Μην Κοιτάτε Πάνω / Don't Look Up (2021)

Σε μεγάλη φόρμα, ο ΜακΚέι σκαρφίζεται μία πικρή σάτιρα της κοινωνικοπολιτικής μας κατάντιας και μια ξεκαρδιστικά μαύρη κωμωδία επιστημονικής –όχι όμως και πολιτικής– φαντασίας που ισοπεδώνει κάθε θεσμική αξία της σύγχρονης αμερικανικής πραγματικότητας. Από την κυβέρνηση και το στρατό μέχρι τα ΜΜΕ, την επιχειρηματική «ηθική», όλη την ποπ κουλτούρα και την ίδια την κοινή γνώμη, τα σατιρικά βέλη του βρίσκουν το κέντρο του στόχου, ποτισμένα με ιδιοφυές, δηλητηριώδες χιούμορ που σπάει κόκκαλα. Επενδύει στην αποτύπωση κι εξακρίβωση των ανθρώπινων αντιδράσεων κι ιστοριών πίσω από την επικείμενη καταστροφή, συνδυάζει ιδανικά την αυστηρότητα με την ελευθερία και την έμπνευση. Και καταφέρνει τελικά να αποκαλύψει έναν σύγχρονο άνθρωπο έρμαιο ενός θλιβερού σουρεαλισμού που μοιάζει να συμπαρασύρει εδώ ακόμα και την όποια προσπάθεια για την ίδια την επιβίωση του. Ο ΜακΚέι ξεφτιλίζει το σύνολο της κοινωνίας, από τα ψηλά μέχρι τα χαμηλά, σε μία περίοδο στην οποία τόσο το ζήτημα της κλιματικής αλλαγής, όσο και η διαχείριση της πανδημίας του COVID-19 από τους μηχανισμούς εξουσίας… αστοχούν παγκοσμίως, αποτυπώνοντας την ανατριχιαστική διαπίστωση της ασημαντότητας της ανθρώπινης ζωής. Τα συμφέροντα τα οποία καθοδηγούν την αμφισβήτηση, η αβάσταχτη ελαφρότητα του όχλου, η συμφορά της επιβολής των social media σε απαίδευτους κρετίνους που είδαν την καθημερινότητα ν’ αποκτά «σημασία» μονάχα μέσα από Like και followers, η έννοια του πατριωτισμού και του καθήκοντος, ο ύψιστος ρόλος της… χορηγίας, η τυφλή πορεία του είδους μας προς την εξαφάνιση (με ή χωρίς κομήτη…), προκαλούν μέχρι και ασταμάτητο χάχανο σε πρώτο επίπεδο, αλλά με λίγο μυαλό παραπάνω, τούτη η ταινία φαντάζει σαν το απόλυτο disaster.

Ο ΜακΚέι χρησιμοποιεί το ευφυές φαρσικό του χιούμορ κι εμείς γελάμε - ενώ ταυτόχρονα παγώνει το αίμα μας. Ο ΜακΚέι χρησιμοποιεί κι εδώ όλα του τα όπλα (πυκνό σενάριο, βιτριολικές ατάκες, πολυπληθές καστ διαφορετικών ερμηνευτικών ταχυτήτων και μία πλοκή με έναν όμως απόλυτα καταιγιστικό ρυθμό και με ένα σεναριακό «νεύρο» άνευ προηγουμένου). Κινούμενος δε στο γνωστό σκηνοθετικό και σεναριακό του στυλ που περιλαμβάνει έναν γερό βομβαρδισμό με εικόνες και πληροφορίες, καταφέρνει να κατεβάσει λίγο τον ρυθμό και να επενδύσει έτσι με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στους στιβαρούς του χαρακτήρες. Διαθέτει ένα υπέροχο καστ που καταφέρνει να κερδίσει κάθε πιθανή εντύπωση, και που αναμένουμε να δούμε να φιγουράρει στις οσκαρικές πεντάδες. Ο Λεονάρντο Ντι Κάπριο αποδεικνύει για ακόμα μία φορά την ευρεία του ερμηνευτική στόφα. Τσαλακώνεται αβίαστα σε νευρικό, ανασφαλή nerd κι εξαφανίζει γενναιόδωρα την προσωπική του λάμψη για να σαρκάσει τον επιστήμονα που παρασύρεται από τα 15 λεπτά της δημοσιότητάς του. Η Τζένιφερ Λόρενς είναι επίσης ιδανική στο ρόλο της αυθάδους, μη politically correct φοιτήτριας που καπνίζει φούντα και βρίζει live στην αμερικανική τηλεόραση. Ο Μαρκ Ράιλανς σου παγώνει το αίμα με την ψυχρή, ρομποτική του ενσάρκωση του εκατομμυριούχου «οραματιστή». Η Κέιτ Μπλάνσετ καρφώνει τα δόντια της με χειρουργική ακρίβεια στις τηλεοπτικές ξανθιές, η Μέριλ Στριπ διασκεδάζει αφάνταστα ως θηλυκός Τραμπ με τον Τζόνα Χιλ να έχει τις καλύτερες ατάκες ως γιος της Προέδρου. Όχι, δεν επιτυγχάνει σε όλα. Το σενάριο είναι άνισο, η διάρκεια αδικαιολόγητα μεγάλη (ένα πιο σφιχτό μοντάζ θα ωφελούσε τη δύναμη της ταινίας), ενώ το κυνικό μήνυμα θολώνει με μία γλυκιά κάθαρση που μοιάζει να βγαίνει από άλλη ταινία. Όχι, δεν μπορείς να κοροϊδεύεις (ορθώς) τις ηρωικές προπαγανδιστικές ευκολίες των αλά « Αρμαγεδδών» χολιγουντιανών busters και εσύ να επιλέγεις τελικά ένα εύκολο χριστιανικό φινάλε. Ειδικά το απολαυστικό πρώτο μέρος είναι τσουχτερά αστείο και εκτός από τροφή για σκέψη προσφέρει και διασκέδαση. Σαν μία επική disaster movie που η καταστροφή δεν είναι κάτι που περιμένουμε να έρθει. Έχει ήδη συμβεί. 9/10!!!

