Pirates of the Caribbean: Dead Man's Chest / Οι Πειρατές της Καραϊβικής: Το Σεντούκι του Νεκρού (2006)

Καταφέρνει να φτάσει -αν όχι να ξεπεράσει- την επιτυχία της προηγούμενης ταινίας, με νέους εμβληματικούς χαρακτήρες, πρωτοποριακά εφέ που την κάνουν να ξεχωρίζει από τις περισσότερες ταινίες της εποχής της, και επιτυγχάνοντας την τέλεια ισορροπία μεταξύ δράσης και χιούμορ. Ίσως είναι λίγο μεγαλύτερη απ' ότι θα έπρεπε, αλλά δεν απογοητεύει. Αντιθέτως, σε κάνει να αναμένεις το sequel.

Ταινία αξία της συνέχισης της πρώτης ταινίας, με το φαντασμαγορικό και συναρπαστικό σίκουελ να σ' απογειώνει. Ο Jack Sparrow, επιστρέφει στο δεύτερο μέρος για να εμπλακεί σε ακόμα πιο τρελές περιπέτειες απ' ότι την πρώτη φορά. Έχουμε λοιπόν μια ξέφρενη ταινία δράσης, όπου δεν στερείται λεπτομερειών, τόσο εικαστικά, όσο και ουσιαστικά, γύρω από την ζωή των πειρατών, αλλά και άλλων εξέχοντων αρχών εκείνης της περιόδου. Επιπλέον, έχουμε εντυπωσιακά οπτικά και ηχητικά εφέ τα οποία κατά κύριο λόγο αναπτύσσονται πάνω στην θάλασσα και στις μάχες ανάμεσα στα αντίπαλα στρατόπεδα. Αξιωματικοί και στρατιωτικοί, τυχοδιώκτες, θύματα του έρωτα, εγωιστικά πειρατικά τομάρια, τέρατα των θαλασσών και του βυθού. Όλοι διαφορετικοί μεταξύ τους και με διαφορετικά θέλω και στόχους με ένα όμως κοινό στοιχείο. Το πάθος και το ξεπούλημα ακόμα και της ψυχής τους προκειμένου να αποκτήσουν το στοιχείο εκείνο, όπου τον καθένα από αυτούς θα τους έκανε ευτυχισμένους ή τουλάχιστον, φαινομενικά ευτυχισμένους. Τα γραφικά σαφώς πιο εντυπωσιακά αποτέλεσαν σίγουρα έναν καταλυτικό ρόλο στην επιτυχία που είχε η ταινία. Η συνοχή του σεναρίου, η άριστη ηθοποιία, η πρωτοτυπία του είδους, οι καυστικές-πικάντικες ατάκες υποτάσσονται στον καταιγιστικό και φρενήρη ρυθμό και την ταχύτατη ροή που είναι γεμάτη ένταση και έντονους ρυθμούς.

