Οκτώ χιλιοστά / 8MM (1999)

Θα συμφωνήσω με το τελευταίο σχόλιο του/της goodmovies. Υπέροχη ταινία και πολύ ακριβής πραγματικότητα του τι στα αλήθεια γίνεται. Το σημείο / η σκηνή που προσωπικά μου προκάλεσε την μεγαλύτερη αηδία δεν ήταν όλα τα φρικιαστικά που έδειξαν στη ταινία (πλέον εντωμεταξύ snuff films βρίσκεις πολύ άνετα, στο 1999 που βγήκε η ταινία ήταν ένας άλλος κόσμος, πριν το διαδίκτυο που όλα έπρεπε να τα βρεις δια ζώσης, πριν μία δεκαετία τα έβρισκες στο deep web επί πληρωμή, τώρα ούτε καν αυτό, απλά τα βρίσκεις online με μία απλή αναζήτηση στο Google, σελίδες όπως GoreSee , WatchPeopleDie, Kaotic, theYNC και αρκετές άλλες που φιλοξενούν snuff films, η κατάσταση πάει από το κακό στο χειρότερο και η λέξη "extreme" έχει χάσει πλέον το νόημά της) αλλά αυτή η απάντηση στο ΓΙΑΤΙ ο πλούσιος βιομήχανος πλήρωσε το 1 εκατομμύριο για να δει snuff film και η απάντηση, η τόσο κυνικά ωμή απάντηση του βοηθού/τσιράκι του στο 1:21:11 ήταν απλά "το έκανε απλά επειδή μπορούσε". Νομίζω αυτό τα λέει όλα. Το έκανε απλά επειδή μπορούσε...

Η ΥΠΕΡΤΑΤΗ ταινία σχετικά με snuff film μαζί με την Thesis (1996, υπάρχει εδώ ανεβασμένη) και την Hardcore (1979, δεν υπάρχει εδώ ανεβασμένη). Αυτές οι 3 αποτελούν μία άτυπη τριλογία γνωστή στους κύκλους των horror fans ως "snuff trilogy". 10/10

Απο τις καλλιτερες ταινιες του Ν. Κειτζ μυστηριου -εγκληματος αστυνομικη......Ακουμπαει στα διαστροφικα- αποκρυφα απυθμενα σκοταδια της ανθρωπινης ψυχης......... Ο Θανατος του αλλου κατα παραγγελια για την δικη σου ευχαριστηση .......Το κολοσσαίο με τα λιονταρια του στην συγχρονη εποχη .......Επικαιρη και ακρως αξιοθεατη (κλασσικη) ταινια.......

Ταινιαρα! Σκληρη με αγωνια και ενδιαφερον μεχρι το τελος. Απο τις ταινιες που εχουν και κατι να σου δωσουν,τροφη για σκεψη δηλαδη μετα το τελος της.

