Πεθερικά της συμφοράς / Meet the Fockers (2004)

Ελάχιστα πρωτότυπη -μοιραία- συνέχεια του πρώτου, με μόνη εξτραβαγκάνζα τη συμμετοχή δύο ακόμη σούπερ-σταρ. Είναι αλήθεια πως είναι απόλαυση να παρακολουθείς ταυτόχρονα τους τρεις υπερ-μεγάλους σταρ στην ίδια ταινία, αλλά ο Hoffman και ακόμα περισσότερο η Streisand φαίνεται να σπάνε πλάκα, παρά να έχουν πάρει στα σοβαρά το όποιο σενάριο. Αληθινή πλάκα έχει η συμμετοχή ενός μωρού και η σχέση που αναπτύσσει με τον Τζακ-DeNiro, αλλά οι λίγες σκηνές συμμετοχής της γάτας (συν του χαριτωμένου σκυλάκου των Φόκερς), όσο και η αυξανόμενη ένταση των ανεκδότων από κάποιο σημείο χαραμίζονται με τη συγκινησιακή στροφή προς το τέλος. Οι σεναριογράφοι διατηρούν το ίδιο κλίμα, ανακυκλώνοντας μερικά από τα αστεία (ο Jack ελέγχει το παρελθόν του γαμπρού με τις διασυνδέσεις του στην CIA ή χρησιμοποιεί επάνω του τον ορό της αλήθειας) και κάνοντας ελαφρές προσθήκες, άλλοτε ευπρόσδεκτες όπως το εγγονάκι που ο Jack κουβαλάει μαζί στην επίσκεψη και άλλοτε ανόητες (οι Fockers έχουν ένα σεξομανές σκυλί που φυσικά δεν τα πάει καλά με την γάτα-φλοκάτη των Byrnes). Για ένα μεγάλο μέρος της η ταινία παραμελεί τον Ben Stiller και αυτό γιατί η σύγκρουση δύο ιερών τεράτων της μεγάλης οθόνης με αναμφισβήτητο ταλέντο στην κωμωδία είναι αρκετή για να στηρίξει από μόνη της το φιλμ. Η πρώτη γνωριμία Focker-Byrnes,με τον διαχυτικό Bernie να προκαλεί τουλάχιστον αποστροφή στον σφιγμένο Jack, προσδιορίζει το άβολο κλίμα ενώ εκεί εντοπίζονται και οι καλύτερες ατάκες.

Οι γυναίκες περνούν σε δεύτερο πλάνο: H Teri Polo θα μπορούσε και να απουσιάζει, ο ρόλος της Blythe Danner είναι ουσιαστικά ανύπαρκτος ενώ η Streisand, εκτός του ότι γίνεται σεναριακή αφορμή για σεξουαλικό χιούμορ (η Roz Focker είναι σεξουαλική σύμβουλος για ηλικιωμένους) δεν έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Όταν πλέον η αντιπαράθεση Jack-Bernie εξαντλείται η σκυτάλη περνάει στον Stiller, ο οποίος υποδύεται και πάλι το συμπαθητικό θύμα. Υπάρχουν διάφορες subplot-μια περιλαμβάνει την Λατίνα γκουβερνάντα του Gay με την οποία έχασε την παρθενιά του- αλλά η πιο διασκεδαστική έμπνευση περιλαμβάνει τον Stiller που, μόνος με τον εγγονό, μέσα σε λίγη ώρα καταφέρνει να παραβιάσει όλους τους παιδαγωγικούς κανόνες του Jack, ο οποίος θα βρει το εγγονάκι σε οικτρή κατάσταση και με την πρώτη του λέξη να μην είναι αυτή που θα ήθελε. Το θέμα είναι ότι η ταινία πάσχει από το σύνδρομο της χιουμοριστικού overdose-προσπαθεί με μια ατέλειωτη σειρά κωμικών σκετς να αποσπάσει την προσοχή από την ισχνότητα της σεναριακής βάσης. Παρόλα αυτά, η ταινία παραμένει κωμωδία, και σαν κωμωδία κάνει την δουλειά της. Υπάρχει χιούμορ-περισσότερο ενήλικο αυτή τη φορά-υπάρχουν ευχάριστες ερμηνείες και φυσικά περίσσιο ταλέντο στο καστ, σε ένα μίγμα που μπορεί να μην είναι εκρηκτικό αλλά όσο να ναι, ζεσταίνει. 6/10!!!

καλη αλλα οχι σαν την πρωτη