Café Society (2016)

Η ταινία είναι λίγο δράμα, λίγο κωμωδία και αρκετό ρομάντζο, κι ενδεδυμένη με την οικεία στους φανατικούς του Woody Allen ρετρό αισθητική, καταφέρνει με τον καλύτερο τρόπο να μας μεταφέρει νοητά στην Αμερική του '30, υπό τους συνεχείς, μάλιστα, ήχους της Jazz μουσικής. Ο Woody Allen είναι βαθιά ευαίσθητος δημιουργός και αισθηματίας. Κατορθώνει να μιλήσει για πράγματα γνώριμα και τετριμμένα με τρόπο χαριτωμένο, τρυφερό, μελαγχολικό και φυσικά αστείο. Μπλέκει σε γνώριμα μονοπάτια: μεσοπόλεμος, ίντριγκες, έρωτες, ατμοσφαιρικά τζαζόμπαρα της Νέας Υόρκης, τρομερά στυλάτοι πρωταγωνιστές, πνευματώδεις ατάκες. Εξαιρετικό το πρωταγωνιστικό δίδυμο και το γλυκόπικρο φινάλε. Το καστ κάνει μια ανεκτά καλή δουλειά, χωρίς να αποφεύγονται και εκεί οι αστοχίες. Υπέροχη φωτογραφία και καυστικές σεναριακές παρατηρήσεις για τον απατηλό κόσμο του Χόλυγουντ.

Υπέροχο όλο το εικαστικό μέρος (σκηνικά, κοστούμια, σκηνοθεσία, φωτισμός) και ωραίες οι αναφορές στις θρησκείες. Το σενάριο είχε κάποιο ενδιαφέρον αλλά όχι κάτι συγκλονιστικό. Οι όμορφες εικόνες, η περιπαικτική διάθεση και το ιδιόμορφο χιούμορ, συνθέτουν ένα ανάλαφρο περιβάλλον. Ωστόσο το πρόβλημα είναι πως η ταινία, αντί να δώσει έμφαση σε σημαντικά στοιχεία της πλοκής, όπως για παράδειγμα στη ψυχολογία του Jesse μετά από κάποια γεγονότα, τα ξεπετάει μέσω του voice over, το οποίο να πούμε την αλήθεια δεν ήταν και η καλύτερη επιλογή, καθώς ούτε πρόσφερε κάτι σημαντικό, ούτε ταιριάζει στη φωνή του Woody κάτι τέτοιο. Επίσης αφήνει κάποια κενά, κάποια ανεξήγητα σημεία το έργο που επισκιάζουν την ροή. Σε μια ιστορία που ξεκινά ως ένα ερωτικό τρίγωνο στα χολιγουντιανά 1930s, μα εξελίσσεται λίγο πιο κυνικά και μελαγχολικά, o Woody Allen και οι ιδανικοί ερμηνευτές του αναδεύουν νοσταλγικό ρομαντισμό, χαλαρό -και συχνά μαύρο- χιούμορ και μια υπαρξιακή μελαγχολία που κορυφώνεται στο φινάλε, καταλήγοντας στη ματαιότητα και το ανικανοποίητο της ζωής. 6/10!!!

Από τις δραμεντί του αγαπημένου Woody Allen που βλέπεις ευχαρίστως και δεύτερη και τρίτη φορά.
Ένα νοσταλγικό ρομαντικό δράμα, η εξέλιξη των χαρακτήρων ενός ερωτικού τριγώνου, με φόντο το το Hollywood της δεκαετίας του 1930.....μια καταγγελία βασικά για την ψευδή και μάταιη πλευρά του.

Γερασε ο Γουντυ Αλλεν και το δειχνει σε καθε καινούργια ταινια του , η οποια θαρρείς  ότι  ειναι ενας εξορκισμός απέναντι στον θανατο που φοβαται ,( πολυ ανθρωπινα βεβαια) η ενας αυτοσκόπός, γιατι νομιζει οτι κανοντας μια ταινια θα παραμεινει ζωντανός............
Και ειναι αληθεια οτι ο  αγαπημενος Γουντυ μας εδωσε πλημμυρίδα απο ταινιες τελευταίως μονο που πρεπει και κατι να εχουν να πουν.....και αυτη δεν λεει τιποτα....μοιαζει να ειναι ευφυως μια ηδονοβλεπτική ματια στο χολιγουντ των '30 με υπεροχη αναβιωση της εποχης, με καποιες έξυπνες ατακες αλλα εως εκει...η ταινια παραμενει ασκοπη και χωρις ισχυρο μηνυμα.....Κοντολογης εκλαψα τα λεφτα μου στο σινεμα που την ειδα.......