Κάποτε στο Χόλιγουντ / Once Upon a Time... in Hollywood (2019)

Με το cool, πρωτότυπο και απολαυστικό στιλ του, ο Ταραντίνο μαζί με την ομορφιά των πολύχρωμων εικόνων του δένει μυθοπλασία και αληθινά γεγονότα σε έναν γόρδιο δεσμό γύρω από την επίδραση του σινεμά στη σύγχρονη πραγματικότητα. Κατά τα άλλα πρόκειται για μια από τις πιο χαμηλότονες και αργές ταινίες που έχει κάνει και αυτό διότι προσπαθεί να αναδημιουργήσει με εμμονική έμφαση στην λεπτομέρεια την εποχή, το 1969, ένα χρόνο μετά τον Μάη του 1968, τις δολοφονίες του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ και του Ρόμπερτ Κένεντυ, η χρονιά της προσελήνωσης, του Woodstock, των χίπις και της αντίδρασης της νεολαίας στον πόλεμο του Βιετνάμ. Έχει πολλές καλτ στιγμές, καυτηριάζει φαινόμενα της εποχής που σήμερα είναι πιο επίκαιρα από ποτέ και ίσως ακόμα και το γεγονός πως κάποιοι σταρ αναγκαζόντουσαν να παίξουν σε οτιδήποτε για να μείνουν στην δημοσιότητα, σίγουρα τότε με πολύ λιγότερες εναλλακτικές.

Η συνύπαρξη Μπραντ Πιτ και ΝτιΚάπριο που πλάθουν με δεξιοτεχνία τους πολύπτυχους κι άκρως ιντριγκαδόρικους χαρακτήρες αποδίδει, υπηρετώντας άψογα τους ρόλους τους, το σενάριο είναι σαν να βλέπεις τον Ταραντίνο να παίζει με το παιχνίδι του και να αποτίει έναν φόρο τιμής στα 60s του Hollywood, πολλά τα σχολιάζει αιχμηρά, κάποια με μία μαύρη κωμωδία, όπως πάντα μ' ένα soundtrack εθιστικό και μία σκηνοθεσία καλοστημένη κι αξιόλογη, οι σινεφίλ αναφορές είναι πολλές, ενώ πραγματικά το μοντάζ του είναι εξαιρετικό, καθώς έχει πάρει μερικές σκηνές από κλασικές ταινίες και έχει προσθέσει τον ΝτιΚάπριο σε αυτές. Και δεν μπορείς καν να καταλάβεις την διαφορά. Ο Ταραντίνο αποτυπώνει απόλυτα πιστά την εποχή, κάτι που φαίνεται από τα προφανή (ρούχα, αυτοκίνητα, ταινίες) μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια.

Είναι διασκεδαστική, νοσταλγική, αδυναμίες υπάρχουν με ξεχειλωμένες σεκάνς ταραντινικού διαλόγου και ένα απολαυστικό ημίωρο για το τέλος, στο οποίο "κρύβεται" όλο το ζουμί της υπόθεσης αλλά κάπως γίνεται κουραστική η όλη ροή, όσον αφορά τη διάρκειά του μέχρι να φτάσει στο εκρηκτικό φινάλε. Η ιστορία της δολοφονίας της Σάρον Τέιτ παίρνει μία εξωφρενικά… σατιρική τροπή και το τελευταίο ημίωρο του φιλμ είναι από μόνο του ένα κινηματογραφικό κομμάτι ανθολογίας που μας υπενθυμίζει γιατί αγαπήσαμε τον Ταραντίνο. Αλύπητη βία και θέαμα στα όρια του gore, αυτοσαρκασμός κι ένα τραχύ και ειλικρινές σχόλιο γύρω από το "αναίτιο" της δολοφονικής μανίας που μαστίζει τις ΗΠΑ μέχρι και το σήμερα. Δεν είναι η αψεγάδιαστη αριστουργηματική ταινία του ή μπορεί να μην μνημονεύεται όσο άλλες του, ωστόσο αν μη τι άλλο είναι ένα ακόμα παράδειγμα σκηνοθετικού μεγαλείου, εφευρετικότητας και σίγουρα μια προσπάθεια που έχει ανάγκη το σύγχρονο σινεμά. Είτε την λατρέψεις, είτε την μισήσεις, δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς ότι έχει γίνει με μεράκι, έχει πολλές έξυπνες ιδέες και σίγουρα αν μπεις στο κλίμα της, αποκλείεται να μην το ζήσεις. 6/10!!!

