Ο Άνθρωπος Από τη Μασσαλία / La French / The Connection (2014)

Καταπληκτικό έργο. 

Μία υποδειγματική ταινία δράσης-εγκλήματος. Μία από τις καλύτερες αστυνομικές ταινίες των τελευταίων 20 ετών. Πραγματικό αριστούργημα. Θυμίζει το παλιό καλό γαλλικό σινεμά το οποίο παραμένει αξεπέραστο και ανώτερο από τις αμερικανικές μπούρδες και φανφάρες πολλές φορές που είναι κατωτάτου επιπέδου, βέβαια υπάρχουν και αξιόλογες παραγωγές. Καλογυρισμένο, με δυνατή ιστορία, με αρκετά νοήματα, χωρίς κοιλιά, χωρίς υπερβολές και με έξυπνη ανατροπή, με έναν πολύ καλομετρημένο ρυθμό που κρατάει κλιμακούμενο το ενδιαφέρον του θεατή μέχρι την κορύφωση του φινάλε. Η μάχη καλού-κακού αποτυπώνεται εξαιρετικά. Δίνει όμορφα και αντικειμενικά μηνύματα για μια υπάρχουσα και σήμερα κατάσταση αν και λίγο απλοϊκά. Το 1971 ο Νεοϋορκέζος αστυνόμος «Ποπάι» Ντόιλ­ προσπαθούσε να εξαρθρώσει το κύκλωμα ενός Γάλλου μεγαλεμπόρου ναρκωτικών, τον οποίο στο σίκουελ του 1975 θα κυνηγήσει μέχρι τη Μασσαλία, όπου τελικά θα τον εξοντώσει. Το French Connection ήταν πράγματι μια σπείρα παγκόσμιας διακίνησης ναρκωτικών που έδρασε στη γαλλική μεγαλούπολη του Νότου τη δεκαετία του ’70, στα μέσα της οποίας μας μεταφέρει η βασισμένη σε αληθινά πρόσωπα και γεγο­νότα ταινία. Αφεντικό της πόλης είναι ο Τανί Ζαμπά, διακινώντας φορτία τόνων ηρωίνης που φτάνουν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Καταφέρνοντας να παραμένει ασύλληπτος από την αστυνομία, κάποια στιγμή θα βρει απέναντί του τον φιλόδοξο ανακριτή Πιερ Μισέλ, ο οποίος βάζει σκοπό της ζωής του να τον κλείσει στη φυλακή. Άραγε θα τα καταφέρει και ποιο θα είναι το αντίκτυπο της αδιαφιλονίκητης κόντρας που θα έχει μοιραία αποτελέσματα; Το casting πολύ καλό και οι ερμηνείες δυνατές, ρεαλιστικές και προπαντός πειστικές, με τον καταπληκτικό Jean Dujardin στον πρωταγωνιστικό ρόλο, ενώ και ο Gilles Lellouche προσφέρει επίσης μια φανταστική ερμηνεία ως αρχιμαφιόζος και η Celine Sallette είναι εξαιρετική στο ρόλο της τραγικής συζυγικής φιγούρας του πρωταγωνιστή. Η ταινία, βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, διεισδύει στα άδυτα της γαλλικής μαφίας, στη διαφθορά, την συγκάλυψη και τον φόβο. Ο πρωταγωνιστής, διαθέτοντας μεγάλο ζήλο και πείσμα για το ξεσκέπασμα της ομάδας διακίνησης ναρκωτικών “French Connection”, έρχεται αντιμέτωπος με τον κίνδυνο, την αδικία αλλά και την αδυναμία του να ισορροπήσει την δουλεία του με την οικογενειακή του ζωή.

Η λαμογιά, οι υπόγειες συμφωνίες, οι αιματηρές συγκρούσεις, τα πισώπλατα μαχαιρώματα και η εξουσία μπλέκονται αξεδιάλυτα, με πολλά ιστάμενα πρόσωπα να κυριαρχούν και να συμμετέχουν μέσα στην εγκληματική οργάνωση και η μόνη προοπτική για τον έντιμο άνθρωπο είναι η εξόντωση και μάλιστα απολύτως εκ των έσω, χωρίς κανένα δισταγμό. Οι σκηνές δράσης είναι όπως θα έπρεπε να είναι, αιφνιδιαστικές, δυνατές αλλά χωρίς να καλύπτουν το 90% της ταινίας με άσκοπα πιστολίδια, αφήνοντας χώρο στην εμβάθυνση άλλων πτυχών του έργου, όπως η επαρκής ανάπτυξη καθενός από τους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες. Σκηνοθεσία και μοντάζ σε υψηλά επίπεδα, προσφέροντας ένα αποτέλεσμα που καθηλώνει τον θεατή, δημιουργώντας έντονη την αίσθηση της αγωνίας. Η μεγάλη διάρκεια, πάντως, ίσως κουράσει μια μερίδα του κοινού, αλλά δε σημαίνει ότι δεν βλέπεται ικανοποιητικά, έστω για μία φορά για όσους βαριούνται εύκολα. 10/10!!!

Όπως αναφέρεται και στην περίληψη, η ταινία είναι βασισμένη σε πραγματικές ιστορίες.
French Connection, δίκτυο που δραστηριοποιούνταν στην μεταφορά ηρωίνης από την Τουρκία στη Γαλλία και στη συνέχεια στις ΗΠΑ. Ξεκίνησε την δεκαετία του 30, έφτασε στο ζενίθ της την δεκαετία του 60 για να διαλυθεί το 70 με τη συνεργασία των Γαλλικών και Αμερικανικών αρχών.
Ιδιαίτερα λόγω του λιμανιού, η Μασσαλία ήταν το κέντρο των παράνομων εργαστηρίων όπου γινόταν η όλη επεξεργασία για την παρασκευή ηρωίνης.
Ο Cédric Jimenez μεταφέρει άριστα το κλίμα της εποχής του 70, δίνει μια αρκετά πυκνή πλοκή, με πάρα πολλά δεδομένα, κύριους και δευτερεύοντες χαρακτήρες, τα πάντα σε επιδέξια δοσολογία, που κάνουν την ταινία του ενδιαφέρουσα και καθόλου βαρετή.
Οι δύο κύριοι χαρακτήρες Jean Dujardin (γνωστός από την υπέροχη ερμηνεία του στο The Artist) και Gilles Lellouche, σε μια υπέροχη αντιπαράθεση, δίνουν ρέστα.