Chef / Σεφ (2014)

Είναι μία ταινία που σου τρέχουν τα σάλια και σίγουρα δε την παρακολουθείς νηστικός, γιατί θα σου έρθει λιγούρα με τόσα φαγητά και τόσες γεύσεις. Πρόκειται για μια ανάλαφρη κομεντί, που μόλις την βλέπεις αποτυπώνεται ένα βαθύ χαμόγελο και συνεχίζεις γεμάτος αισιοδοξία. Ο σκηνοθέτης των δύο πρώτων «Iron Man» Τζον Φαβρό σκηνοθετεί, γράφει και πρωταγωνιστεί σ' αυτήν την κοινωνική περιπετειούλα μαγειρικής με στοιχεία road movie, χωρίς διάθεση να δημιουργήσει κάτι ιδιαίτερα διαφορετικό, ξεχωρίζοντας ωστόσο τρανταχτά από το σωρό. Εδώ, στο Chef επιχειρεί να ξεφύγει από τις ταινίες μυθοπλασίας και φαντασίας (έχει σκηνοθετήσει και τα Zathura, Elf, Cowboys and Aliens) και καταπιάνεται με κάτι εντελώς διαφορετικό. Σειρά έχει η μαγειρική, με την οποία άρχισε να ασχολείται εκτενώς οπότε και αποφάσισε να γυρίσει ταινία με την συγκεκριμένη θεματολογία. Αν στο πρώτο μισό του φιλμ το αδιέξοδο του ήρωα αντιμετωπίζεται μάλλον ρηχά προς αποφυγήν της επιβάρυνσης του κλίματος και η υπερβολή της ιντερνετικής δημοτικότητας που αυτός λαμβάνει αφαιρεί πόντους ρεαλισμού από το σενάριο, είναι στη συνέχεια που ο Φαβρό μάς πείθει στ' αλήθεια γιατί πρέπει να τον πάρουμε στα σοβαρά. Το δεύτερο μισό της ταινίας είναι καλύτερο από το πρώτο και σίγουρα η ταινία δεν απογοητεύει αυτόν που ξέρει τι να περιμένει. Είναι καλογραμμένη, ευχάριστη και γεμάτη από καλοφτιαγμένους χαρακτήρες καταφέρνει να σε κερδίσει, έστω κι αν καταλαβαίνεις στην τελική μπορεί να μην είναι η ταινία που θα λατρέψεις και θα θέλεις να βλέπεις στο repeat.

Διατηρεί το χιούμορ που είχε βάλει και στα buster, απλά εδώ εστιάζει σε έναν πιο ανάλαφρο ρυθμό και η ταινία από τα πρώτα της πλάνα καταφέρνει να… ανοίξει την όρεξη του θεατή. Ο σκηνοθέτης, εκτός από τα υλικά του φαγητού που έχει χρησιμοποιήσει (μερικές συνταγές θα ήταν ωραίο να “κλαπούν”), καταφέρνει να κάνει ένα σχετικά κοινότυπο θέμα να γίνει αρκετά ενδιαφέρον και προσιτό στον θεατή. Υπάρχει ψυχή στην ταινία: η tour de force ενέργεια του Φαβρό, ο οποίος ερμηνεύει τον σε κρίση πρωταγωνιστή του με μία καλοκάγαθη μανία. Όπως επίσης και η αυθεντική αγάπη του για το φαγητό, η οποία είναι τόσο ξεκάθαρη, όσο και συμβολική: ο τρόπος που κινηματογραφεί την προετοιμασία, το ψήσιμο, τη φροντίδα στην λεπτομέρεια, την οργασμική απόλαυση της πρώτης μπουκιάς – ναι, η μεταφορά για την απόλαυση της ίδιας της ζωής δραπετεύει της οθόνης και φτάνει στις καρέκλες μας, με όλους τους χυμούς και τις μυρωδιές της, χορογραφημένη εκκωφαντικά από ξεσηκωτικό κουβανέζικο σάουντρακ. Έχοντας ο ίδιος την ερμηνευτική μπαγκέτα και αξιοποιώντας το σενάριο του, από την αρχή μας βάζει στο κλίμα και φτιάχνει μια ταινία χωρίς πολλές σεναριακές ευκολίες. Ο χαρακτήρας του αποφασίζει να πουλά, πλανόδιος, φαγητά στο δρόμο και, ως σκηνοθέτης, στρέφει τη γεμάτη νοστιμιές κινηματογραφική καντίνα του σε διαδρομές διασκεδαστικού περιτυλίγματος (η επέμβαση του αστυνομικού είναι ξεκαρδιστική) και βαθιά ευαίσθητου υποβάθρου.

Τις ζουμερές – πιο σέξι, πεθαίνεις – Βεργκάρα και Τζοχάνσον, σε πιο γήινους, απτούς και οικείους ρόλους, ενώ εμφανίζονται και αρκετοί γνωστοί ηθοποιοί (με τους Χόφμαν, Πλατ και Ντάουνι Τζούνιορ σε χαρακτηριστικά, περισσότερο ή λιγότερο διασκεδαστικά, ιδιότροπα cameo) σε μικρούς ή λίγο μεγαλύτερους ρόλους, όλοι τους ωραία κατανεμημένοι. Τον σπάνια μη εκνευριστικό Λεγκουιζάμο ιδανικό στο ρόλο τού comic relief. Και τον απίθανο, 10χρονο πιτσιρικά, Άντονι, να λιώνει καρδιές, με τα απλά και… βασικά, κι όμως τόσο ανθρώπινα και αληθινά. Υπάρχουν επίσης κωμικές ιδέες – ιδιαίτερα οι στιγμές γλυκόξινης αυτοκριτικής, όπως το πώς ένας μοντέρνος 45χρονος δεν μπορεί να κατανοήσει τη δύναμη και την έκταση του νέου κόσμου των social media. Ταυτόχρονα, λοξοκοιτάζει (χιουμοριστικά) και την παντοδυναμία των Smartphones και των κοινωνικών δικτύων, χωρίς ωστόσο να παίρνει θέση απέναντί της. Τα προσγειωμένα, κάθε άλλο παρά θεαματικά, κι όμως… gourmet σκηνοθεσία και μοντάζ, που το παρακάνουν μεν με το κολπάκι εικονογράφησης και… πετάγματος (μέσα στο πλάνο) των tweets Κάσπερ και υιού, αποδεικνύονται, δεξιοτέχνες. Το τέλος μπορεί να παραείναι «happy» (και προβλέψιμο) για να μας κάνει αίσθηση, αλλά είναι κι αρκετά συγκρατημένο ώστε ούτε να μας ενοχλεί. Άλλωστε, ανεξαρτήτως κατάληξης, η πορεία ήταν απόλυτα ευχάριστη, χάρη στην ισχυρή της ελπίδα, και κατά βάθος ιδιαιτέρως ειλικρινής, χάρη στην τρυφερή καρδιά της.

Πάντως, καλό θα ήταν να έχετε φαγητό κοντά σας, γιατί είναι αδύνατον να αντισταθείτε στους πειρασμούς της ταινίας.10/10!!!