Ενώ αρχικά κρατάει την αγωνία και την αδρεναλίνη μας σε πολύ υψηλά επίπεδα, στη συνέχεια κάνει την παρακολούθηση της ταινίας αρκετά δύσκολη ως και βίαιη σε κάποια σημεία. Έχουμε έναν καταιγισμό πληροφοριών, μια συνεχή εναλλαγή συναισθημάτων και σκηνών και μια μεταστροφή της πλάστιγγας από το ένα στρατόπεδο στο άλλο. Και όλα αυτά ίσως να μην μας ενοχλούσαν αν η διάρκεια ήταν ελαφρώς μικρότερη ή αν δεν είχαν αποδοθεί στο μέγεθος αυτό της υπερβολής που τελικά αποδόθηκαν, χάριν εντυπωσιασμού. Έχει πολλές απολαυστικές σεκάνς που είναι αξιολάτρευτες, παραμυθένια ατμόσφαιρα, καθώς και άψογο συνδυασμό καλόγουστου, έξυπνου και δημιουργικού χιούμορ ανάμεσα στις σκηνές δράσης, κωμικοτραγικά, ευτράπελα, τραγελαφικά στιγμιότυπα, μπόλικες ξεκαρδιστικές γκάφες, πολλές στροφές, αναποδογυρίσματα και κατεβασιές ιλιγγιώδους ταχύτητας. Από τα λίγα που ξεχωρίζω είναι όπου ο Jack Sparrow αποδρά από ένα νησί με κανίβαλους ιθαγενείς που τον έχουν για Θεό ή στις καλογυρισμένες σκηνές με τις πειρατικές ναυμαχίες και τα κανόνια που πυροβολούν σα μίνιγκαν ή στην τριπλή ξιφομαχία Depp-Bloom- Davenport πάνω σε έναν αδέσποτο νερόμυλο με έπαθλο ένα κλειδί που ανοίγει ένα μπαούλο που έχει μια καρδιά ενός πλοιάρχου-φαντάσματος που ελέγχει ένα τεράστιο θαλάσσιο χταπόδι. Ιδιαίτερα σε ότι έχει να κάνει σχέση με την ανάπτυξη του χαρακτήρα, της συμπεριφοράς αλλά και των αλλοπρόσαλλων ενεργειών του Sparrow, τα λόγια είναι περιττά αφού ακόμα και μετά το τέλος της ταινίας, υπάρχουν σκηνές που μπορεί να θυμάσαι και να γελάς μόνος σου.

Ο Johnny Depp είναι σίγουρα σε φόρμα, μοναδικός, όλα τα λεφτά πραγματικά, δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας και τα καταφέρνει πολύ καλά με την τρέλα και το ανεπιτήδευτο χιούμορ που σαφώς διαθέτει. Είναι άκρως χιουμοριστικός, διέθετε περισσότερη όρεξη, ζωηράδα, σπιρτάδα και δεν θα μπορούσε να σταθεί αντάξιός του σε έναν ρόλο σαν κι αυτό, δίνοντας πραγματικά τον καλύτερό του εαυτό και κερδίζοντας με το χιούμορ και τον αυθορμητισμό του, ακόμα και τον πιο δύσκολο θεατή. Ο Orlando Bloom παίζει τον νερόβραστο μορφονιό-τρεχαλιτζή που τόσο καλά ξέρει είναι ο γνωστός φλωρολαπάς της υπόθεσης όπου ο δείκτης νοημοσύνης του δεν παρουσιάζει ιδιαίτερη άνοδο, είναι το ίδιο ηλίθια ευκολόπιστος και οποιοσδήποτε μπορεί να τον σύρει από τη μύτη για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του. Αυτή που κατάφερε να μας εκπλήξει και να μας σαγηνεύσει ήταν σίγουρα η Keira Knightley που σαφώς πιο ώριμη από την πρώτη ταινία εξέπεμπε έναν δυναμισμό και μια αυτοπεποίθηση. Λίγα καινούρια πράγματα δηλαδή, αν και το casting παραμένει κοντά στο ιδανικό. Την πιο αξιόλογη ερμηνεία την προσφέρει ένα καλαμάρι η αλλιώς ο Άγγλος ηθοποιός Bill Nighy, ο χαρακτήρας του οποίου εκτός του ότι αποδεικνύει τα θαύματα που μπορεί να κάνει η τεχνολογία CGI, έχει κάπως περισσότερο βάθος. Κατά τα άλλα, πραγματικοί πρωταγωνιστές στην ταινία είναι τα κοστούμια, η παιχνιδιάρικη διάθεση που θυμίζει videogame και το ανελέητο crosscutting στις σκηνές δράσης. Συνολικά την βλέπεις και μαγεύεσαι, σε ψυχαγωγεί και σε διασκεδάζει πλήρως, την χαίρεσαι στο έπακρο, μπορεί ουσιαστικά να μην φτάνει το επίπεδο της πρώτης ταινίας και η παρουσία της τεχνολογίας CGI, να είναι μεγαλύτερη απ' όσο χρειαζόταν όμως, το δίχως άλλο, μπορεί να περάσει κανείς 2,5 ονειρικές και φανταστικές ώρες. 9/10!!!