σχετικα καλη ηταν οκ

ειναι μονο για αμερικανους.

Οι χειροτερες 2 ωρες που εχω δει ποτε σε ταινια. δε συμβαινει απολυτως τιποτα απλα δειχνει πως ηταν παλια το χολυγουντ. 
φυγετε μακρια δεν ειναι για εμας

Ωραία μουσική, τέλειες ερμηνείες! Τελείως άκυρη η σκηνή Του Μπρους Λι, τί να πω, ίσως να συνέβη έτσι! Τώρα το στόρι δεν με συγκίνησε καθόλου. 2μιση ώρες ταινία και με κάτι σκηνές του Μπραντ να οδηγάει ατελείωτα, βαρέθηκα! Είχε και αστείες σκηνές όμως, να τα λέμε κι αυτά.

Φυσικα κ ειναι μια προσωπικοτητα σαν σκηνοθετης.Αυτη την ταινια του την απολαυσα περισσοτερο απο καθε αλλη.κατευθειαν 'ΜΠΗΚΑ'μεσα .με ρουφαγε καθε στιγμη.πραγματικα απολαυστικη.

Λοιπόν..επειδή διαβάζω διάφορες ανοησίες από πιτσιρικάδες πιθανόν ή απαίδευτους ενήλικους που θέλουν να βλέπουν ταινίες του Ταραντίνο με πιστολίδια ή ταινίες τύπου Σταλόνε,κλπ. Αυτή τη φορά ο Ταραντίνο δεν τους έκανε την χάρη και καλώς έκανε..!! Εν συντομία..η ταινία απευθύνεται σε κοινό άνω των 48-50 ετών που έχει ζήσει μικρός τις δεκαετίες '70-'80 και μέσα απ' τις σκηνές και τις μουσικές στο φόντο νοσταλγεί και θυμάται εκείνες τις εποχές ως μια γλυκιά ανάμνηση των παιδικών ή εφηβικών του χρόνων! Τα νοσταλγικά μουσικά κομμάτια που έχει επιλέξει ο πανέξυπνος Ταραντίνο βοηθούν σ' αυτό! Είναι μια χαλαρή μεγάλη ταινία για ποτάκι και ταξίδι στο παρελθόν με τις μουσικές που συνειρμικά θα μας θυμίσουν και δικές μας προσωπικές στιγμές! Οι υπόλοιποι μην την δείτε εκτός αν είστε νεότεροι κι από περιέργεια θέλετε να δείτε πως ήταν τότε η εποχή και τι όμορφες μουσικές είχαμε τότε...γαμώ τα σκυλάδικα μου μέσα σήμερα....!! Εκπληκτικοί και πάντα κούκλοι Ντι Κάπριο και Μπραντ Πητ αμφότεροι!! Αυτά..!!

Ταινία για το σπίτι και μόνο και όχι γιατί είναι ενός επώνυμου που έχει «ξεπέσει»,

αλλά γιατί δεν έχει κάτι καινοτόμο ή τουλάχιστον πρωτοποριακό να προσφέρει

στον θεατή και αυτό διότι όπως είπε παρακάτω ο Bebs η ταινία είναι: μόνο αν ζει

κάποιος στις ΗΠΑ καταλαβαίνει και θα προσθέσω πως και ΗΠΑτζής να είσαι παίζει

επίσης να μην την καταλάβεις. Εδώ και καιρό πρώτα βλέπω το έργο που θέλω και

ύστερα αν χρειαστεί διαβάζω κριτικές γνωστών κριτικών κλπ, έτσι για ακόμη μία

φορά ο Κουτσογιαννόπουλος γράφει τα δικά του από άλλον γαλαξία, ενώ με τον

Τιμογιαννάκη καταλαβαίνεις πως είδατε την ίδια ταινία και όχι κάτι διαφορετικό.

