World Invasion: Battle Los Angeles / Παγκόσμια Εισβολή (2011)

Ένα απολαυστικό υπερθέαμα και με καταιγιστικό ρυθμό η εξέλιξη, διαρκή ένταση, ασύλληπτη περιπέτεια, κάτι που ισοδυναμεί με μια ενδιαφέρουσα ταινία, κάτι για το οποίο σχεδιάστηκε εξαρχής. Περάστε με ένα φανταστικό τηλεκοντρόλ το πρώτο τέταρτο και μέχρι το φινάλε θα κρατάτε την ανάσα σας από την ακατάπαυστη δράση. Κι όταν λέω «ακατάπαυστη», εννοούμε ότι δεν θα βρίσκετε χρόνο ούτε για κατούρημα (άντε, προλαβαίνετε για ένα δεκαλεπτάκι πριν την τελική μάχη). Η μάχη ξεκινάει με το καλημέρα και το μόνο που αλλάζει είναι ο βαθμός δυσκολίας που αυξάνεται σαν ενός βίντεο-γκέιμ. Η ταινία, όμως, δεν είναι βίντεο-γκέιμ. Είναι ο διάδοχος του Μέρα Ανεξαρτησίας και του Στρατιώτες του Σύμπαντος κι ανήκει στο πάνθεον αυτών των ταινιών που αγαπάμε να παρακολουθούμε. Δεν επιμένει σε μακρινά η πανοραμικά πλάνα, τονίζοντας τον αστικό χαρακτήρα της μάχης και μια αέναη δόση κλειστοφοβίας. Θέλει να σε πανικοβάλει, να σε κάνει να νιώσεις πως κρατάς ένα όπλο στο χέρι. Ούτε σε χαρακτήρες επιμένει, θέλοντας να τονώσει τον ρεαλισμό της όλης κατάστασης. Δεν μπορώ, βέβαια, να μην ειρωνευτώ το ύπουλο νοηματάκι που επιβάλει (δεν υπονοεί, καν) την αναγκαιότητα της ύπαρξης ενός τέλειου σύγχρονου στρατού, όπως συγκεκριμένα του αμερικανικού. Από την άλλη, μπορεί να βγουν αληθινές οι θεωρίες συνωμοσίας που θέλουν τις συγκεκριμένες ταινίες να μας προετοιμάζουν για διαγαλαξιακό πόλεμο. Σε αυτή την περίπτωση, σηκώνω τα χέρια

Άλλοι πάλι θα πουν ότι και πάλι εμπλέκεται η αμερικάνικη πολεμική αρετή, το καθήκον, η αυτοθυσία, το υψηλό αίσθημα ευθύνης των λοχαγών απέναντι στους άντρες τους κ.λπ. Και μάλιστα, θα πουν ότι για να μην έχουμε ιδεολογικά και ψυχολογικά μπερδέματα, ο εχθρός (κάτι δίποδα με κεφάλι σαν μυρμηγκιού, δε μιλάνε δε λαλάνε), είναι εξωγήινοι, είναι το απόλυτο κακό, άρα είναι κάτι σαν απλές μεταλλό-φρακτες φιγούρες που πρέπει να εξολοθρευτούν σε computer-game. Κάποιοι επίσης θα μιλήσουν για κλισέ και προβλέψιμη Αμερικανιά. Εγώ θα πω ότι είναι κινηματογράφος και παρακολουθούμε την μαγεία των εφέ και το εύρος της επιστημονικής φαντασίας, μέχρι που μπορεί να φτάσει το μυαλό ενός ανθρώπου. Επίσης δεν ήταν καθόλου βαρετή, δεν έκανε πουθενά κοιλιά, την παρακολουθούσες με ανοιχτό το στόμα, μονορούφι, χωρίς ανάσα και με αμείωτο το ενδιαφέρον προσκολλημένος σε κάθε σκηνή, μόνο αρνητικό είναι η κάμερα στο χέρι με τα τραντάγματα σου σπάει τα νεύρα, το ζουμ- ξε-ζουμ και λίγο η κακή ποιότητα της εικόνας. Το καστ και οι κομπάρσοι πολίτες και κομάντο-πεζοναύτες όλοι άψογοι στις ερμηνείες τους, οι διάλογοι αξιόλογοι, περνάει άνετα η ώρα σου και δεν σε κουράζει λεπτό. Εγώ σχολιάζω κινηματογράφο, τα τεχνικά και την ταινία κι όχι αν έχει προπαγάνδα και που κάνει ήρωα την Αμερική ως υπερδύναμη, αυτό είναι λογικό γιατί φτιάχνεται από τους ίδιους, ας ήμασταν ικανοί κι εμείς να φτιάξουμε κάτι αντίστοιχο ή κι άλλες χώρες κι ας εκθειάζαμε την δικιά μας χώρα, αυτή την πιπίλα για Αμερικανιές έχει καταντήσει γραφική φανφάρα. 10/10!!!

Το έργο πάσχει από χάλια σκηνοθεσία που την κάνει βαρετή και ανιαρή . Πολλά κοντινά, κάμερες που ακολουθούν την κίνηση λες και έχουν Πάρκισνον και η χάλια μουσική επένδυση κάνει τους  πρωταγωνιστές σχεδόν αδιάφορους. Στα θετικά του είναι ότι έχει πολύ καλές σκηνές δράσης.Εχεί καλή πλοκή και δυνατά εφέ. Παρόλες τις αδυναμίες της βλέπεται ευχάριστα και στέκεται ακόμα και 12 χρόνια αργότερα