Το τρίγωνο της θλίψης / Triangle of Sadness (2022)

Απόλυτα ρεαλιστική μέσα στην ωμότητά της. Βαθιά πολιτική και ανθρώπινη!! Αν και δομικά ατελής και ασυνεπής στον ρυθμό της, η ταινία είναι παιχνιδιάρικη και απροσδόκητη. Όσο αψεγάδιαστα στημένο, ξεκαρδιστικό και άκρως διασκεδαστικό είναι το νέο πόνημα του Ostlund, είναι άλλο τόσο χοντροκομμένο, εύπεπτο και διαφανές ως αλληγορία. Παίρνει κάθε παράλογο κομμάτι της κοινωνίας – influencer, μοντέλα, γκουρού της τεχνολογίας, Ρώσους ολιγάρχες – τους βάζει σε μια βάρκα και τους κάνει να υποφέρουν. Η υπερβολή της ταινίας δείχνει τον παραλογισμό της πραγματικότητας, ή απλή αγανάκτηση. Σε κάθε περίπτωση, αφηγηματικά είναι συναρπαστικό και οπτικά προσφέρει κάποιες αντικειμενικά αποκρουστικές σκηνές. Κρίνει τον κοινωνικό καθωσπρεπισμό και τις μεγαλοαστικές δηθενιές, με μπόλικο βιτριολικό χιούμορ, για την κατάντια της ανθρωπότητας και της σημερινής εποχής.

Στο δυομισάωρο κωμικο-τραγικό του πόνημα, μιλάει για το παράλληλο σύμπαν των οικονομικών ελίτ, το σύγχρονο ταξικό σκηνικό, την κυριαρχία της ύλης, την έπαρση του δυτικού πολιτισμού (που καταλήγει σε αφέλεια), την ματαιοδοξία του ανθρώπινου είδους, τα κατώτερα ανθρώπινα ένστικτα, την πυραμίδα της εξουσίας που ανάλογα με τις συνθήκες βρίσκει άλλους στην κορυφή και άλλους στον πάτο και τον πλανήτη μας που μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι σε τρικυμία καταδεικνύοντας και εδώ την κατάφωρη υποκρισία μιας κοινωνίας πνιγμένης στον καπιταλισμό, που χρησιμοποιεί την εικόνα και το θέαμα ως σανίδα σωτηρίας, προασπιζόμενη πάντα τα υψηλότερα των ιδανικών. Έξυπνη σκηνοθεσία, ευρηματικό σενάριο, μεστές ερμηνείες, θίγει και εκθέτει αποτελεσματικά τη ματαιοδοξία του πλούτου, τη δίψα για το κυνήγι του, την εκ του ασφαλούς "άνεση" να υποστηρίζεις όποια ιδεολογία, την προκλητική εκκεντρικότητα, την υποχρεωτική υποταγή λόγω ανάγκης και την έμφυτη σκληρότητα των ανθρώπων που πάντα είναι ικανοί για το χειρότερο!

Μετά το ναυάγιο, ένας άλλος μικρόκοσμος θα οργανωθεί στην παραλία (της Χιλιαδούς), με αντίστροφη όμως ιεραρχία. Οι φαρσικές νότες παραμένουν υψηλές και τα ένστικτα αναλαμβάνουν δράση, μιας και το χρήμα, η ομορφιά και το κοινωνικό status έχουν χαθεί. Ο τρόπος που η αλληγορία, γίνεται παραβολή και κυριολεξία μαζί, ο κάθετος τρόπος παρουσίασης της ταξικής διαστρωμάτωσης, η εσκεμμένη και φαινομενικά εκτός ορίων -αλλά βασικά απόλυτα ελεγχόμενη- εκτράχυνση του σκηνοθετικού ύφους που επιτυγχάνει ένα είδος σχεδόν σωματικής κάθαρσης, αποτελεί μια αλαζονική, περίεργη και μαύρη σάτιρα πολλών κοινωνικών καταστάσεων που φτάνει στην ακρότητα και έτσι στην ουσία προειδοποιεί τον θεατή για την εξέλιξη της ιστορίας εκτός από το πετυχημένο τέλος που επιτρέπει να δώσει ο θεατής την δική του ερμηνεία. Ο Ostlund από την πλευρά του αναρωτιέται αν η νέα κοινωνία μετά την καταστροφή μπορεί να κάνει τη διαφορά, ή αν ο άνθρωπος είναι αιώνια καταδικασμένος στην επανάληψη του λάθους, όντας δέσμιος των μικρών και μεγάλων αδυναμιών του.

Ο Ostlund με διαφορετικό καυστικό χιούμορ σε κάθε μέρος της ταινίας του-από το φλεγματικό έως και το γκροτέσκο-, ξεδιπλώνει ολόκληρη την κοινωνικοπολιτική τράπουλα της σύγχρονης ευρωπαϊκής πραγματικότητας, μην αμελώντας να βάλει στο τραπέζι κανένα της χαρτί, από τις σχέσεις εξουσίας και την πάλη των τάξεων μέχρι την ανισότητα και τη ζήλεια στις ερωτικές σχέσεις κι αποτυπώνοντας χωρίς έλεος, το πώς η ωραία Δύση μας, μια άψυχη πλέον κοινωνία θεάματος, καταρρέει με κρότο, χωρίς ορχήστρα, αλλά συνοδεία εμετού που μένει στην οθόνη αρκετά για να θυμίσει στο θεατή και τη δική του συνενοχή, που συνήθως αποφεύγει να κοιτά τα άβολα και τα δυσάρεστα, κάνοντας απλώς πως δεν βλέπει. 8/10!!!