Independence Day: Resurgence / Ημέρα Ανεξαρτησίας: Νέα Απειλή (2016)

αυτός ο βλακας ο αδερφός του θωρ τι προσπαθει τωρα να κανει με το ζόρι τον ηθοποιό?

αντε να πλύνεις κανένα πιάτο ηθοποιε της λάντζας !!! 

Κι όμως, τα εφέ είναι πιο εξελιγμένα (κάτι το φυσιολογικό, βέβαια), κι όμως, η περιπέτεια είναι έναν πήχη ψηλότερα, παρόλα αυτά φοβάμαι πως ακόμα και οι φαν του ορίτζιναλ μέρους δεν θα προτιμήσουν αυτό το σίκουελ από την ταινία του 1996. Ίσως φταίει και η αλλαγή στον τρόπο που βλέπουμε πια τα buster, και η ταινία του Ρόλαντ Έμερικ δεν κεντρίζει τα βασικά σημεία που οι σημερινές υπερπαραγωγές, όπως αυτές με τους υπερήρωες, προσέχουν. Για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν έχουμε στην ουσία σενάριο, ενώ οι χαρακτήρες ελάχιστα μας ενδιαφέρουν. Η δε έλλειψη από το καστ του Γουίλ Σμιθ μειώνει τους τόνους νοσταλγίας, που απεγνωσμένα η ταινία προσπαθεί να μεταφέρει στο κοινό. Έχουμε δηλαδή το βαρετά αναμενόμενο. Μια επανάληψη της παλιότερης ταινίας, με φόντο το «περισσότερο» στα επιμέρους τεχνικά σημεία. Κι ένα από αυτά, ο αμερικανικός πατριωτισμός… Έχει τις θεαματικές στιγμές του το φιλμ του Έμεριχ, τα οπτικά εφέ τα σπάνε κυριολεκτικά, είναι άκρως εντυπωσιακά, αλλά στερείται ενέργειας και σπαταλά αρκετή ώρα να ασχοληθεί με χαρακτήρες που δεν έχουν τίποτα να πουν, που ξεχνά πολλές φορές να κάνει πλάκα, όπως συνέβη με το φιλμ του 1996. Τίποτα το διαφορετικό δε γίνεται, που να μην έγινε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο 20 χρόνια πριν. Εδώ αναλώνεται με περιττές και ανούσιες εκρήξεις, ανακυκλώνοντας πολλές από τις σκηνές που είχαμε δει στο πρώτο μέρος χωρίς να υπάρχει ίχνος πρωτοτυπίας. Οι σκηνές δράσης αποτελούνται κυρίως από κοντινά πλάνα των ηθοποιών που εξηγούν την πλοκή ο ένας στον άλλον.