Something is rotten in the state of Denmark

Δεν είναι δυνατή αυτή η καυστική αυτοκριτική !!! Και με όρους ρεαλιστικούς μάλιστα ! Αυτοσαρκασμός ! Με εικόνες τηλεόρασης ,με εικόνες άμεσες ,συνηθισμένες ,τετριμμένες .

Καρικατούρες προσώπων που μοιάζουν απόλυτα φυσικές και το ανάποδο . Αμερικάνοι πρόεδροι , πολιτικοί ,υπερπλούσιοι ,επιστήμονες , ... οι ... διπλανοί μας. Όχι , δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τα social media και τα όσα συμβαίνουν εκεί .

Η μακαριότητα και η αφέλεια του σύγχρονου ανθρώπου που δεν συνειδητοποιεί το πόσο ασήμαντος και εύθραστος είναι . Το λέει και η κα. πρόεδρος της ταινίας (Meryl Streep) κάποια στιγμή . Έσωσαν πολλές φορες τον κόσμο με τις αλλεπάλληλες συνεδριάσεις επιτροπών ...

Που ακόμα όταν κοιτά το θάνατο στα μάτια το μόνο που τον απασχολεί είναι οι εμμονές του και τα απωθημένα της καθημερινότητας του . Υδροκεφαλισμός . Το άτομο χαμένο σε μια κοινότητα που εμένει στην ασυναρτησία της ,όλα αυτά σε έναν κόσμο - μια πραγματικότητα που αυτή θέτει τους όρους και τις τιμωρίες για to ανθρώπινο jaywalking.

Το σεναριακό πρόβλημα της ταινίας (ίσως όμως και αβαντάζ) είναι η επιρροή - δράση της παγκόσμιας κοινότητας (είτε γενικά είτε προς τις Η.Π.Α.) που είναι σχεδόν ανύπαρκτη .

Η τιμητική (ας την πούμε οξεία) κριτική στους προέδρους και τους παντοδύναμους μεγιστάνες . Αλλά αφού έτσι το θέλουμε ...

Πολύ καλές ερμηνείες .Πολύ καλή σκηνοθεσία . Η ταινία ρέει και το τέλος της λέει ! Μοιάζει και απόλυτα φυσιολογικό ,νότες θλίψης οι «κάτω» και «ελαφρότητας»-« ιλαρότητας» οι «πάνω». 

Τέλος , το γεγονός του ότι ο Leonardo DiCaprio δεν είναι μόνο παιδί της showbiz αλλά και θυμίζει κρασί που παλιώνει μου έφερε κατά νου το «λάθος» της μεγάλης Cate Blanchett να παίξει στην υπερφαντασμαγορική υπερπαρπαραγωγή υπερτριλογία όπου δεν έκανε τίποτε αξιόλογο.

