Thor: Ragnarok (2017)

Ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις που έχει χτίσει και δίνει κάτι φρέσκο στο franchise. Ωστόσο, σαν αρνητικό σε σχέση με τα δύο προηγούμενα καθηλωτικά έργα είναι τα εφέ που είναι για γέλια, φτιαγμένα με το μονοδιάστατο κιτς και τα απόλυτα χρώματα μιας αμερικανικής κωμωδίας του '80, οι κακοί της ιστορίας είναι τόσο χαζοχαρούμενα ποπ ή γκοθ που απλώς θέλεις να τους κάνεις παρέα, ενώ ο Κρις Χέμσγουερθ και το σφυρί του αυτοσαρκάζονται διαρκώς, με μία αγορίστικη αθωότητα. Υπάρχει ένα εξίσου ζήτημα που μειώνει το νέο Θορ. Οι χαρακτήρες των Φυλάκων συστήθηκαν εξαρχής ως ένας συνδυασμός δράσης και πλάκας, ενώ ο Θορ δεν μας είχε συνηθίσει σε κάτι τέτοιο. Κι όχι μονάχα παρεισφρέει για τα καλά η κωμωδία στο Ragnarok, αλλά έχει και τον χαρακτήρα κουφής αυτοπαρωδίας. Έχει χιούμορ σε μικρές δόσεις, που υπάρχει διάχυτο στην video game ατμόσφαιρα κι εγώ γέλασα με όλα τα κουφά που με ταχύτατη συχνότητα στριμώχνονταν στην πλοκή, αλλά μήπως τροποποιεί την σοβαροφάνεια που ήθελε να χτίσει; Παράλληλα, είναι και διασκεδαστική, χάρη τόσο στην έντονα χιουμοριστική διάθεσή της όσο και στις απολαυστικές παρουσίες του νευρωτικού Μαρκ Ράφαλο, του πλακατζή Τζεφ Γκόλντμπλουμ, της σέξι κακιάς Κέιτ Μπλάνσετ και της τσαμπουκαλούς Τέσα Τόμσον.

Έχει δυνατή δράση ενδιάμεσα, που ίσως σώζει την κατάσταση και ισορροπεί τα πράγματα, αν και η ταινία θα λειτουργούσε πολύ καλύτερα είτε υπό σοβαρή μορφή, είτε αν το χιούμορ ήταν πιο προσγειωμένο. Είναι φοβερό στο να βάζουν το θεατή μέσα στη δράση, να χώνονται κυριολεκτικά μέσα στη μάχη ή το κυνηγητό και να προσφέρουν άφθονη οπτική απόλαυση. Το φιλμ αποτελεί μια συρραφή από θορυβώδεις μάχες, όπου γίνεται πραγματικά το σώσε, αλλά κυρίως από κωμικά μικροεπεισόδια τα οποία περιστρέφονται είτε γύρω από το σύμπαν των Εκδικητών και είτε γύρω από τον Grandmaster. Κατά τα άλλα, μάλλον άστοχο και επιτηδευμένο είναι και το εύρημα να εμφανιστεί κι ο Χουλκ σε πρώτο ρόλο, αφού δεν δένει με λογική η παρουσία του. Η υιοθέτηση μιας άκρως κίτς αισθητικής είναι φανερή σε όλους τους τομείς της ταινίας, από τη φωτισμένη με neon γραμματοσειρά των credits, μέχρι το score του Μαρκ Μάδερσμπαου, ο οποίος υπογράφει ένα φευγάτο electrosynth soundtrack, που όμοιο του δεν έχουμε ακούσει σε ανάλογη ταινία. Η ταινία είναι αρκετά εντυπωσιακή και επιβλητική εκεί που χρειάζεται, δεν θεωρεί πολλά πράγματα δεδομένα και σίγουρα μπορεί να είναι φορτωμένη (ίσως με 15-20 λεπτά λιγότερα, να ήταν ακόμα καλύτερη), ενώ σε καμία περίπτωση δεν σε κάνει να βαρεθείς και κρατάει το ενδιαφέρον της. Η ταινία χάνει τον προσανατολισμό της, με το στόρι να έχει κάποια μικρά κενά, αλλά σε όλη την διάρκεια βλέπεται μια χαρά. 8/10!!!

Καλή είναι αλλά με τόσο μεγάλη δόση αστείων δυσκολεύεσαι να την πάρεις σοβαρά. Μου αρέσει το χιούμορ στις ταινίες της Marvel αλλά το παράκανε με αυτή εδώ. Η Hela είναι όλα τα λεφτά αλλά χαραμίστηκε σε μόνο μια ταινία.

  Show/hide text

Χαβαλές όσο δεν πάει και σοβαρότης μηδέν. Το ότι ο θεός του κεραυνού έβγαινε νοκ αουτ απο κάτι μπιχλιμπίδια... τι να πεις.

σχετικα καλη ταινια