Πράγματι το έργο είναι αργό τόσο που πεθαίνεις (μάλιστα επειδή πρόσφατα ξανά

είδα το γιαπωνέζικο Confessions, το οποίο χαρακτηρίστηκε ως αργό, εμένα αυτό

μου φάνηκε πιο αργό και από την καθυστέρηση), γιατί ο Τάρα έχει κάνει στροφή

στην ποιότητα, αλλά δεν του βγαίνει, με αποτέλεσμα να κοιμίζει και να το βαριέσαι,

οπότε μία η κατανόηση και δύο η υπνηλία. Ένας λόγος που καταλαβαίνει κάποιος

ότι με τον Τιμογιαννάκη έχει δει την ίδια ταινία είναι η κριτική του για την σκηνή με

την συμπλοκή. Δεν είναι ότι θέλω να δω ούτε το 2ο του Pulp Fiction ή του Reservoir

Dogs, αλλά κάτι μου έλεγε πως θα είναι κατώτερο και από το καταπληκτικό Jackie

Brown και πιστεύω ότι το ένστικτο μου επιβεβαιώθηκε.

υγ μόνο ο βιντόζας το παίζει από την λίστα αναπαραγωγών..

τλκ μου αρεσε σε γενικες γραμμες!ειναι διασκεδαστικη τουλαχιστον!

Bαρετή ταινία για Tarantino.

Ειπα να δω την ταινια καθως οι πρωταγωνιστες ειναι ολοι καταξιωμενοι, οπως και ο σκηνοθετης φυσικα. Ομως αυτο που ειδα δεν ηταν αυτο που περιμενα και πιστυεω οτι οποιος δεν το εχει δει, δεν χανει κατι, αντιθετα κερδιζει 2 ωρες που μπορει να κανει κατι αλλο.

Βαρετή και ανούσια. Κουτσομπολιστικη, με ένα τρόπο που μόνο αν ζει κάποιος στις ΗΠΑ καταλαβαίνει. Αναλύει μαλλον αντίστροφα τη γνωστή υπόθεση Μάνσον/ Τέιτ. Νοσταλγία για τα 60s με ελαφρότητα που θυμίζει Ρέππα\παππαθανασιου. 

Η ερμηνεία του di caprio αρκετά καλή. Ο brad pit μέτριος και ιδιος όπως σχεδόν παντα.

Απορώ για τις θετικές κριτικές. Δε το συνιστώ. Η χειρότερη Ταραντίνο, μακράν.

2,5/ 5

Τωρα σοβαρα, αν σκηνοθετης δεν ηταν ο Ταραντινο και οι πρωταγωνιστες δεν ηταν αυτοι οι γνωστοι αλλα καποιοι αλλοι, οποιοιδηποτε, θα επαιρνε τετοιες κριτικες αυτη η ταινια?

Δεν λεω, ευχαριστα περναει η ωρα αλλα καπου χανεται το νοημα!

pote tha anevei re paidia?

ποτε θα την ανεβασετε? πλιζζζζ....

Απο τις πολυ μετριες ταινιες του Ταραντινο, καλη σκηνοθεσια και ερμηνειες, αλλα σαν σεναριο δε λεει τιποτα, δεν εχει καμια ουσια. Το δε τελος ομως... καταπληκτικο! Χαιρε Ταραντινο!

Ακολουθουν καποιες πληροφοριες που μπορει να θεωρηθουν ως αποκαλυψη της υποθεσης.......

