The Dark Knight Rises / Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή (2012)

Ένα δυνατό, εντυπωσιακό και κάπως συγκινητικό κλείσιμο της τριλογίας που έφτιαξε ο Christopher Nolan, με την ταινία να εμπεριέχει όλο το πακετάκι του κινηματογραφικού θεάματος που θα σε μαγέψει και θα σε απογειώσει παράλληλα. Ο δημιουργός πήρε ένα franchise διαλυμένο, του προσέδωσε κύρος και έκανε τον Batman πιο γήινο και εντυπωσιακό παράλληλα, φτιάχνοντας μία τελική μάχη που θα δοθεί μεταξύ καλού και κακού, όπου η αναρχία και η τάξη, η δικαιοσύνη και το έγκλημα θα κοντραριστούν σε έναν ξέφρενο και φρενήρη συνάμα ρυθμό διάρκειας 2 ωρών και 44 λεπτών. Ο κύριος άξονας που κινείται στο φινάλε είναι αυτός του ατελείωτου κυνηγητού, της μαζικής καταστροφής, της ανελέητης σύγκρουσης των πολιτών που χωρίζονται σε στρατόπεδα και της ακόρεστης σε δράση κι όσο το δυνατόν πιο θορυβώδους και εντυπωσιακής οπτικά περιπέτειας. Οι σκηνές μάχης μεταξύ Batman και Bane είναι καλογυρισμένες και άρτια χορογραφημένες, ενώ αυτές των καταδιώξεων και των καταστροφών είναι εξίσου αριστοτεχνικά καλοστημένες. Η τρίτη πράξη (περίπου η τελευταία ώρα) είναι εξαιρετικά δομημένη με την κορύφωση της δράσης και 2-3 ανατροπές έρχονται σαν κερασάκι στην τούρτα σε ένα μεγαλοπρεπέστατο φινάλε. Έχει, όμως, ταυτόχρονα τη στιβαρότητα να μετατρέψει μια κόμικ ταινία φαντασίας ο Nolan σ’ ένα πλούσιο μελόδραμα γεμάτο πάθη, σκοτεινό παρελθόν και τραγικές υπαρξιακές προεκτάσεις. Διέκρινα ορισμένα κενά, ευκολίες ή κλισέ και επιφανειακή αντιμετώπιση των γεγονότων σε μερικά σημεία, ενώ αδυνατεί κάπως να πείσει, τόσο στον τομέα της ιδεολογίας και των προβληματισμών του, όσο και σχετικά με τα κίνητρα των κακών, αλλά δε χαλάνε το συνολικό αποτέλεσμα που είναι χορταστικό και θεαματικό σε όλους τους τομείς και κυρίως στα καλοδουλεμένα φαντασμαγορικά εφέ. Επίσης, σαν ένα μικρό αρνητικό στοιχείο που παρατήρησα, είναι ότι παρότι έχει υποβλητική μουσική υπόκρουση, επαναλαμβάνεται σε όλη τη ροή, χωρίς αλλαγές της, στις καταιγιστικές σκηνές. Από την άλλη, η πόλη του Gotham με τους ουρανοξύστες και τα πανύψηλα κτήρια δεν μπορεί να είναι άλλη από τη Ν. Υόρκη, ωστόσο ο τρόπος αναπαράστασής της απέχει πολύ από τη γκόθικ αισθητική του Timothy Burton στην αντίστοιχη ταινία του "Batman" (1989).