Το σενάριο των, πέντε παρακαλώ, σεναριογράφων υποκύπτει σε έναν αχταρμά από σκηνές όπου πράγματα απλά εννοούνται ή προσπαθούν να εξηγηθούν επιστημονικά με τον πιο βλακώδες τρόπο, τα πάντα και οι πάντες έχουν ως στόχο το ξεκίνημα της καταστροφής του κόσμου. Χωρίς να υπάρχει λοιπόν ουσιώδες σενάριο, ξεκινάει ο αφανισμός του ανθρώπινου είδους και καθώς το έργο προχωρά συνειδητοποιείς ακόμα ένα βασικό πρόβλημα. Δεν υπάρχει πρωταγωνιστής. Και αφού δεν υπάρχει πρωταγωνιστής, δεν υπάρχει κάτι που μπορεί το κοινό να υποστηρίξει ή να πιαστεί από αυτό. Και το χειρότερο, όχι μόνο δεν υπάρχει κεντρικός ήρωας, αλλά η ιστορία ασχολείται με δεκαέξι διαφορετικούς χαρακτήρες. Δεκαέξι ρόλοι έχουν γραφτεί και ο κάθε ένας από αυτούς έχει μία τουλάχιστον «σημαντική» σκηνή. Κάπου στα μέσα της ταινίας, κι αφού έχουν σκοτώσει 3-4, οι σεναριογράφοι αντιλαμβάνονται ότι το πράγμα δεν λειτουργεί. Χωρίς να τους περάσει καν από το μυαλό να κάτσουν και να το ξαναγράψουν από την αρχή, αποφασίζουν να το φορτώσουν με άσχετες και σχετικές σκηνές με συναίσθημα και χωρατά μήπως και τσιμπήσουμε και δεν καταλάβουμε ότι το όλο πράγμα βρωμάει. Η λογική αυτή έχει ως αποτέλεσμα κοπιαρισμένες σκηνές από το πρώτο, χιλιάδες κοντινά για κάθε πατριωτική ατάκα και κάτι για μια συμμαχία των πολιτισμών του σύμπαντος. Για να σας δώσω να καταλάβετε το πόσο κακό είναι, μέσα σε όλα αυτά υπάρχει μια αδιανόητα κακή σκηνή με τον Λίαμ Χέμσγουορθ να κάνει κωλοδάχτυλο στους εξωγήινους και να τους κατουράει το διαστημόπλοιο. Και μέσα σε αυτές τις δυο περίπου ώρες χαμού των ατελείωτων εκρήξεων και παράλογων σεναριακών πλοκών, ο Eμεριχ, έχει να διαχειριστεί τόσους πολλούς μη ξέροντας πως από την μια να ενώσει την παλιά με την νέα γενιά χαρακτήρων, η οποία μοιάζει ό,τι πιο κλίσε κυκλοφορεί σε ταινίες δράσης, και από την άλλη πως να ενώσει τις ιστορίες όλων των υπόλοιπων δευτερευόντων χαρακτήρων που πετάγονται από το πουθενά μόνο και μόνο για να ενώσουν κάποιους από τους χαρακτήρες μαζί και να εξαφανιστούν χωρίς λόγο και αιτία λίγα λεπτά μετά. Οι ερμηνείες δεν έπειθαν. Mια ομάδα εντελώς απρόβλεπτων ηρώων –από τον ψυχολογικά ασταθή πρώην πλανητάρχη έως έναν απείθαρχο πιλότο κι έναν ημίτρελο επιστήμονα που βρισκόταν δυο δεκαετίες σε… κώμα– θα ενωθεί και θα υψώσει το ανάστημά της, στέλνοντας χολιγουντιανά μηνύματα ηρωισμού, αυταπάρνησης και αλληλεγγύης ανά τον ανίσχυρο να υπερασπιστεί τον εαυτό του, πλην των αμερικανικών δυνάμεων, πλανήτη. To τέλος της ταινίας θέτει τη πιθανότητα πολλαπλών συνεχειών. Αν όντως υπάρξει τρίτο μέρος, ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι ιδίας προβλέψιμης και περιορισμένης νοημοσύνης όπως αυτή η ψυχρή υπολογισμένη μηχανή, η οποία αγκομαχά να δικαιολογήσει την κληρονομιά της και συνθλίβεται κάτω από την ίδια της τη βλακεία. 4/10!!!

ΠΑΤΑΤΑ και ούτε καν τηγανητή...πουρές και απο τους κακούς απο εκείνους που η πατάτα δεν έχει λιώσει όσο πρέπει και έχει σβώλους μέσα..τώρα θα μου πει κανείς υπάρχουν και αυτοί που τους αρέσει ο πουρές και υπάρχουν και εκείνοι που τον προτιμούν με σβώλους..εδώ ταιριάζει ξανά το περί ορέξεως κολοκυθόπιτα..αλλά παιδιά η ταινία είναι κακή!!Για τα δικά μου τα ταπεινά γούστα δηλαδή,ΔΕΝ βλέπεται και δεν κρίνω πως υπάρχει λόγος να την δει κανεις.Αν μπορείτε να την αποφύγετε και να μην μπείτε στο τρυπάκι "ααα αφού είδα την πρώτη και ήταν καλή ας δω μωρέ και τούτη πόσο χάλια μπορέι να είναι?..σιγά!" καλό θα είναι να το κάνετε γιατί πιστέψτε με έιναι πιο χάλια από όσο φαντάζεστε.Αυτά απο μένα... μεγάλα παιδιά έιμαστε όλοι μας ας αποφασίσει ο καθένας για τον εαυτό του τι είναι καλύτερο να κάνει.Δεν θα μπω όπως συνήθως στη διαδικασία να ασχοληθώ με τα επιμέρους...ερμηνείες,σενάριο κλπ γιατί θεωρώ πως θα δώσω παραπάνω σημασία σε μια ταινία σαν κ αυτή απο όσο πραγματικά της αξίζει!Εννοείται τέλος ότι δεν μπόρεσα να την δω ολόκληρη..

Αμερικανιές και τίποτα άλλο.