Ο δικηγόρος του διαβόλου / The Devil's Advocate (1997)

O Reeves έχει παίξει σε μερικές από τις καλύτερες ταινίες των τελευταίων 30 χρόνων.

Η συγκεκριμένη είναι μία από αυτές. 9/10

Συμφωνώ απόλυτα με τα σχόλια των προλαλήσαντων. Δεν έχω να προσθέσω κάτι καινούριο, απλά δείτε την, για να καταλάβετε ποιότητα σεναρίου και ασυναγώνιστη υπόθεση και πλοκή, ανώτερη με κάτι καινούριες τώρα. Παρότι είναι μεγάλη, πράγμα που το 90% των ταινιών πριν το 2005 ήταν σύνηθες να ξεπερνά το έργο τις 2 ώρες, σε κάποια είναι καλό, σε κάποια άλλα βαρετό. Γι' αυτό σημασία παίζει το καστ ηθοποιών που πρωταγωνιστού κι εδώ κάνει μπαμ όπως και στις περισσότερες παλιές ταινίες ότι ο συνδυασμός παλιών αλλά ανεπανάληπτων ηθοποιών όπως Ντάστιν Χόφμαν,Τζακ Νίκολσον, Ρόμπερτ Ντε Νίρο, Αλ Πατσίνο και άλλοι φυσικά, είναι σίγουρο το άρτιο αποτέλεσμα μιας ταινίας που θα πρωταγωνιστήσουν, αφού άφησαν εποχή και ο συνδυασμός σε μερικές ταινίες που συνεργάζονται είναι εξίσου εκρηκτικός. Τέλεια ταινία απ' όλες τις απόψεις. 10/10!!! 

