Subservience (2024)

 Όταν η Μέγκαν Φόξ παίζει τη Μέγκαν Φόξ σαν το τέλειο θηλυκό που απλά λειτουργεί χωρίς συναίσθημα και υπολογιστικά υπηρετώντας σαν ρομποτικός φροντιστής το αποτέλεσμα είναι τρομακτικό. Η όλη ταινία δημιουργεί ένα ανησυχητικό ψυχολογικό δράμα που εξυψώνει την ταινία πέρα ​​από το τυπικό είδος. Η Φοξ ενσαρκώνει με μαεστρία το αλλόκοτο συναίσθημα που αποκτάς όταν συγχέεις την ομοιότητα μιας μηχανής με έναν άνθρωπο αποπνέοντας μια σαγηνευτική αλλά ανησυχητική παρουσία που κρατά τους θεατές στα άκρα. Η απόδοσή της είναι ίσως μια κλινική μελέτη από αντιθέσεις, ταυτόχρονα σαγηνευτική, μητρική και απειλητική.

Όχι μόνο η Fox ταιριάζει απόλυτα στον ρόλο του τέλειου ρομπότ, αλλά φαίνεται να της αρέσει πολύ να παίζει αυτόν τον χαρακτήρα

Δηλαδή η άλλη τι περίμενε με τη Μέγκαν Φοξ να τριγυρίζει στο σπίτι με τα εσώρουχα; 

Καλή ιδέα σεναρίου, ίσως χρειάζονταν λίγη καλύτερη σκηνοθεσία. Αφήνει περιθώριο για δεύτερο μέρος κτλ. Βλέπεται, σαν ταινία λίγο πιο πάνω από ταινία Star. Ίσως, παλιό Star μεταμεσονύχτιο.

Κλασική ταινία του είδους της. Τίποτα σπουδαίο.

Διαβασα σχετικα καλα σχολια για την ταινια.Πιστευω βλεπεται αν δεν εχεις μεγαλες απαιτησεις.
Ο Morrone ηταν οκ αλλα η Megan εμενα δεν με επεισε.. σορι.

Τρομαχτικά αληθινή για το ζοφερό μέλλον της ανθρωπότητας, λόγω της ραγδαίας ανάπτυξης της τεχνολογίας και της Τεχνητής Νοημοσύνης είναι αυτή η τέλεια φτιαγμένη ταινία φαντασίας, που προσδίδει ρεαλιστική υπόσταση σε κάποια γεγονότα κι ας έχει μέσα κάποια υπερβολικά σημεία προς το τέλος για τις ανάγκες του κινηματογράφου. Είναι άρτια δομημένη, κλιμακώνει τις εξελίξεις της ιστορίας απίστευτα, ενώ η υποκριτική δεινότητα της Megan Fox είναι ανεπανάληπτη και πραγματικά δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας. Φυσικά και το υπόλοιπο καστ συνεπικουρεί για να βγει ένα αξιόλογα συνολικό αποτέλεσμα (ο Michele Morrone ξεφεύγει επιτέλους από την καρικατούρα του γόη με το σεξαπίλ και παίζει πιο ποιοτικά), ενώ άψογη δουλειά κάνουν οι σεναριογράφοι στην ευρηματικότητα της υπόθεσης και στην δαιδαλώδη τροπή που παίρνουν τα πράγματα, όπου η μετατροπή σταδιακά από το κοινωνικοδραματικό προς το φινάλε σε θρίλερ γίνεται με σταδιακό και συνετό τρόπο χωρίς πολλές κουλές σάλτσες ή παραφουσκωμένες σεναριακές ακροβασίες. Έχει τρομερή ένταση, αγωνία, καταπληκτική μουσική υπόκρουση, φροντισμένες και προσεγμένες σκηνές και απίθανη σκηνοθετική και αφηγηματική μαεστρία, περνάει πολλαπλά και σημαντικά μηνύματα για την αλόγιστη χρήση των ρομπότ που φτιάχνονται και προσφέρουν τις υπηρεσίες τους στον άνθρωπο και πώς μπορεί να αποτελούν άμεσο κίνδυνο για τον κόσμο και τείνει -δυστυχώς- να γίνει πραγματικότητα μια μέρα πολύ σύντομα (αν και ήδη έχουν αρχίσει να κάνουν την εμφάνισή τους σε κάποιες χώρες του εξωτερικού). Οπότε δεν θα ήταν εξωφρενικό ένας επόμενος πόλεμος πολλά χρόνια μετά να είναι οι άνθρωποι με τα ρομπότ και με αρκετά γλαφυρά παραδείγματα μας κρούει τον κώδωνα του κινδύνου το έργο για τις επιπτώσεις που μπορεί να υπάρξουν αν εμείς δεν πάρουμε μέτρα και δεν προφυλαχθούμε. Τα συμπεράσματα που βγάζει το έργο είναι αντικείμενο προβληματισμού, οπότε πέρα από την ποιοτική θέαση που προσφέρει, αναδεικνύει και σοβαρά ζητήματα για να σκεφτούμε και να αφουγκραστούμε. 10/10!!