει στο θεατή να νιώσει. Να μην τρέχει (επί 3 ώρες) χωρίς φρένα στην υπερβολή. Γιατί και η υπερβολή συνηθίζεται. Η συνεχής βαβούρα, το μπούκωμα όλων των φιλόδοξων ιδεών κουράζουν. Κατά τ' άλλα έχει μια εξαιρετική σκηνοθεσία που πετυχαίνει απόλυτα την ατμόσφαιρα που χρειάζεται!

Φυσικά καταλύτης στο ξεδίπλωμα της πλοκής είναι η ερμηνεία του Joaquin Phoenix. Χειμαρρώδης, μανιώδης, σε παραληρηματική κατάσταση, σ’ έναν παροξυσμό γκριμάτσας και σαστιμάρας, λες και αυτοπαρωδείται, με περίσσεια κωμικότητα λόγω της υποδειγματικής υποκριτικής δουλειάς του, διαχειρίζεται τις συναισθηματικές εναλλαγές του ήρωα στον απόλυτο βαθμό και της κάνει κτήμα του. Το εκτόπισμα του σπουδαίου ηθοποιού απελευθερώνει τον Aster. Γοητευτικά αινιγματικό, ένα κομψοτέχνημα φρενήρους ρυθμού και κωμικοτραγικών εκρήξεων, με μια δημιουργική σχιζοφρένεια, με διαρκείς αναφορές στη φροϊδική ψυχανάλυση, αυθόρμητα καφκικό (που διασταυρώνεται με τον Όμηρο και τον Οιδίποδα), απίστευτη και αχαρτογράφητη σπαζοκεφαλιά, με αξιόλογες ερμηνείες από το σύνολο του καστ, το “Beau is Afraid” είναι μια από τις πιο περίεργες κινηματογραφικές εμπειρίες της χρονιάς που πρόκειται τόσο να σε παρασύρει όσο και να σε μπερδέψει. Τρίωρο ασταμάτητου, υπαρξιακού και χαοτικού ταξιδιού, μία εφιαλτική οδύσσεια με πολλές ανεξήγητες προεκτάσεις/παραμέτρους. Είναι μια κινηματογραφική ψυχανάλυση για τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο Ari Aster, μέσα από την οποία προβάλλει τα πιο βαθιά τραύματα και τις πιο σκοτεινές φοβίες του.

Υ.Γ: Αυτό που μας διδάσκει στην ουσία όσο κι αν τα βαθυστόχαστα νοήματά του είναι δυσκοίλια εκτελεσμένα: Τίποτα δεν μπορεί να τρομάξει και να παραλύσει περισσότερο τον άνθρωπο από την αίσθηση της αδυναμίας του. Μπορεί να φοβηθεί τον ισχυρό, να παρακάμπτει τον κραταιό, να αποφεύγει τον ανυποχώρητο, αλλά αυτό που συνθλίβει τον κάθε θνητό επί γης, είναι η έντονη ανασφάλεια, η βαθιά τρωτότητα και ο παραλυτικός φόβος. Ο Ari Aster σχολιάζει την αποπνικτική καθημερινότητα του συγκαιρινού ανθρώπου, τα απειλητικά συναισθήματα που συντρίβουν τον βίο του, το χάος του σύγχρονου πολιτισμού και τα αδιέξοδα στα οποία έχει περιέλθει ανήμπορος να αντιδράσει κάτω από το βάρος των βαθύτερων φόβων του. 5.5/10!!

Παραηταν ακραιο ,δυσνοητο και πολυπλοκο.

Η ταινία θυμίζει αρχαίο θέατρο με διαφορετικές σκηνές και εναλλαγές... είναι πάρα πολύ μεγάλη, είναι η πρώτη και μόνη φορά μέχρι τώρα που στο σινεμά σηκώθηκα και πήγα έξω να πάρω μια ανάσα και η ταινία συνεχιζόταν κανονικά. Δεν θεωρώ ότι είναι ευχάριστη η ακρόαση, συμβαίνουν πολλά και μέχρι να τα αξιολογήσεις και να τα επεξεργαστείς συμβαίνουν και άλλα... Ίσως θα χρειαζόταν και μια 2η θέαση.... προσωπικά δεν θεωρώ ότι αξίζει όμως και ακόμα δεν έχω μπορέσει να βρω κάποια ανάλυση καλή για την ταινία αυτή, που σημαίνει ότι μόνο ο σκηνοθέτης ξέρει τι ήθελε να πει, που και για αυτόν δεν είμαι απόλυτα σίγουρος. Μην ξεχνάτε ότι μιλάμε για τον άνθρωπο που έκανε το Hereditary και το Midsommar, δύο επίσης πολύ περίπλοκες ταινίες. Είναι το στυλ του αυτό. Ελπίζω η επόμενη ταινία του Phoenix ο Ναπολέων να είναι καλύτερη, σε αυτήν απογοητεύτηκα όσο και αν προσπάθησα.  5/10

Η θα σας αρέσει ή θα το μισήσετε, ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει. Παντως δεν θα το καταλάβετε (οπως και εγώ) με τίποτα.  Προκειται για εναν απίθανο γρίφο....Απο εναν σκηνοθέτη που εδοσε δυσεξηγητες και αλληγορικές ταινιες ενας πραγματικος γοητευτικός γρίφος που ουτε ο Φοινηξ δεν θα καλοκατανόησε......Παρολα αυτά εικαστικα και κάποια κομμάτια μου άρεσαν....Δεν την συστηνω να την δειτε, σε όποιον το εκανα ηταν αρνητικος. Μονον αν εχετε την περιέργεια και διαβάσετε για το φίλμ ισως να το επιχειρησετε....

Σας μεταφερω απο αυτα που διάβασα το πιο αντιπροσωπευτικο αυτουσια στα Αγγλικα που πλησιαζει αυτο που αποκόμισα:

There are other little mysteries that lead you down strange pathways. But to get too swept up in them is probably a fool’s errand. Beau Is Afraid is not “about” something, exactly; it’s not a movie with a point to make or a puzzle to unlock. It’s weird and offensive and wickedly funny and confusing as hell. That, for me, is what makes it worthwhile; it’s entertainment that respects my ability to be confused and uncomfortable and also have a blast.