Rambo: First Blood Part II (1985)

Επικό το σίκουελ και ταινία ορόσημο όπως και η πρώτη. Ο Stallone εξακολουθεί να έχει το βλέμμα του ανθρώπου που δε μπορεί να κοινωνικοποιηθεί ακόμα, που δε χωρά σε αυτή την κοινωνία. Ο Ράμπο είναι ένας τύπος που το μόνο που μπορεί να κάνει πλέον καλά είναι να πολεμά και βρίσκεται σε μια ασταμάτητη μάχη με τον εαυτό του και την άρνηση της κοινωνίας να δεχτεί πίσω τους βετεράνους του Βιετνάμ. Όλα αυτά λοιπόν υπάρχουν ακόμα στις εκφράσεις και στο μονίμως χαμένο βλέμμα του πρωταγωνιστή της. Η προπαγάνδα καλά κρατεί, αλλά εμένα δε με χαλάει καθόλου, γιατί εγώ είδα κάτι που ήταν χορταστικό, εντυπωσιακό, διασκεδαστικό και προπαντός θεαματικό και συναρπαστικό, που δεν κουράζει λεπτό, σου κεντρίζει το ενδιαφέρον από την πρώτη στιγμή, ξέρεις τι θα δεις και το είδος που πρεσβεύει, σε έχει συνεχώς στη τσίτα, με φουλ αδρεναλίνη, εκρηκτική ένταση, απίστευτες ανατροπές, έντονους-καταιγιστικούς ρυθμούς από την αρχή ως το τέλος, αρκετή συγκίνηση, ατελείωτο κυνηγητό, ξέφρενη περιπέτεια στη ζούγκλα για ακόμη μία φορά, ασύλληπτη κι απίθανη δράση και μία μεγάλη αλήθεια στο τέλος.

Το σημείο ωστόσο που η ταινία ισορροπεί (σε σχέση με την προπαγάνδα) λίγο τα πράγματα είναι το ότι παρουσιάζει το διεφθαρμένο πρόσωπο και της άλλης πλευράς. Ο Κοσμάτος κάνει καλή δουλειά με την κάμερα, δίνοντας αρκετή ενέργεια. Πολύ καλά εναέρια πλάνα και γρήγορη κίνηση της κάμερας με ταχύτατες εστιάσεις σε κοντινά πλάνα (πολλά τα καρέ που απαθανατίζουν το σμιλευμένο και καλλίγραμμο μυώδες σώμα του, για θαυμασμό), ενώ η σεκάνς που ο Ράμπο κρύβεται στη ζούγκλα και εμφανίζεται απ' το πουθενά "καθαρίζοντας" τους αντιπάλους του είναι κλασική πλέον, παρά την απίστευτη υπερβολή της, όπως και το κομμάτι που τον πυροβολούν άπαντες, μα ούτε μία σφαίρα δεν τον πετυχαίνει, είναι too much, αλλά οκ κινηματογράφος είναι δεν έχω περισσότερες απαιτήσεις, ολίγον επιστημονική φαντασία και σάλτσα θα την δεις σε τέτοιου είδους έργα. Ο Stallone, κλασσικός, σιωπηλός, ενεργητικός-δραστήριος, ψυχρός, άγριος, αδυσώπητος, μοναχικός λύκος, σκληροτράχηλος, που δεν αλλάζει τίποτα στο χαρακτήρα του και στο στυλ του. Στο σύνολό της είναι απολαυστική και δεν καταλαβαίνεις πότε περνάει η ώρα. Ο Sylvester Stallone αφιέρωσε 8 μήνες της ζωής του επί 4 ώρες καθημερινά, εκπαιδευόμενος για τις απαιτήσεις της ταινίας, ενώ το έργο αφιερώθηκε στον κασκαντέρ Cliff Wenger, Jr., που έχασε τη ζωή του κατά τα γυρίσματα. 10/10!!!

ταινιαρα τι να λεμε τωρα