Across the Hall (2009)

Συμπαθητική ήταν, ικανή να σε κρατήσει, μια χαρά πέρασε η ώρα. Κι όσο για το δίδαγμα; Όπως λέει κι ο σοφός λαός "οι μ@λακίες πληρώνονται!"

Το καλο σεναριο  με το μυστηριο και τις ανατροπες σου εξιταρει την περιεργεια και το ενδιαφερον νασυνεχησεις να την παρακολουθεις αλλα η υπολοιπη μετριοτητα  δεν  σε αποζημειωνει με αποτελεσμα στο τελος να μην εισαι πληρης ικανοποιημενος

den exei ypotitlous

Aποδειξη οτι μια καλη ταινια χρειαζεται μια καλη ιστορια απο πισω πανω απ' ολα. Να την δειτε.

Στην αρχή πιστεύεις ότι θα δεις μία ακόμα παρόμοια ιστορία, όπου είναι πολύ προφανής ο ρόλος που παίζει το καθένα από τα πρόσωπα. Τελικά όμως αν το παρακολουθήσεις προσεκτικά ως το τέλος, σε αποζημιώνει με τις ανατροπές του.

μετρια ταινία, καλή η πλοκή,αλλά πολύ πολύ αργή με κούρασε αφάνταστα!!!!!

Καλη ηταν.. δεν λεω... λιγο το τελος με μπερδεψε... αλλα σε γενικες γραμμες ηταν μια χαρα.! Βλεπεται ευχαριστα 8/10

Ωραια σαν πλοκή αλλα οι ερμηνείες μέτριες, .

Το Across The Hall δεν καλείται να εξερευνήσει ένα φιλόδοξο σενάριο. Στην υπόθεσή του, είναι διάχυτη η αίσθηση του banal, που σε συνδυασμό με ένα, εις την νιοστή, κινηματογραφικό déjà vu, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια, για κάποιον στον οποίο το έχεις μόλις συστήσει, να πετάξει την σκούφια του από έντονη αδημονία να το δει. 
Κι όμως! Το Across The Hall είναι μια ταινία, που σε αποζημιώνει για κάθε λεπτό που δαπάνησες για να την εξερευνήσεις. Γιατί, πρώτα και πάνω απ'όλα, πρόκειται για μια δημιουργία που δικαιολογεί στο έπακρο τον χαρακτηρισμό του κινηματογράφου, ως Τέχνη. Τέχνη, σε neo noir φόντο, κατ'ακρίβεια. Οι φωτογραφικοί κόκκοι της σκονισμένης κατατονίας του Φίντσερ, αναμειγνύονται με αρχετυπικούς, σχεδόν καρικατουρίστικους χαρακτήρες, που θαρρείς πως έχουν ξεπηδήσει από την οργιώδη φαντασία των Κοέν. Ή του Γκάι Ρίτσι. Το γκρουμ για παράδειγμα, παραπέμπει σε μια λιγότερο γκροτέσκα κόπια του γκρουμ που όλοι αγαπήσαμε(Τιμ Ροθ, από το "4 Rooms" φυσικά), πασπαλισμένη με την δωρικότητα του Μπίλι Μπομπ Θόρτον στο "The Man who wasn't there". Το αποτέλεσμα δείχνει γελοίο, σε βαθμό καρτουνίστικο, αλλά πείθει, ακριβώς γιατί προσθέτει μια τζούρα γλυκόξινης σος, σε ένα πιάτο, δίχως πολλά μυρωδικά. Άλλωστε, πόσα μυρωδικά να χωρέσουν στην χιλιοφορεμένη συνταγή του τριγώνου, "δύο κολλητοί και μια γυναίκα"; 
Τα side dishes εδώ, μας τα προσφέρουν το, α λα Λιντς, white noise που χτίζει ατμόσφαιρα καθ'όλη την διάρκεια του δράματος και μας επιτρέπει να κρατάμε έστω το κεφάλι πάνω από την επιφάνεια της α λα Πρόγιας ή Ρίντλει Σκοτ, μουλιασμένης κατατονικής ενόρασης, που τρυπάει τις αισθήσεις μέχρι το μεδούλι.
Ηθικό δίδαγμα δεν υπάρχει ή μάλλον δεν επιχειρείται ποτέ.  Άλλωστε, το τελευταίο που θα χρειαζόταν μια τέτοια ταινία, θα ήταν μια επίφαση ηθικοπλαστικής γείωσης. Το Across The Hall μένει στη μνήμη, για τις μη γραμμικές αφηγηματικές στρώσεις στις οποίες σερβίρεται, καθώς το πανάρισμα της κάμερας επιχειρεί και καταφέρνει να ενώσει το κυκλοθυμικό στροβίλισμα στο θυμικό πρωταγωνιστών και θεατών, πέρα από τα συμβατικά όρια χώρου και χρόνου. Λίγο πριν το γκράντε φινάλε.
Και φυσικά, θα μας μείνει ως μία από τις τελευταίες εμφανίσεις επί της μεγάλης οθόνης, της αδικοχαμένης και πολυτάλαντης Μπρίτανι Μέρφι, λίγο πριν το άδοξο τέλος μιας σύντομης ζωής και τόσο πολλά υποσχόμενης καριέρας.

Πράγματι, πολύ καλή, συναρπαστική. Έχει έξυπνο σενάριο με πονηρές ανατροπές που σε ξαφνιάζουν ευχάριστα. Ο σκηνοθέτης επιτείνει την ένταση των ανατροπών με συνεχείς μεταπηδήσεις σε διαφορετικές χρονικές στιγμές, χωρίς όμως να σε μπερδεύει, αλλά με τρόπο που ξετυλίγει εξαιρετικά και σφιχτοδένει τελικά την όλη ιστορία. Δεν θα έλεγα ότι σου προκαλεί καμιά μεγάλη αγωνία, αλλά περισσότερο εξιτάρει την περιέργειά σου. Δεν είναι η ταινία που θα σου μείνει αξέχαστη, ωστόσο είναι πολύ ικανοποιητική.

ελα ρε δεν το περιμενα γαματη ταινιαα δειτε τηνν αξιζει

απο τις ωραιότερες ταινιες που εχω δει τα τελευταία χρονια!