The Day the Earth Stood Still (2008)

Θα μπορούσε να ονομάζεται «η μέρα που η Γη βάρεσε προσοχή» ή «όταν η ανθρωπότητα δέχθηκε κίτρινη κάρτα στο ματς της με τη Γη από το διαιτητή τον Κιάνου Ριβς». Αλλά το ριμέικ της κλασικής ταινίας του Ρόμπερτ Γουάιζ δεν είναι καθόλου κωμικό, όπως δεν ήταν και το πρωτότυπο. Κι ενώ το science fiction του 1951 βασιζόταν στον ψυχροπολεμικό φόβο, αυτό εδώ χτίζεται γύρω από την αμέλεια της ανθρωπότητας και την αλαζονεία της αμερικανικής εξουσίας, που δεν λογοδοτεί σε κανέναν παρά μόνο στην προεδρική της ασυναρτησία. Το motto είναι το εξής: ο άνθρωπος δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη Γη, η Γη μπορεί να υπάρξει και χωρίς τον άνθρωπο. Σωστό. Όπως λοιπόν το εξωγήινο ον έχει φτάσει στον πλανήτη μας με τη μορφή του Κιάνου (τρωτή η σάρκα, υπερφυσικές οι δυνάμεις του) και εκπροσωπεί άλλους πολιτισμούς σαν επισκέπτης που δεν νοιάζεται για εμάς αλλά για την ισορροπία του σύμπαντος, έτσι κι εμείς είμαστε επισκέπτες στον ίδιο μας τον τόπο αλλά δεν νοιαζόμαστε γι' αυτόν, ενώ θα έπρεπε, άρα οφείλουμε να πληρώσουμε με τη ζωή μας, μιας και το περιθώριο να λογοδοτήσουμε για τις οικολογικές μας αμαρτίες έχει περάσει προ πολλού. Το περιβαλλοντικό μήνυμα είναι σαφές και ανάγλυφο, αρκετά προφανές και παραγεμισμένο με ψηφιακά εφέ.

Η παλιά ταινία ξόδεψε χρήσιμο χρόνο για διάλογο, βασισμένο σε ατμοσφαιρικά νυχτερινά πλάνα. Επειδή συχνά κατηγορούμαστε για νοσταλγία όσον αφορά τις απόπειρες διασκευών κλασικών ταινιών, θα υπερασπιστώ το πρωτότυπο για μερικούς λόγους. Φτιάχτηκε σε μια εποχή που η έλευση της ατομικής βόμβας απειλούσε τον πλανήτη και η άποψη της ταινίας ήταν πως η χρήση βίας είναι καταστροφική στα χέρια μιας στρατοκρατικής υπερδύναμης - το μήνυμα είναι διαχρονικό και πρωτογενές. Οι αντιδράσεις των ανθρώπων καθώς έρχονται σε επαφή με κάτι πρωτόγνωρο είναι σε πλήρη αναντιστοιχία με την ανθρώπινη φύση. Καταλαβαίνουμε την αγωνία ενός σκηνοθέτη να παρουσιάσει μια νέα οπτική γωνία σε ένα χιλιοειπωμένο θέμα, αλλά πόσο εύκολα μπορεί να γίνει αποδεκτή η εικόνα ενός ανθρώπου που έρχεται για πρώτη φορά σε επαφή με εξωγήινη ύπαρξη και δεν κάνει ούτε ένα μορφασμό έκπληξης-φόβου, παρα μόνο τρέχει να αγγίξει τον εξωγήινο, χωρίς δεύτερη - και χωρίς πρώτη μην σας πω - σκέψη;

Η Jennifer Connelly είναι πολύ καλή στον ρόλο της και αποτελεί ένα από τα λίγα θετικά της ταινίας, ενώ αντίθετα η Kathy Bates είναι πάρα πολύ κακή χωρίς καμία δικαιολογία. Ο Keanu Reeves είναι πάνω-κάτω αυτός που ξέρουμε, ίσως ένα κλικ καλύτερος. Ο John Cleese των Monty Pythons είναι λίγο άχαρος έστω και για αυτό το μικρό ρόλο που έχει. Ο μικρός Jaden Smith, γιος του Will, που μας είχε ξετρελάνει στο "The Pursuit of Happyness", είναι και εδώ αξιαγάπητος, υπερβολικός ίσως στη σκηνή του νεκροταφείου, αλλά αυτό μάλλον οφείλεται στις σκηνοθετικές οδηγίες. Καθόλου κακό, με κάποιες εντυπωσιακές «large» σκηνές και πλήρη εκμετάλλευση ειδικών εφέ, που όλο και κάπου, βέβαια, έχουμε ξαναδεί (Μέρα Ανεξαρτησίας, Η Μούμια, κτλ). Σεβαστό και στον τομέα της δράσης, παρά του ότι θέλει να διατηρεί ένα χαμηλό προφίλ, ώστε να μην υπονομευτεί το βασικό του θέμα. Γενικά, έχουμε μια στάνταρ χολιγουντιανή υπερπαραγωγή, που δεν θα ξεχώριζε από τις πολλές αν δεν επιδείκνυε ένα πανανθρώπινο μάθημα, που όλοι μας πρέπει να αντιληφθούμε. Η ιστορία ακούγεται ενδιαφέρουσα και το περίεργο είναι ότι όντως είναι. Δε ξέρω το ύφος την αυθεντικής αλλά εδώ ο σκηνοθέτης μοιάζει να μη ξέρει τι να διαλέξει, την αργή ποιητική ή την σύγχρονη, γρήγορη και γεμάτη έντονη ροή. Ο πιο εκτεταμένος διάλογος του Ρένι με τον καθηγητή και τη μητέρα, αν και πλατειάζων, έχει περισσότερο βάθος και νόημα για την κατανόηση της αυθεντικής ανάγκης για μάθηση και καλλιέργεια και για την καλή πλευρά του ανθρώπινου ψυχισμού αντίστοιχα. 7/10!!!