Ψωνίζω, Αρα Υπάρχω / Confessions of a Shopaholic (2009)

Μία πολύ ευχάριστη, ανάλαφρη, κοινωνική κομεντί ταινιούλα, που πέρα από την χαριτωμενιά που βγάζει και κάποια σημαντικά κοινωνικά ζητήματα αναδύονται στην επιφάνεια, όπως ότι ο άνθρωπος δεν πρέπει να εξαρτιέται από τα υλικά αγαθά και όταν βρίσκεις την αγάπη και την εκτόνωση σ' αυτά σημαίνει ότι είσαι κενός συναισθηματικά κι άχαρος στη ζωή σου, αυτή δηλαδή η πώρωση υποβιβάζει την προσωπικότητα του ανθρώπου, αφού ξεφεύγει από τον έλεγχο και δεν υπολογίζει τις ανάγκες ή τις υποχρεώσεις που απορρέουν από αυτά τα πολυδάπανα έξοδα, μη αισθανόμενη την κανονική πραγματικότητα που άλλοι άνθρωποι βιώνουν και φυσικά επηρεάζοντας και την δικιά της τσέπη, όπως βλέπουμε και στην ταινία. Το νόημα, η ουσία και το υπόβαθρο της ταινίας, καλύπτονται εις βάθος από ανάμεικτα συναισθήματα, έχει μπόλικη διασκέδαση μέσα, απίθανες και ξεκαρδιστικές στιγμές, με ευτράπελα, κωμικοτραγικά και τραγελαφικά στιγμιότυπα, ενώ σε πολλές σκηνές το γέλιο βγαίνει αυθόρμητα κι αβίαστα.

Οι πλούσιες και πολύχρωμες ενδυματολογικές γυναικείες απόψεις, η όμορφη αισθητική, η χαρούμενη σκηνοθεσία, το εύπεπτο σενάριο και η γλυκιά ροή, κάνουν ενδιαφέρουσα την ιστορία, χωρίς να πεις ότι είναι αριστούργημα, αλλά είναι καλοφτιαγμένη για το είδος και για το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Μάλιστα, αυτή που δίνει πνοή στην ταινία, φρεσκάδα και λάμψη δεν είναι άλλη από την πρωταγωνίστρια την Isla Fisher, που καταφέρνει με απίθανο τρόπο να διακωμωδήσει το θέμα, να μας περάσει πολλαπλά μηνύματα, να μας δείξει την ανεμελιά του χαζοχαρούμενου κοριτσιού, που πάσχει απ' το σύνδρομο του μανιακού καταναλωτή, που ακόμα και οι κούκλες στις βιτρίνες ζωντανεύουν και της εκφράζουν τα συναισθήματά τους, ανάλογα με την κατάσταση που βρίσκεται η ηρωίδα, εκεί βλέπεις πόσο φαντασμένη και στον κόσμο της ή σε ένα άλλο παράλληλο σύμπαν ζει και εκεί φαίνεται η μαγευτική ερμηνευτική ικανότητα της πρωταγωνίστριας, που διαχειρίζεται πολύ σοφά, χωρίς να είναι επιτηδευμένη ή επιδειξιομανής ή ψώνιο στον τρόπο που παίζει τον ρόλο της, τον προσεγγίζει με καλαίσθητο κι όχι προσποιητό τρόπο κι αυτό εμένα μου άρεσε πολύ. Φυσικά και το δευτερεύον καστ είναι υπέροχο και αξιόλογο και συμπληρώνει απόλυτα την εξέλιξη του έργου. 

Από ψυχολογικής άποψης δεν είναι αποτελεσματικό, ως προς την θεραπεία, να στέκεσαι δεικτικά-κατηγορηματικά σε ένα παθολογικό σύμπτωμα που μπορεί να εμφανίζεται σε ένα άτομο. Μια τέτοια στάση μπορεί να έχει επιδράσεις αντίθετες απ' τις επιθυμητές. Καθώς είναι πιθανόν να ενεργοποιηθούν αντανακλαστικοί μηχανισμοί τέτοιοι που θα δένουν αξεδιάλυτα το άτομο με την αρχική "εσφαλμένη" συμπεριφορά. Ο ενδεδειγμένος τρόπος για την εξάλειψη τέτοιων "εσφαλμένων" συμπεριφορών θεωρείται να οικειοποιηθείς και να προσεταιρισθείς την αδυναμία, να την παρουσιάσεις με έναν εν μέρη υπερβολικό τρόπο, ώστε το ίδιο το άτομο να αντιμετωπίσει κριτικά τα πάθη του. Μέχρι το στάδιο της ολοκληρωτικής χειραφέτησης. Τον παραπάνω τρόπο φαίνεται να έχει υιοθετήσει και το Confessions of a Shopaholic για την αντιμετώπιση ενός κραυγαλέου φαινομένου, της καταναλωτικής μανίας. Ο P.J. Hogan θίγει τον καταναλωτισμό, έστω και με αυτή την ύπουλη διπλωματική εγκράτεια.

Η αγορομανία είναι δυστυχώς ένας από τους δεκάδες εθισμούς που υπάρχουν και κατακλύζει κυρίως τον γυναικείο πληθυσμό, αλλά γενικά είναι ένα ζήτημα που απασχολεί μεγάλο καταναλωτικό μέρος του πληθυσμού, κυρίως αυτοί που ανήκουν σε ανώτερες κοινωνικές τάξεις και το χρήμα ρέει άφθονο και τρέχει από τα πατζάκια τους, αλλά έχει έναν τόνο διδακτισμού, ότι αν δεν είσαι φειδωλός και συγκρατημένος στις αγορές σου, μπορεί να βρεθείς σε δυσοίωνη θέση με απρόβλεπτες συνέπειες για σένα προσωπικά. Γιατί όσο εύκολα παίρνεις κάτι, τόσο εύκολα και το χάνεις στο πι και φι. Συνολικά είναι μία δροσερή, κοινωνική και απλοϊκή ταινία, χωρίς υπερβολές ή σάλτσες, κινείται σε ομαλά και ήπια πρότυπα, την παρακολουθείς άνετα και το κλείσιμο στο φινάλε είναι πιο ελπιδοφόρο και αισιόδοξο ως είθισται σε τέτοιες παραγωγές. 9/10!!