Δε θα συμπεθεριάσουμε ποτέ! / Come un gatto in tangenziale / Like a Cat on a Highway (2017)

Εκείνος κοτσονάτος, γλυκομίλητος, ευθυτενής, με άριστη γνώση του σαβουάρ βιβρ, ευαίσθητος, ευγενικός, πάντα ντυμένος στην πένα, έχει αναλάβει μετά το διαζύγιο του από την φαντασμένη πρώην, που τον άφησε για να ασχοληθεί με την αρωματοποιία και τις λεβάντες της στην Γαλλία, το μεγάλωμα της μικρής του κόρης. Εκείνη άνεργη και καταχρεωμένη, με μοναδική προϋπηρεσία το ταμείο του σούπερ μάρκετ, στρίγγλα, επιθετική, με την κακιά λέξη μόνιμα στο στόμα, τιγκαρισμένη στα τατουάζ, ντυμένη με πάμφθηνα ρούχα, δίχως τρόπους και καλές συμπεριφορές, από τον καιρό που ο δικός της ξαναμπήκε στην στενή, παλεύει με νύχια και με δόντια να αναθρέψει σωστά τον κανακάρη της, κάτω από συνθήκες αβάστακτες, έχοντας αναλάβει να φροντίζει και τις δύο δίδυμες κλεπτομανείς εξαδέλφες της, που συζούν μαζί στην ίδια φτωχική γκαρσονιέρα και μιλούν μόνιμα στερεοφωνικά. Δυο κόσμοι αντίθετοι, που συμβιώνουν σε ένα κοντινό περιβάλλον, χωρισμένο με συρματοπλέγματα, έχοντας όμως, γονικά, τον ίδιο ακριβώς σκοπό. Υπάρχει άραγε περιθώριο, κάπου, κάπως, να συναντηθούν, να συνεννοηθούν, να μιλήσουν και την ίδια γλώσσα, αν και κάτι τέτοιο εκ πρώτης όψης φαντάζει αδύνατο; Όπως είναι προφανές, οι δύο γονείς θα έρθουν αντιμέτωποι, στην κοινή τους προσπάθεια να χωρίσουν τους ερωτευμένους εφήβους, ανακαλύπτοντας παράλληλα πώς η αλληλοκατανόηση και ο σεβασμός μπορούν να τους βοηθήσουν να ξεπεράσουν τις προλήψεις και να υπερνικήσουν τα στερεότυπα. Η διόγκωση ωστόσο, των στερεοτύπων προς το τέλος που αφήνει μια περίεργη αίσθηση συντηρητισμού, καταγράφοντας το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που επιθυμεί, με το κλείσιμο να είναι κάπως απότομο, αλλά με μία νότα αισιοδοξίας

Δεν ασχολείται τόσο με την πολυπολιτισμική διαφοροποίηση της ιταλικής κοινωνίας (αν και η μία πρωταγωνίστρια της ταινίας διαμένει σε ένα πολιτισμικά ποικιλόμορφο οικοδομικό κτήριο) όσο με τις διαφορές ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, τις ετερόκλιτες κουλτούρες που δείχνουν να συνυπάρχουν τόσο κοντά και ταυτόχρονα τόσο μακριά η μία από την άλλη και με τις στερεοτυπικές αντιλήψεις που χαρακτηρίζουν, κατά κανόνα, τον μέσο εκπρόσωπο της κάθε κατηγορίας. Ο Ιταλός σκηνοθέτης και σεναριογράφος Riccardo Milani στήνει μια αξιοπρεπή κωμωδία σύγκρουσης δύο διαφορετικών κόσμων που εκδηλώνεται κυρίως μέσω της ανεπιτήδευτης χημείας του πρωταγωνιστικού ζευγαριού, με το χιούμορ του να είναι πηγαίο και κάποιες φορές πικάντικό, καυστικό, ενώ κάποιες άλλες αδιάφορο και κρύο. Τον αλέγκρο παλμό του έργου, ορίζει η εντυπωσιακή θωριά της πολυτάλαντης πρωταγωνίστριας Paola Cortellesi, που με πανέτοιμο το μπινελίκι στην γλώσσα, ορίζει την συμπεθέρα που κανείς δεν θα ήθελε να εμφανιστεί στο διάβα του. Πόσο μάλλον ο πράος και σεβάσμιος πολιτικός, που με την γνώριμη απορία στο βλέμμα αποδίδει απίθανα ο Antonio Albanese, έχοντας μία εξαιρετική χημεία βγάζοντας παράλληλα μία φυσικότητα και πειστικότητα στους ρόλους που υποδύονται. Και οι δύο τους παρουσιάζουν τους χαρακτήρες τους ως άκρους ανθρώπινους, ενώ ταυτόχρονα η συμπονετικότητά και η κατανόηση που έχουν ο ένας για τον άλλον φαντάζει εντελώς αυθεντική, με τις στιγμές της έντασης (όπως αυτή του ξεσπάσματος του Giovanni στο αποτυχημένο γεύμα στο σπίτι της Monica) μοιάζουν περισσότερο ειλικρινείς και αποτελεσματικές από αυτές της συμφιλίωσης. Χαριτωμένη κι απολαυστική αυτή η κομεντί που υπογράφει ο Riccardo Milani, με κέφι, με ζωντάνια και με μπρίο, πετυχαίνει να σου βγάλει αβίαστο κι αμήχανο ή αυθόρμητο γέλιο σε πολλές στιγμές του, ενώ είναι τρομερά επίκαιρο -κάνοντας μία ευρύτερη νύξη στην κατάσταση της μοντέρνας κοινωνίας- ανάλαφρο και διασκεδαστικό στο έπακρο, με τον Milani να παραδίδει μαεστρικά άπλετα κοινωνικά μαθήματα μ' ένα ιδιαίτερο και ξεκαρδιστικό ύφος. 7/10!!!

παρα πολυ ωραια ταινια.κοινωνικοαισθηματικη.