All characters and events depicted in this film are entirely fictitious. Any similarity to actual events or persons, living or dead, especially with the word «άνθρωπος» is purely coincidental.

Θα κλάψετε και θα γελάσετε σίγουρα με τον σύγχρονο άνθρωπο . Αλλά μην αδικούμε την εποχή μας ,υπήρξαν χειρότερα χρόνια . Απλά , τώρα τα μέσα είναι περισσότερα ... 

(10/10)

Note : Δημοφιλείς παραμένουν ορισμένες εσφαλμένες (παρετυμολογικές) αναγωγές, οι οποίες δεν στηρίζονται σε επιστημονικά κριτήρια. Περισσότερο γνωστή είναι η λανθασμένη αναγωγή σε ἄνω + θρώσκω («αναπηδώ») + ὄπωπα (αρχαϊκός παρακείμενος του ὁρῶ, «βλέπω»), βάσει της οποίας ο άνθρωπος είναι το ον που κοιτάζει και κινείται προς τα εμπρός, άρα είναι γεμάτος αισιοδοξία και στόχους.

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%86%CE%BD%CE%B8%CF%81%CF%89%CF%80%CE%BF%CF%82

Δεν ενθουσιάστηκα για να είμαι ειλικρινής, γέλασα σε 2-3 σκηνές ( αλίμονο 2΄30 ώρες ήταν) αλλά δεν με κέρδισε ιδιαίτερα. Πάρα πολύ μεγάλη και με αρκετές άχρηστες σκηνές. Ας πούμε ο Timothee Chalameet  , Τιμοθεος ο Σαλαμέος  αν ήταν Έλληνας :P , τι ακριβώς έδωσε στην ταινία με τις 5 σκηνές του? O Hill ήταν καλός, αν και τον έχουμε δει και αυτόν πιο σβέλτο και περιμένα κάτι παραπάνω, οι 2 πρωταγωνιστές πολύ καλοί, ο Ντι Κάπριο ως αγχώδης τύπος και η Λόρενς ως φοβητσιάρα, ενώ και η πρόεδρος ήταν πολύ καλή και ήταν σαν να αυτοσαρκάζονται οι αμερικανοί  για τους προέδρους τους... ( ή συγκεκριμένα για έναν , έναν που δεν ήθελαν πολύ...)   Δεν μου άρεσε το φινάλε ήταν μη ρεαλιστικό και χαζό για εμένα...  Προσπαθεί ο σκηνοθέτης να δείξει κάποια προβλήματα της σημερινής κοινωνίας και καλά, αλλά αποτυγχάνει πλήρως. ΑΝ αυτή η ταινία έβγαινε πριν 10 χρόνια, θα έκανε πάταγο και θα έσπαγε κάθε ρεκόρ, γιατί όντως θα ήταν η πραγματικότητα.  Πλέον οι νέες γενιές ευτυχώς δεν ασχολούνται με τόσο κουτσομπολιό και με πολιτικάντες και μικροπολιτικές. Λυπάμαι αλλά είμαστε καλύτεροι από ΕΣΑΣ και θα σώσουμε τον πλανήτη από ΕΣΑΣ.   7/10

Ε δεν είναι και μπούρδα... Μια χαρά βλέπετε... Το σενάριο είναι πολύ ωραίο και δείχνει πράγματα που ισχύουν όπως η αδιαφορία. Γίνεται κάπως μονότονο κάποια στιγμή αλλά βλέπετε με ευχαρίστηση. Λόρενς αγαπημένη ! 

Μια καλογυρισμένη σάτιρα με σχετικά καλές ερμηνείες (περίμενα περισσότερα από ΝτιΚάπριο και Λώρενς) που ενσωματώνει περιληπτικά όλα τα ήθη, τις συμπεριφορές και τα συναισθήματα της σημερινής Ανθρωπότητας.
Βλέπεται πολύ ευχάριστα αλλά δεν αποτελεί αριστούργημα, κάτι το ξεχωριστό!
Ο ΝτιΚάπριο στο 'fuck' και στις σκηνές που νευριάζει προσπαθεί να μας θυμίσει τον παλιό καλό του εαυτό αλλά δεν πείθει.
Η Λώρενς κι αυτή κάπως "άχαρη" γενικότερα, το ίδιο και ο Χίλ που τον περίμενα στην τσίτα, πιο γρήγορο, πιο δραστήριο κι ενεργητικό.

Μια βαρετή, υποθετική, μεγαλειώδη μπούρδα!!!

