Νεκρός την αυγή / Evil Dead II (1987)

Παρά το γεγονός ότι ανακοίνωσαν ένα απευθείας σίκουελ, αυτό το δεύτερο μέρος δεν κολλάει σεναριακά με όσα είχαν γίνει στο πρώτο μέρος (το βιβλίο των νεκρών εμφανίζεται ξανά και ενώ είχε καεί, ενώ τα πτώματα των φίλων του Ash δεν υπάρχουν-αναφέρονται πουθενά), ενώ μοιάζει και με "ανακατασκευή" του με έντονα σλάπστικ στοιχεία κωμωδίας. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί το σίκουελ ήταν στην ουσία ένα ριμέικ. Ανατρέποντας την παραδοσιακή φόρμουλα, που θέλει τους σκηνοθέτες να διευρύνουν τον ορίζοντα και να αναπτύσσουν την εξέλιξη των ιστοριών τους στο παραπέρα, ο Raimi γυρνά πίσω στη ρίζα και την τραβά μέχρι να την ξεριζώσει από την κοινή λογική. Δεν κοπιάρει. Βελτιώνει τεχνικά και διακωμωδεί στο μέγιστο το δημιούργημα που τον έκανε διάσημο. Παραδόξως, το στοίχημα λειτουργεί, γιατί αν και η φρεσκάδα έχει αναπόφευκτα χαθεί, η αποδόμηση του γνήσιου, προσφέρεται για γέλιο μέχρι δακρύων, ενώ θυμίζει σκοτεινό "μπαρτονικό" animation!

Η θέαση είναι ομολογουμένως διασκεδαστικότατη και, ευτυχώς, το φιλμ δεν παίρνει ποτέ τον εαυτό του στα σοβαρά και (προφανώς) δεν προσπαθεί να ικανοποιήσει ως ταινία τρόμου. Αυτό που μένει είναι ο χαβαλές και από αυτόν υπάρχει άφθονος, είναι όμως κρίμα που ο Raimi αποφάσισε να εξυψώσει σε τέτοιο βαθμό το χιουμοριστικό στοιχείο και άφησε όλα τα υπόλοιπα ατού του πρώτου φιλμ... στο πρώτο φιλμ. Όσο διασκεδαστική και αν είναι, η ταινία ποτέ δεν παρουσιάζει κάποιον εμφανή λόγο ύπαρξης, αφού εδώ λείπει η ευρηματικότητα (μιας και σχεδόν τα πάντα τα έχουμε ξαναδεί), η απλότητα και η ατμόσφαιρα του πρώτου, και αυτός ο συνδυασμός ριμέικ και συνέχειας φαντάζει εντέλει πιο εφετζίδικος απ’ ό,τι θα έπρεπε. Ο Bruce Campbell στον πρώτο ρόλο, κυριολεκτικά τα δίνει όλα. Σπαρταριστός στις κινήσεις και τους μορφασμούς του, αγκαλιάζει και μεταδίδει όλον το απαιτούμενο από το σενάριο χαβαλέ. Ο Raimi τον κλείνει ξανά στη καλύβα με το καταραμένο βιβλίο, με νέους αναλώσιμους ένοικους και οι Δαίμονες Στήνουν Χορό. Το σπλάτερ εκτινάσσεται στο ταβάνι και το κανιβαλιστικό μαύρο χιούμορ, ανασταίνει και νεκρούς. Η φιγούρα, με τον Campbell να μετατρέπει το χέρι του σε αλυσοπρίονο, εξασφάλισε απλά στον πρωταγωνιστή την αιωνιότητα, στο πάνθεον των horror freaks.

Όσο περίεργο κι αν ακουστεί, στα χιουμοριστικά highlight της ταινίας συγκαταλέγονται ένα ιπτάμενο μάτι, ένα κομμένο δαιμονισμένο χέρι (που θα αντικατασταθεί από το περίφημο αλυσοπρίονο ως νέο άκρο) και, φυσικά, οι γιγαντιαίοι πίδακες ανεξάντλητου (και παντελώς αναληθοφανούς -συχνά πολύχρωμου!) αίματος, το οποίο όσο περισσότερο είναι, τόσο περισσότερο γέλιο βγάζει! Το επίπεδο της παραγωγής είναι πλέον ανεβασμένο, οι ανατριχιαστικές λήψεις πολύ πιο δουλεμένες, αλλά οι ερμηνείες και η ατμόσφαιρα παραμένουν πιστές στο καρτούν status της υπερβολής. Όλα καλοκουρδισμένα, υπηρετούν στην εντέλεια το σκοπό τους. Την αποτρόπαια φρίκη και τους διαμελισμούς, ακολουθεί στιγμιαία το ξεκαρδιστικό σλάπστικ. 6.5/10!!!