El lodo / Υγρή Γη / Wetland (2021)

Δυνατό σαν κοινωνικό οικολογικό δράμα κι όχι θρίλερ -που συνδυάζει την αγωνία με επίκαιρες περιβαλλοντικές ανησυχίες όσον αφορά την κλιματική αλλαγή- αλλά υπάρχει μία δόση υπερβολής στο όλο εγχείρημα. Ενώ προσπαθεί να αναδείξει το πρόβλημα ο βιολόγος τελικά φτάνει στο σημείο να στιγματίζεται και να είναι δαχτυλοδειχτούμενος και υπαίτιος με τις αποφάσεις του, όσον αφορά την ύδρευση, αποκλείοντάς τον από την ζεστασιά της τοπικής κοινωνίας και φτάνοντας λίγο την υπόθεση με την εξέγερση των πολιτών στα άκρα (σαν ένα στυλ με την πρωτευουσιάνα στο Καφέ της Χαράς όταν πρωτοήρθε στο χωριό όσον αφορά την αντιμετώπιση της οικογένειας από τους συντοπίτες της σε πιο light βέβαια κατάσταση). Ο Sanchez χτίζει εξαρχής ένα ατμοσφαιρικό και προσεγμένο οπτικά νέο-νουαρ, μια τεταμένη συνθήκη πόλωσης μεταξύ οικείου και ξένου, παράδοσης και εξέλιξης, άτεγκτης πραγματικότητας και σύγχρονης ευαισθησίας, σε μια μικρή και απομονωμένη επαρχιακή κοινωνία που διαθέτει τους δικούς της κανόνες λειτουργίας.

Έχει μπόλικη ένταση, ενώ αποκτά υστερικά κλιμακούμενη μορφή η πλοκή από τη μέση και μετά, όταν περιπλέκονται ακόμα περισσότερο τα πράγματα και βγαίνουν εκτός ελέγχου λίγο πριν το φινάλε. Υπάρχουν μέσα και οικογενειακά προβλήματα-ζητήματα, όπως τσακωμοί και έντονες σκηνές λογομαχίας, ωστόσο περίμενα περισσότερο να εστιάσει στην διαμάχη με τους ντόπιους, γιατί ασχολήθηκε πιο πολύ το στόρι με τα εσωτερικά της οικογένειας. Τα πολύπλευρα προβλήματα που καλείται να λύσει ο ήρωας παρουσιάζονται ακατάτακτα και δίχως μία συγκροτημένη συνοχή, οι διάλογοι μοιάζουν επιπόλαιοι, με πολλά σημεία να μοιάζουν κάπως βιαστικά και πρόχειρα. Θέλει να πει πάρα πολλά και μας μπουκώνει με πληροφορία, ενώ ταυτόχρονα δεν έχει το χρόνο να τα αναπτύξει σωστά, πιστευτά, στιβαρά. Αντιθέτως, σκηνοθετικά ο Sanchez ξέρει πολύ καλά να στήνει το περιβάλλον μυστηρίου κι επικινδυνότητας, να ανεβάζει τους παλμούς στους ρυθμούς και να γοητεύει με τα πλάνα του στη φύση και τον ανοιχτό ορίζοντα. Επιχειρεί να ισορροπήσει την προσωπική τραγωδία του ήρωα με το πείσμα του για τη σωτηρία του τόπου από την περιβαλλοντική καταστροφή, αλλά το σενάριο δεν τον βοηθάει να ριζώσει τα κίνητρά του και να τα αναδείξει όσο θα 'πρεπε με την πρέπουσα συνοχή. Οι ερμηνείες είναι ικανοποιητικές (βέβαια ο Raúl Arévalo μοιάζει να υπερπροσπαθεί η Paz Vega είναι σκέτη υστέρω και ηθοποιοί όπως ο Roberto Álamo παραμένουν ανεκμετάλλευτοι), ενώ η αφήγηση παραμένει ενδιαφέρουσα γενικά, παρά τις κλισέ και αναμενόμενες επιλογές. 6/10!!!