Ο Batman κι ο Christian Bale παρουσιάζεται με τελείως διαφορετικό τρόπο εδώ πιο ανθρώπινος, φορώντας λιγότερο την στολή του, υπάρχουν αρκετές μελαγχολικές και σκοτεινές στιγμές στην ταινία, τον δείχνει να λυγίζει και να χάνεται κυρίως στο μέσον του έργου, μέχρι να ανακάμψει και να επανέλθει δριμύτερος. Ο Τom Hardy καταφέρνει μια μαγνητική ερμηνεία αποκλειστικά με τα μάτια του, προωθώντας πεισματικά την αποκρουστική και ταυτόχρονα αφάνταστα γοητευτική εικόνα του στο ρόλο του νέου κακού, με την σωματική του δομή, τη μυϊκή διάπλαση και την απειλητική του μάσκα, προδιαθέτουν έναν δυσκολοκατάβλητο αντίπαλο απ’ όλες τις πλευρές. Οι δεύτεροι ρόλοι κρατούν γερά το έδαφός τους, με πρωτοστάτη την Ann Hathaway που, ως Catwoman, προσφέρει απρόσμενα το comic relief της ταινίας, σε μια πετυχημένη και παιχνιδιάρικη ερμηνεία. Ο Joseph Gordon-Levitt είναι εξίσου καλός στον ρόλο του θαρραλέου αστυνομικού Blake, ενώ σημαντικό ρόλο έχει και η Marion Cotilliard στον ρόλο της Miranda Tate σε μια ακόμα πολύ καλή ερμηνεία από αυτή τη σπουδαία ηθοποιό. Μεγαλύτερο ρόλο από τις προηγούμενες ταινίες έχει ο Gary Oldman, ο οποίος φυσικά παίζει σε αυτόματο πιλότο, όπως φυσικά και οι Morgan Freeman και Michael Caine (o oποίος σε κάποιο σημείο έχει έναν εκπληκτικό μονόλογο), που ότι ρόλο και να παίξουν, απλά τους χαζεύεις με θαυμασμό. Είναι μια ταινία πολύ πιο σύνθετη και πολιτική που διαχέεται υποδόρια, έντονα επιδραστική, συγκινητική, ανθρώπινη κι εντυπωσιακή, που δικαιώνει τη φήμη του σκηνοθέτη και των συντελεστών της και το πολυδιάστατο των ηρώων της, σε κανένα της σημείο δεν κάνει κοιλιά και το ενδιαφέρον του θεατή κρατιέται αμείωτο. Τούτη εδώ η ταινία ίσως να είναι οριακά κατώτερη (για ένα κλικ) από το Dark Knight, αλλά δεν παύει να είναι μια εξαιρετικά φροντισμένη παραγωγή με δεξιοτεχνική σκηνοθεσία, μοναδικές ερμηνείες και γενικότερα ένα κλείσιμο ιδανικό, για μια αριστουργηματική, σχεδόν αψεγάδιαστη τριλογία που θα μνημονεύεται για χρόνια. 10/10!!!

Μπορει να μεγαλωσαμε με κιτον ως μπατμαν,αλλα ο μπέιλ τον πηρε τον ρολο και τον απογειωσε,ουτε ο αφλεκ ουτε ο πατινσον τα καταφεραν ετσι οπως ο μπέιλ,σιγουρα το ονομα νολαν κανει τη διαφορα και συντελεσε σε αυτο,οπως και το πλουσιο της παραγωγης αλλα για τον ρολο πιστευω οτι ο μπέιλ ηταν οτι καλυτερο εχει περασει μεχρι τωρα.

Μετα το 3ο μερος,εστω και αργοπορημενα θα ηθελα να δω μια συνεχεια απο εκει που σταματησε ο χαρακτηρας του μπατμαν με τον μπέιλ μιας και η ιδια η ταινια το δειχνει με τον γκορντον λεβιτ στον ρολο του ρομπιν με νολαν παλι στην παραγωγη και μια εξισου πλουσια παραγωγη.

Η ταινια οπως και οι προηγουμενες δυο ειναι καταπληκτικη,δεν σταματω να τις βλεπω,ο χαρντυ η κοτιγιαρ ο ολντμαν ο φριμαν εστω και η χαθαγουέι που δεν μου αρεσει καταπληκτικοι,πιστευω οτι ο χαρντυ εκλεψε την παρασταση και χωρις καν λογω αναγκης σεναριου να φαινεται σαν εκφραστικοτητα η φατσα του,το αναπληρωσε με το υπολοιπο του ολου παιξιματος του.

Ειναι μια 3λογια που θα δω ξανα και ξανα και ξανα,μεχρι να πεθανει ο χαιλάντερ,χαχαχαχαχα!!!