Είσαι ιδιωτικός ντετέκτιβ. Βιώνεις το αμερικανικό όνειρο μέσα από τα στενά κομφορμιστικά όρια στα οποία σε φασκιώνει το λευκό πουκάμισο και το μαύρο σακάκι. Επέλεξες την παρακολούθηση επειδή νιώθεις όλο σου το είναι να σαρώνεται από τον διερευνητικό φακό της κοινωνικής επίκρισης. Οφείλεις να είσαι άψογος, σιδερωμένος, ατσαλάκωτος. Η παραμικρή υποψία ατέλειας πάνω σου, θα πρέπει να εξατμίζεται από το σπρέι καθαρής αναπνοής που αναγράφεται στο εγχειρίδιο του καθώς πρέπει πολίτη. Του πολίτη που πλάθει τα όνειρα του παιδιού του μέσα από τις ισχυρές γνωριμίες των πελατών του. Είσαι η νέα κόπια του χρυσού αγοριού, προσαρμοσμένη στα όρια της εποχής. Όμως η εποχή κυοφορεί τα ακαθόριστα όρια της διεστραμμένης ανθρώπινης φύσης. Θα έρθει η μέρα που θα κληθείς να αντιπαρατάξεις σε αυτά τον δικό σου ευνουχισμένο ψυχισμό. Θα αντέξεις τους κραδασμούς; Θα είσαι σε θέση -όταν πέσουν οι μάσκες- να σταθμίσεις στην σωστή της διάσταση, την φοβερή αλήθεια που θέλει το κακό ενίοτε να μην πηγάζει από καταγεγραμμένες πηγές κοινωνικής αστοχίας; Ή θα καταρρεύσεις μπροστά στην συνειδητοποίηση ότι ο άνθρωπος είναι εν δυνάμει δαίμονας... όταν μπορεί! Κι επειδή μπορεί. Έτσι έχει μάθει να πορεύεται, έτσι έχει μάθει να χορεύει. Είσαι διατεθειμένος να διευρύνεις τα όρια σου; Αν ναι, θα πρέπει να γνωρίζεις πως όταν χορεύεις με τον διάβολο, ο διάβολος δεν αλλάζει... είναι εκείνος που αλλάζει εσένα! Η τελική στροφή θα σε πετάξει σε μια στενωπό ανελέητου σφυροκοπήματος. Όλες σου οι σταθερές έχουν σμπαραλιάσει. Το ζητούμενο πλέον δεν είναι ένα το κίτρινο σπίτι του αμερικανικού ονείρου, με τον σκύλο που ακούει στο όνομα Σεπ και ένα μωρό στην κούνια, ως άλλοθι στις μικρές, προσωπικές σου ενοχές. Το ζητούμενο πια είναι η εξιλέωση από την ενσυνείδητη φυγή σου στα στενά όρια αυτού του ονείρου, που σε απέτρεπε από το να δεις το γενικό κάδρο. Το μόνο στο οποίο προσμένεις πλέον είναι η εξιλέωση. Η κάθαρση. Σε αντίθεση όμως με τους ήρωες των αρχαίων τραγωδιών, εδώ δεν θα σε σώσει η αυτεπάγγελτη παρέμβαση του από Μηχανής Θεού. Εδώ, θα χρειαστεί εσύ ο ίδιος να τον επικαλεστείς, ζητώντας του να γίνει συνεργός στην δική σου κατάβαση στον Άδη. Πλέον είσαι μόνος, απέναντι στην φωτιά της υποκρισίας την οποία έθρεψες κι εσύ. Η φωτιά εξαγνίζει αλλά θα πρέπει να είσαι έτοιμος να καψαλιστείς παίζοντας μαζί της. Τώρα είσαι πια μόνος.
Ο Τζόελ Σουμάχερ σκηνοθετεί την πλέον σκοτεινή ταινία(μαζί με την "Σιωπή των Αμνών" και το "Seven") της δεκαετίας του 90. Και αναμφίβολα την περισσότερο παρεξηγημένη. Ίσως αυτό να οφείλεται στο γεγονός πως για πρώτη φορά το αμερικανικό όνειρο μπλέκεται σε τόσο προσωπικό ύφος με την εφιαλτική του εκδοχή, καταδεικνύοντας την συμμετοχή του μέσου ανθρώπου στην εκτροπή της ανθρώπινης φύσης από τον σωστό δρόμο. Η ευφυής μουσική υπόκρουση, δια χειρός Mychael Danna, χτίζει έναν υποβλητικό καθεδρικό- κολαστήριο, του οποίου ο τρούλος χάσκει μετέωρος, στο χάσμα που ανοίγει από το πάντρεμα ηλεκτρονικών ήχων με τις απόκοσμες στριγγιές που φτάνουν στα αυτιά από τα βάθη της μαροκινής ερήμου. Και στην μέση, το Χόλιγουντ, ως ανεστραμμένη Κολυμβήθρα του Σιλωάμ, στην οποία εξωραίζονται όλα τα βδελύγματα της ανθρώπινης διαστροφής, με το χάραγμα στο μέτωπο του Θηρίου να αναγράφει: Αμερικάνικο Όνειρο.