Ολοι και όλα μάς θυμίζουν άραγες κάτι;Ο επιχειρηματίας η πρόεδρος,ο υιός,ο κοσμος που ενδιαφέρεται μονο για τη κρεβατο κάμαρα τών άλλων.Η παντελής έλλειψη ανθρωπισμού.Η εγκληματικότητα κατα τού ανθρώπινου είδους,απο τόν ιδιο τόν άνθρωπο,που αποστασιοποιείται ,νοιώθει διαφορετικός ,διοτι είναι πιο πλουσιος & θα γίνει απείρως πλουσιώτερος,Πιο διάσημος, ελέγχει αβουλες κυβερνήσεις,καθώς διαθέτει για τον εαυτό του ενα κρυογονικό όχημα για εναν Ετοιμο,άλλον πλανητη ασφαλή που τον περιμένει.Πιστευει μάλιστα στήν αθανασία,κι εχει παρασυρει κι άλλους να πιστεψουν οτι ακολουθώντας τον,κι αυτοί θα γινουν αθάνατοιΠικρή σάτυρα όλων όσων ήδη συμβαινουν

ενθουσιαστηκα απο τα σχολια και την ειδα-ως επικαιρη υποτιθεται- αλλα δεν ηταν κατι ιδιαιτερο για μενα.ισως επειδη δεν μου αρεσουν οι ταινιες φαντασιας.πολλες αναφορες στο σημερα,δοσμενες με εξυπνο τροπο ,καποιες ωραιες ερμηνειες και ωραιο τελος.κατα την γνωμη μου μια σχετικα ωραια ταινια,σιγουρα οχι αριστουργημα!

Το πλέον συστημικό NETFLIX δεν έκανε τίποτε περισσότερο παρά να προσφέρει τρόμο...όπως τα αφεντικά του παγκοσμίως.

Υπέροχη ταινία.

Οσο ποιό αληθινή μπορεί να είναι μια ταινία 

Η ταινια στηλιτευει με αριστο τροπο και εν μερει αλληγορικα το μεγεθος της ευηθειας που διακατεχει τους εχοντες τον πρωτο λογο στην τυχη της ανθρωποτητας ..και δυστυχως δεν ειναι ειναι μονο οι Αμερικανοι...

Απο το τρειλερ και μονο,ειδα μεσα σε 1 λεπτο ολα τα συτημικα καναλια ενημερωσης στην ελλαδα,τους βρυοκολαπτες των αχρηστων επιχειρηματιων που χουμε για κυβερνητες μας οπως και μια μεριδα του κοσμου μας που μπουτσα τους και μουνι τους,ισως και να μαρεσει και να την δω...

Περίμενα να δω ακόμα μια ταινία καταστροφής με αίσιο τέλος, όπου οι Αμερικάνοι βρίσκουν, ως εκ θαύματος, τον τρόπο να σώσουν τον κόσμο.
Αντ' αυτού παρακολούθησα μια καταπληκτική σάτιρα, με ένα ξεχωριστά ευρηματικό σενάριο.
Η τρομακτική ανακάλυψη ότι ένας κομήτης τόσο μεγάλος όσο το Έβερεστ κινείται προς τη Γη με καταστροφικές συνέπειες. δεν φαίνεται να ενδιαφέρει κανένα.
Η ταινία μιλά για ανθρώπους που προτιμούν να παλεύουν με ασήμαντα πράγματα παρά με την πραγματικότητα. Για πολιτικούς που σκέφτονται μόνο τις επόμενες εκλογές αντί για το κοινό καλό. Για επιχειρηματίες που υπόσχονται λύσεις σε όλα τα προβλήματα αλλά το μόνο που τους νοιάζει είναι το κέρδος.
Ο Adam McKay δεν έκανε εκπτώσεις, οι χαρακτήρες του καθόλου πλασματικοί, η Πρόεδρος θυμίζει Donald Trump ενώ ο γκουρού της τεχνολογίας μια μίξη Steve Jobs, Elon Musk και Jeff Bezos.
Με ξεκάθαρα μηνύματα για την κλιματική καταστροφή, ο McKay δείχνει μια ληθαργική, αποπολιτικοποιημένη κοινωνία που αποσπά την προσοχή της με talk shows, δράματα διασημοτήτων.
Όλα αυτά με έξυπνο χιούμορ από μια πλειάδα εξαιρετικών ηθοποιών κάποιοι μάλιστα όπως η Meryl Streep, δεν διστάζουν να αυτοσαρκάζονται αν και είναι γνωστή η κριτική της απέναντι στον Trump.

Αριστούργημα. Άψογο.