God Is a Bullet / Ο Θεός Είναι Μια Σφαίρα (2023)

Η γραφικά γκροτέσκα, ωμή βία -που είναι μπόλικη και κυρίως προς το τέλος με κόκαλα και πρόσωπα να διαλύονται αρκούντως κρατσανιστά- με την οποία ντύνει τα φορτισμένα από τατουάζ και απόκρυφους συμβολισμούς καρέ του ο σκηνοθέτης, καταφεύγοντας σε διαρκείς υπερβολές για να περιγράψει επιδερμικά ένα σκοτεινό και αμοραλιστικό σύμπαν, με έναν άρρυθμο, ανιαρό και συχνά αμήχανο τρόπο, ψάχνοντας την ταυτότητα του, χάνει τα αυγά και τα πασχάλια κι από ένα σημείο και μετά το fast forward είναι απαραίτητο. Μπουκώνει το έργο με γεγονότα, χαρακτήρες και υποπλοκές του μυθιστορήματος που δεν έχουν πάντα τον χρόνο να αναδειχθούν εντός οθόνης και να δικαιολογήσουν τη συμπερίληψη τους στην πλοκή της ταινίας. Προβλήματα όπως η έλλειψη συνοχής και οι άτσαλες μεταβάσεις από σκηνή σε σκηνή δεν αργούν να έρθουν στην επιφάνεια δημιουργώντας μια συνεχή σύγχυση που όσο πάει και κλιμακώνεται. Η δημιουργία απειλητικής ατμόσφαιρας είναι μηδαμινή, ενώ ακόμα και η τίμια προσπάθεια του πρωταγωνιστικού τρίου (Coster-Waldau, Monroe, Fox) δεν αρκεί για να σώσει τα προσχήματα παρότι την χημεία τους, καθώς και οι τρεις μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε μια πομπώδη σοβαροφάνεια. Κατά τ' άλλα η άσκοπα μεγάλης διάρκειας πλοκή καθυστερεί και πλατειάζει-ξεχειλώνει χωρίς λόγο, παραγνωρίζοντας το αίσθημα επείγοντος που επιβάλλει η επισφαλής τύχη του κοριτσιού. Το φιλμ στο βάθος δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια ιστορία αυτοδικίας (βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα), ένα "Taken" με καλλιτεχνικό άλλοθι. Η αφήγηση και οι προσπάθειες της ταινίας να εξερευνήσει θέματα θρησκείας και κοινωνικού σχολιασμού, επισκιάζονται από την αδυσώπητη και συχνά αχρείαστη βία.

Ένα σοβαροφανές δράμα που εξελίσσεται σε ένα σύμπαν μαυρίλας και φόβου (άντε και τρόμου ας πούμε), με άστοχη επιλογή μουσικής, δηθενιά στην διεύθυνση φωτογραφίας, αδέξιες σκηνές δράσης, σενάριο που αποθεώνει κλισέ και βαρύγδουπες ατάκες χωρίς όμως ουσιαστικό κέντρο βάρους, σκηνές για την πρόκληση, όλα αυτά δυστυχώς πολύ δύσκολα θα κάνουν τον θεατή να ταυτιστεί με τους ήρωες, να νιώσει το δράμα τους, αφού το σενάριο αποτυγχάνει να δημιουργήσει ουσιαστικούς χαρακτήρες, το βάθος των οποίων είναι ελλιπές, αφήνοντας μας να επενδύσουμε ελάχιστα στις ιστορίες τους ή στο συναισθηματικό τους ταξίδι. Εν κατακλείδι, αυτό το αστυνομικό θρίλερ, δεν προσφέρει μια συνεκτική και συναρπαστική κινηματογραφική εμπειρία, υποφέρει από αδύναμο σενάριο, ασύνδετο ρυθμό και κουραστική ροή, ο Cassavetes ναι μεν δημιουργεί μερικές επιβλητικές σκηνές βίας και μας σοκάρει αποτυπώνοντας στο έπακρο τον σαδισμό της σατανικής αίρεσης που θέτει ως επίκεντρο, ωστόσο αυτό από μόνο του δεν φτάνει για να μας κερδίσει, ειδικά από τη στιγμή που οι σεναριακές αστοχίες είναι τόσο έντονες, ενώ δεν αφιερώνει ούτε το ένα τρίτο της για να εξερευνήσει το εσωτερικό ταξίδι των κεντρικών χαρακτήρων της, καθιστώντας την ρηχή όσο και απογοητευτική για όλα εκείνα τα στοιχεία που αποτυγχάνει να αξιοποιήσει. 4/10!!

Δεν ξέρω γιατί σας κακοφάνηκε, εμένα μου ήταν συμπαθητική, μέτρια σε όλα φυσικά, αλλά βλεπόταν! (ίσως επειδή δεν βλέπω τόσες ταινίες όπως παλιά)... 5.2/10, περνάει το πάσο για μένα!!

Πολυ κακη ταινια....

Απορω πως αντεξα 15 λεπτα

Καλο κουραγιο σε οσους αποφασισουν να τη δουν

Πολυ χαμηλου επιπεδου 4,1/10

Γελαω και με οσους παρακατω μας λενε και ποιος κερδισε, ωστε να μην υπαρχει και αγωνια...

Τι να πεις...

ωραια ταινια.............

Το γενικό μηνυμα ειναι δυνατό, αλλα σκηνοθετικά το "πατώνει" , με όλα τα κλισέ που κουβαλά....Το σενάριο χαντακωθηκε με καστινγκ 2ης διαλογής (ουδεις διασωθεις) με κλισε κακούς τυπους και εκτελεση σε σκηνές "επικυνδυνων αποστολών"  που σου φέρνουν γέλια .....Παρόλα αυτά επιβιώνει ως ταινια νικης του καλού επι του κακού..........

ΥΓ Γελαω και εγω με μερικους που δεν καταλαβαινουν τα στοιχειωδη για ταινίες δευτερης διαλογης....Ισως στο μελλον να τους κανω ενα φροντιστηριο....