Δεν ειμαι λατρης του Ταραντινο ,αρα δεν βλεπω τα εργα του με το φιλτρο του οπαδου αλλα μαλλον θεωρω οτι τον παρακολουθω αμεροληπτα...Θα ηθελα να ξεκινησω  αυτο το  σημειωμα με μια προσπαθεια να αποκωδικοποιησω το κινητρο του Τ. πισω απο αυτην την ταινια, και της εκδοχης  που δινει για γεογονοτα που χαραξαν την Αμερικανικη φιλμικη βιομηχανια και οχι μονο....Ο Τ. λοιπον ειναι φοβερος λατρης(μανιακος) καθε ειδους ταινιας και ειδικοτερα του Χολιγουντ και του Αμερικανικου κινηματογραφου.....Δεν αγαπα ομως απλα τα φιλμ  μονο,αλλα και ολον τον μαγικο κοσμο που τα συνθετουν, τα παραγουν και ολες τις μικρες η μεγαλες ιστοριες που κρύβονται πισω απο καθε φιλμ......Δηλαδη ειναι "ερωτευμενος" με σκηνοθετες ,ηθοποιους, παραγωγους, τεχνικες γυρισματων ,σκηνικα ,κουστουμια και ακομη με δευτερους και τριτους ηθοποιους απο τους οποιους , φαινεται να εχει αντλησει πληθος πληροφοριων, ειδικα για την εποχη της σφαγης της Σαρον Τειτ.......Κοντα λοιπον στην πρωτευουσα Ιστορια του εργου που ειναι επιγραμματικα ο  "παναθρωπινος φοβος της παρακμης" και της παράγκωνισης απο την κορυφη, πλαθει και την δευτερευουσα ιστορια που ειναι αυτη που εμφανιζεται με την Σαρον Τειτ..

Στην πραγματικοτητα ο Τ. ειναι βαθια ερωτευμενος με την Σαρον Τειτ και ας ηταν παιδακι   οταν  συνεβη ο αδοκητος και αδικος- αθλιος θανατο της...Ο τροπος που την "χαιδευει " ο φακος στο εργο και η η ολη πλοκη δεν ειναι παρα η ματια , ενος πολυ ερωτευμενου ανδρα.......Ετσι πλαθει και την δευτερευουσα Ιστορια του εργου, κοβωντας και ραβοντας και την πρωτευουσα Ιστορια με εναν τροπο που κατευθυνεται εναντια στα γεογονοτα (που δυστυχως ειναι αναμφισβητητα)....Ο Ερωτευμενος λοιπον σκηνοθετης περνει την εκδικηση του απο την Ιστορια οπως γραφτηκε στα αληθεια, δινοντας μια πολυ τρυφερη-εκδικητικη εκδοχη σε αυτους που τολμησαν να ακουμπησουν την απιαστη αγαπη του : Την  Σαρον Τειτ........

Η ταινια για να θεαθει πρεπει να υπαρχει η βασικη γνωση για την μοιρα της Σ. Tειτ και της διαβοητης συμμοριας του Μανσον που μας απαλλαξε απο την παρουσια του πριν τρια χρονια οριστικα (Αρα αναζητειστε πληροφοριες στο διαδικτυο πριν το δειτε).......Ως ταινια ειναι ισως η καλλιτερη του Ταραντινο γιατι για πρωτη φορα μπαινει και αναλυει τις ανθρωπινες αγωνιες και ανασφαλειες με εναν εκπληκτικο Ντι Καπριο και εναν εξαιρετικο Μπραντ Πητ, αλλα περνωντας και οτι καλλιτερο και απο ολους ανεξαιρετως τους αλλους ηθοποιους......Η απεικονιση της εποχης ειναι μνημειωδης , η σκηνοθεσια (με την υπογραφη σπλατερ του Τ.στο τελος) εξαιρετικη και γενικα ειναι μια ταινια φιλμικης πανδαισιας.........Τελος θα ηθελα να προσθεσω οτι το σχολιο μου δεν διεκδικει τις δαφνες του αλανθαστου, αλλα ειναι η αντιληψη μου για το πως επεξεργαθηκε ο Τ. αυτην την ταινια.......Εξαλλου ολων η γνωμη ειναι απολυτως σεβαστη........

την παρακολούθησα χθες στο σινεμά, η χειρότερη ταινία του Tarantino και ίσως η χειρότερη της χρονιάς.