Μετά από τόσα χρόνια ήρθε η στιγμή να δω και εγώ αυτήν την ταινία. 
Η ταινία 'The Devil's Advocate' λοιπόν, μπορεί να γίνει αντιληπτή ως φιλμ με περιεχόμενο δομημένο σε πολλαπλά επίπεδα. Σε πρώτο πλάνο, έχουμε ένα ηθικολογικό υβρίδιο υπερφυσικού και δικαστικού θρίλερ που, με αφηγηματικό όχημα το επάγγελμα του δικηγόρου, στηλιτεύει απλοϊκά τη γιάπικη απληστία, ματαιοδοξία και έλλειψη φραγμών εμπρός στο κέρδος, ενώ εξυμνεί την ελεύθερη βούληση και τη δυνατότητα του ατόμου να επιλέξει τη δική του οδό. Από αυτή τη σκοπιά, η αλληγορία είναι οδυνηρά προφανής και η μηδενική υπαινικτικότατα πλήττει θανάσιμα το περιεχόμενο. Σε δεύτερο επίπεδο, πρόκειται απλώς για μία συρραφή δανείων από παλαιότερες κινηματογραφικές παραγωγές, όπως το Μωρό της Ρόζμαρι (1968), ο Δαιμονισμένος άγγελος (1987), η Γουόλ Στριτ (1987) και η Φίρμα (1993). Σε τρίτο επίπεδο, ωστόσο, το εγχείρημα συγχρονίστηκε άψογα με τον παλμό της εποχής και την αλυσίδα ταινιών «φιλοσοφικής συνωμοσίας» οι οποίες πραγματεύονταν ζητήματα πλαστής ή ελλιπούς μνήμης, ετεροκαθορισμένης ταυτότητας, κατακερματισμένης προσωπικότητας και ψευδαισθητικής πραγματικότητας. Η οντολογική αμφιβολία, οι εναλλακτικές πραγματικότητες, η σταδιακή διάβρωση του «αντικειμενικού», συμβατικά αποδεκτού εξωτερικού κόσμου και η σκιαγράφηση του μητροπολιτικού αστικού τοπίου – απόλυτης ενσάρκωσης της νεωτερικότητας – ως φορέα εγκλεισμού και διαφθοράς, φέρνουν στο προσκήνιο το υπαρξιακό άγχος μίας επίπλαστα ευημερούσας μετανεωτερικής Δύσης, ελάχιστα πριν την αλλαγή της χιλιετίας. Όμως στο 'The Devil's Advocate' η «συνωμοσία» έχει υπερφυσική προέλευση με θρησκευτικά θεμέλια, επομένως εδώ η συνταγή νοστιμίζει με διάσπαρτες δαιμονολογικές αναφορές προερχόμενες από την κλασική δυτική βιβλιογραφία χριστιανικής θεματολογίας, από την ίδια τη Βίβλο και χιλιαστικούς / αποκαλυπτικούς υπαινιγμούς ως τον Χαμένο παράδεισο – οι θεμελιώδεις ιουδαιοχριστιανικοί μύθοι επικαλύπτουν με κάθε τρόπο τους εκλαϊκευμένους και κοινότυπους θεολογικούς προβληματισμούς. Οι απολαυστικοί μονόλογοι του Μίλτον και οι καυστικές του ατάκες, η στέρεα δομημένη πλοκή που ευφυώς αρνείται να ποντάρει στο μυστήριο και στις ανατροπές (αν και περιέχει και τα δύο), η εξέλιξη των χαρακτήρων, η καλοσχεδιασμένη κορύφωση και το παιχνιδιάρικο φινάλε συμπληρώνουν την εικόνα ενός τεχνικά άρτιου, βραδύκαυστου σεναρίου, εμφανώς στηριγμένου σε μυθιστόρημα, που φλερτάρει διαρκώς με τη διολίσθηση προς τη γελοιότητα αλλά την αποφεύγει τεχνηέντως, παρά την πλήρη έλλειψη λεπτότητας στον χειρισμό του υλικού μετά την πρώτη ώρα. H υλοποίηση του φιλμ όμως είναι που σε κερδίζει κυρίως. Χωρίς να καινοτομεί, η ατμοσφαιρική σκηνοθεσία αποδεικνύεται γοητευτική από κάθε άποψη, με αισθητικά προσεγμένα καδραρίσματα, αποτελεσματικό μοντάζ που τονίζει τις στιγμές σύγχυσης ή τεταμένης δράσης, εξαιρετική καλλιτεχνική διεύθυνση και μπαρόκ σκηνικά (ξεχωρίζουν το διαμέρισμα και το εταιρικό γραφείο του Μίλτον), μελετημένους φωτισμούς που απηχούν μία επί Γης Κόλαση, διακριτικά ειδικά εφέ, ορισμένα σχεδόν σουρεαλιστικά ή γκροτέσκα στιγμιότυπα και άψογο ηχητικό σχεδιασμό. Αλλόκοτοι ψίθυροι, αναπνοές και μία απόκοσμη ηχώ τονίζουν σποραδικά το άγγιγμα του υπερφυσικού στοιχείου ή συνδέουν νοηματικά διαδοχικές σκηνές εκτυλισσόμενες σε διαφορετικό χωρόχρονο, επιταχυμένα στατικά πλάνα της πόλης υποδηλώνουν δυσοίωνα το πέρασμα του χρόνου, ενώ ο ήχος και η μουσική επένδυση συμβάλλουν πολύ στην επιτυχία των εντυπωσιακών παράλληλων μοντάζ στους φόνους. Όσον αφορά τις ερμηνείες, ο ταιριαστά υπερβολικός Πατσίνο το διασκεδάζει και μένει αλησμόνητος στον αβανταδόρικο ρόλο του, ο Ριβς είναι όπως πάντα κάπως ''ξύλινος'' και το υπόλοιπο καστ κινείται ενδιάμεσα.
7/10

απο τις καλυτερες ταινιες που εχει παιξει ο κιανου εκεινα τα χρονια μπραβο παιδια!

TAINIAPA!!!Δεν βγαινουν πια τετοιες ταινιες!Ο Ριβς προκειμενου να δεχθει ο Πατσινο το ρολο προτεινε ο ιδιος στο σκηνοθετη μειωση του δικου του μισθου...

Kλασσικη ταινια....διαπρεπει ο Πατσινο ως διαβολος, αστραφτεροι οι Θερον και Ρηβς.....Για μια διασκεδαστικη βραδυα προτεινεται ανεπιφυλακτα.....

ΌΛοι οι ρόλοι ένας και ένας. Οι ηθοποιοί που τους ενσαρκώνουν δεν επιλέχθηκαν τυχαία, αριστούργημα την έχω δει κάμποσες φορές και ποτέ δεν βαριέμαι τον λατρεμένο Αλ Πατσίνο.