El Cid (1961)

Μια πανάκριβη υπερπαραγωγή, γυρισμένη σε φυσικούς, κυρίως, χώρους με πλήθος κομπάρσων, πανάκριβα κοστούμια και κοσμήματα. Εκπληκτική η σκηνοθεσία του Άντονι Μαν που χειρίζεται άψογα εναλλαγές καταστάσεων αγάπης, ανδρείας, μίσους, προδοσίας, απίστευτων ανατροπών, διαπλοκής για την εξουσία και εντυπωσιακές πολεμικές σκηνές (ξιφομαχίας και αρματομαχίας). Η ταινία δεν μπορεί να θεωρηθεί βιογραφική. Ο El Cid ήταν ένας ήρωας με τεράστιες ηγετικές ικανότητες και πηγή έμπνευσης για πολλούς ανθρώπους εξαιτίας της ανδρείας του και των επιλογών του. Η ταινία τονίζει ακριβώς αυτά τα στοιχεία που συγκινούν και εμπνέουν τον κόσμο αδιαφορώντας για τα οποιαδήποτε πραγματικά και ενδεχομένως σκοτεινά κίνητρά του.

Μετά από το Όσκαρ Α' ανδρικού ρόλου (1960), για την ερμηνεία του στο Μπεν-Χουρ, o εξαιρετικά ανδροπρεπής Τσάρλτον Ίστον μεγαλουργεί και ως Ελ Σιντ σε μια ακόμη υποδειγματική ερμηνεία στο ρόλο ενός ιστορικού προσώπου, που είναι ένας σκληρός και ατρόμητος πολεμιστής αλλά και βαθιά συναισθηματικός απέναντι στη γυναίκα και τα παιδιά του. Η απίστευτης ομορφιάς Σοφίας Λόρεν, που την ίδια χρονιά (1962) κέρδισε το Όσκαρ Α' γυναικείου ρόλου στο La ciociara, συμπληρώνει εξαιρετικά τον Τσάρλτον Ίστον στο ρόλο της πληγωμένης αλλά και γενναίας Χιμένα. Η εξέλιξη της υπόθεσης επηρέασε σε μεγάλο βαθμό την ψυχοσύνθεση, ως εκ τούτου και τις ερμηνείες τους, καθώς τους υποχρέωσε να ισορροπούν ο μεν Ροντρίγκο ανάμεσα στο καθήκον για την πατρίδα του και την οικογένειά του η δε Χιμένα ανάμεσα στην αγάπη της και το μίσος της για τον άνθρωπο που λάτρευε. Τέλος, η μουσική του Μίκλος Ρόζα, που κέρδισε το Όσκαρ μουσικής (1960) στο Ben-Hur, είναι απλά θεϊκή και σε πλήρη αρμονία με τα όσα διαδραματίζονται. Κάποιες έντονα συναισθηματικές σκηνές κυριολεκτικά τις απογειώνει. Εν κατακλείδι, ο Σάμουελ Μπρόνστον παρέδωσε μια από τις πιο κορυφαίες, θρυλικές και ανεπανάληπτες ταινίες όλων των εποχών, μια υπερπαραγωγή άφθαρτη στο χρόνο, μια ταινία κλασσική. Κρίμα που δεν υπάρχουν παρόμοιες σημερινές. 10/10!!