The Incredible Hulk (2008)

Αγαπημένη μου ταινία με σούπερ ήρωες, γεμάτη επικά συναισθήματα !!!!! Η κατάσταση της ταινίας πάει απ' το καλό στο καλύτερο. Ξεκινάει υποτονικά με δράση καθαρά εμπνευσμένη από την τριλογία Bourne με τον Norton να προσπαθεί να μείνει ψύχραιμος. Φυσικά αργά η γρήγορα το κτήνος εξαπολύεται και ο πανικός αρχίζει. Οι σκηνές δράσης είναι πολλές και απολαυστικότατες. Εντυπωσιακό, γρήγορο, και άγριο. Καλοφτιαγμένος ο Hulk, ταυτόχρονα πιο ανθρώπινος αλλά και πιο ανεξέλεγκτος στο σημείο να θυμίζει περισσότερο Jekyll & Hyde. Ενδιαφέρουσα περιπέτεια φαντασίας -ξεχωρίζουν οι ευρηματικές σκηνές, με την καταδίωξη στις φτωχογειτονιές της Βραζιλίας που συμβαίνει στο πρώτο ημίωρο). Η ταινία, επικεντρώνεται πιο πολύ στον χαρακτήρα και στα βάσανα του Μπάνερ, ενώ η σκηνοθεσία στις ταινίες αυτού του είδους είναι απλά νευρώδης. Το φινάλε έχει μία δυνατή έκπληξη σε αφήνει άφωνο με την τρομερή εξέλιξη και σαν συνέχεια θα ήταν ωραία, αλλά δεν.

Αυτό που καταφέρνει βασικά ο Leterrier είναι να επιβάλει ένα δικό του ημισκότεινο και ημικαταθληπτικό κλίμα, που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει από τα -περισσότερο από ό,τι πρέπει- λαμπερά -buster. Προτιμάει τα νυχτερινά γυρίσματα και δεν προσαρμόζει ούτε μία στάλα χιούμορ, αλλά ούτε κι ένα χαμόγελο σε όλη τη διάρκεια. Ελάχιστες χάρες κάνει και στους μικρούς φίλους, αφού ο ήρωας τους βρίσκεται σε κατάθλιψη για την κατάσταση του, αλλά αρκετές κάνει στους φαν του κόμικ, αφού αγγίζει κατά πολύ την ψυχολογία του. Τίποτα δεν αποσυντονίζει από το βασικό μήνυμα, που εδώ επικεντρώνεται στον ρόλο των στρατιωτικών και την άσκεφτη χρήση της υπερ-ενέργειας. Μπορεί ο Ang Lee να ήταν δεινός στην αλλαγή πλάνων και στην κατασκευή μιας ιδιαίτερης ταινίας με εφέ, εδώ όμως τα πράγματα είναι ακόμα καλύτερα από τον πρώτο Hulk, κυρίως σε έναν βασικότατο τομέα για τη φύση του ήρωα. Εκεί που η δράση ήταν αρκετή αλλά εφηβική, εδώ μπορούμε να πούμε ότι αισθανόμαστε την απέραντη δύναμη που εκφράζει το πράσινο πλάσμα. Στην τελικά δε μονομαχία, η δύναμη αυτή μοιάζει να ξεχειλίζει από την οθόνη. Τα ειδικά εφέ δεν κάνουν επίδειξη νεοτερισμού, αλλά είναι ουσιαστικά και δεν υποβιβάζουν την ανθρώπινη μας ανταπόκριση σε αυτά.

Εντυπωσιακό ότι ο Edward Norton το έχει πάρει πολύ στα σοβαρά και δεν υπάρχει ίχνος παρωδίας, θεωρώ πως κάνει τιμή στις ταινίες δράσης με την παρουσία του. Πλάθει έναν χαρακτήρα από το μηδέν, καθαρά και μόνο με τη γνωστή, μεν, υψηλή, δε, ερμηνεία του. Ο ρόλος της Tyler είναι αρκετά μικρός και έστω και αν δεν έχει τις υποκριτικές ικανότητες της Conelly, τα καταφέρνει μια χαρά. Ο ρόλος του Thaddeus Ross είναι από φύση καρικατούρα και ο Hurt όσο και αν προσπαθεί δε καταφέρει να τον εξανθρωπίσει. Απολαυστικός ο Tim Blake Nelson στο ρόλο τρελοεπιστήμονα. Για το τέλος άφησα τη μεγαλύτερη έκπληξη, τον Tim Roth. Πολλοί τον αμφισβήτησαν ειδικά για το ρόλο του Abomination, μιας και είναι μικρόσωμος και σίγουρα δε τον λες και αιμοβόρο supersoldier. Και όμως, είναι όλα τα λεφτά. Η παρουσία του κατακλύζει την οθόνη και ως Emil Blonsky και φυσικά ως Abomination. Είναι απειλητικός, θρασύς και κλέβει το θαυμασμό του θεατή σε οποιαδήποτε σκηνή. Με τρεις μονάχα, αλλά παρατεταμένες, σκηνές δράσης σε κερδίζει σε έκφανση δύναμης, ουσιαστικά ειδικά εφέ, υποβολή ατμόσφαιρας και μετρημένων επιδιώξεων. Η καλή και προσεγμένη δουλειά του Louis Leterrier συνδυάζεται με την, καλύτερη κι από ό,τι χρειαζόταν, εμφάνιση του Edward Norton, και η ταινία είναι σκοτεινή και επιβλητική, χωρίς να κάνει και επίδειξη δεξιοτεχνίας. 9/10!!!

Η πιο βαρετή ταινία του MCU.

απόρώ πως αυτό το σκουπίδι πήρε μεγαλύτερη βαθμολογία από το ποίημα του ang lee. Μετριοκακή ηθοποιϊα , μία σκηνή που νομίζεις πως θα έχει συνέχεια και εξαφανίζεται από ολόκληρη την ταινία. και να σκεφτείτε μας τα έπρηξαν πρίπου 10 λεπτά επιμένοντας με το μπουκάλι και το αίμα. από εκεί και έπειτα κενό.