American Made (2017)

Αμοραλισμός, δολάρια και αμερικανική εξωτερική πολιτική συνδυάζονται σε ένα διασκεδαστικά καταγγελτικό χρονικό, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Ένας από τους αναλώσιμους κυνηγούς του αμερικανικού ονείρου, οι οποίοι μετά τα 15 λεπτά διασημότητας που τους αντιστοιχούν γίνονται άλλο ένα λήμμα στη Wikipedia, μετατρέπεται τώρα σε πρωτοκλασάτο κινηματογραφικό ήρωα με τα χαρακτηριστικά του Τομ Κρουζ και, από μια κρυψώνα του 1986, μας αφηγείται την απίστευτα περιπετειώδη και διαπλεκόμενη τελευταία επταετία της ζωής του. Πώς δηλαδή από έμπειρος πιλότος της TWA βρέθηκε να δουλεύει ως ιπτάμενος πληροφοριοδότης της CIA στην Κεντρική Αμερική και ταυτόχρονα ως λαθρέμπορος ναρκωτικών για το καρτέλ του Μεντεγίν. Ο Μπάρι Σιλ είναι ο κλασικός τύπος του σκορσεζικού χαρακτήρα που βιώνει την ιλιγγιώδη άνοδο και την κατακόρυφη πτώση, παρασυρμένος από ένα άπληστο success story που έχει ως κινητήριο δύναμη τα δολάρια κι εδώ ως φόντο την αμερικανική εξωτερική πολιτική της ρεϊγκανικής εποχής. Τότε που η CIA προμήθευε μυστικά­ με όπλα τους Νικαραγουανούς αντεπαναστάτες Κόντρας κι έκανε τα στραβά μάτια στις δραστηριότητες του Πάμπλο Εσκομπάρ (το αφήγημα ήταν πως οι Σαντινίστας διακινούν τα ναρκωτικά), με τον υπερβολικά φιλόδοξο όσο και απερίσκεπτα ριψοκίνδυνο Σιλ να κρατάει σε μεγάλο βαθμό στα χέρια του την τύχη αυτής της περίπλοκα βρόμικης επιχείρησης.

Προφανώς, για να μπεις καλύτερα στο «κόλπο», χρειάζεται να γνωρίζεις και να κατανοείς στοιχειωδώς κώδικες, πληροφορίες, φιγούρες και ονόματα της ιστορικής περιόδου, μιας και το φιλμ δεν διαχωρίζει ποτέ το «φανταστικό» από τα ρεαλιστικά γεγονότα. Μπορεί να μην υπάρχει κανένα υπαρξιστικό βάθος στο έργο, όμως αυτό ακριβώς είναι που ταιριάζει στην περίσταση για να αποδώσει την παράνοια της ιστορίας, εμπλέκοντας με τον γελοιωδέστερο τρόπο τις τακτικές του Λευκού Οίκου, όχι μονάχα της περιόδου Ρέιγκαν, αλλά τοποθετώντας ύπουλα links και με τους Προέδρους που ακολούθησαν, κάνοντάς σε να πιστεύεις πως αυτή είναι μια πάγια… «American Made» κατάσταση που ανακυκλώνεται αέναα! Ευτυχώς ο έλεγχος δεν χάνεται ποτέ και την στιγμή που νιώθεις πως έχεις ήδη αρχίσει να κουράζεσαι, η ταινία τελειώνει, έχοντας προσφέρει ωραίες σκηνές δράσης και κάποιες, έστω φειδωλές, στιγμές αβίαστου χιούμορ, που της χαρίζουν μια σχεδόν vintage γοητεία.

Ο Νταγκ Λίμαν απομακρύνεται από τη σκορσεζική/υπαρξιακή προτεσταντική αλληγορία και υιοθετεί ένα πιο σατιρικό και παιχνιδιάρικα κωμικό στυλ. Ένα σκηνοθετικό στυλ καθαρά ντοκιμαντεριστικό, γεμάτο ασφυκτικά κοντινά, απότομα ζουμ, κάμερα στο χέρι κι ενίοτε με στραβές γωνίες λήψης. Πάνω σε ένα καλογραμμένο σενάριο του Γκάρι Σπινέλι, τοποθετώντας διάσπαρτα κάποιες ουσιαστικές ατάκες, στην πραγματικότητα δεν έχει να προσπαθήσει πολύ παρά να αφεθεί στην απολαυστική παράνοια και στο τραγικωμικό στοιχείο των αληθινών περιστατικών και το οποίο αξιοποιεί «δημιουργικά» τα αληθινά γεγονότα, το φιλμ ειρωνεύεται χαριτωμένα τα απανωτά ψέματα της αμερικανικής κυβέρνησης, διασκεδάζει με τον ρόλο των μυστικών υπηρεσιών, κλείνει το μάτι στον απόλυτο αμοραλισμό που κυριαρχεί στις κάθε λογής εθνικές πολιτικές επιλογές και πασάρει στον Τομ Κρουζ έναν αβανταδόρικο ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του. Είναι αρκετά ευχάριστο το να βλέπεις τον Τομ Κρουζ να ξεφεύγει, έστω και για λίγο, από ρόλους που τον έχουμε συνηθίσει τελευταία. Εδώ δεν φοβάται να τσαλακώσει, έστω και με το γάντι, την φωτογένειά και την γοητεία του για να παίξει έναν πιο γήινο και καθημερινό χαρακτήρα. Το υπερβολικό focus στον κεντρικό ήρωα (η ταινία χτίστηκε γύρω από τον Τομ Κρουζ κι αυτό φαίνεται), έχει ως αποτέλεσμα όλοι οι δευτερεύοντες χαρακτήρες να μην αναπτύσσονται αρκετά αφήνοντας την ιστορια να μην σκαλίζει κάτι περισσότερο από την επιφάνεια των γεγονότων. Η ταινία, όμως, προσφέρει όλα όσα υπόσχεται: μια χορταστική δόση διασκέδασης δύο ωρών κι έναν Τομ Κρουζ που θα σε κάνει να πιστέψεις και πάλι σε αυτόν

Δεν πάσχει από κρίση ταυτότητας η ταινία, έχει όμως ένα μικρό έλλειμμα ωριμότητας μέσα στη χειμαρρώδη και καταιγιστική αφήγησή της. Δεν αποφεύγονται δυστυχώς και κάποια κονσερβοποιημένα κλισέ της μέσης χολιγουντιανής βιογραφικής ταινίας, όπως η μονοδιάστατη απεικόνιση της συζύγου του πρωταγωνιστή ως μια επιφανειακή και μεθυσμένη από το νεοπλουτισμό της γυναίκα που ακολουθεί σχεδόν χωρίς ενδοιασμούς τον άντρα της στην ηθική του πτώση προκειμένου να επωφεληθεί υλικά, οπτική που εμπεριέχει ένα λανθάνοντα μισογυνισμό. Υπάρχουν και κάποιες υποπλοκές που θα μπορούσαν να λείπουν και να μην υπάρχει ουσιαστική διαφορά στο τελικό προϊόν, όπως αυτή του αδερφού της γυναίκας του Seal.Όλα αυτά δε λαβώνουν ανεπανόρθωτα την τελική εικόνα, βάζουν όμως το λιθαράκι τους για να μην απογειωθεί σε κάτι πραγματικά εξαιρετικό. 7/10!!!

βασισμενο σε αληθινη ιστορια.....η αναμιξη των ΗΠΑ στην Ν.Αμερικη .....

παιχνιδια μυστικων υπηρεσιων υπο την ομπρελα της επισημης κυβερνησης , στα κρυφα......

εχει ενδιαφερον, καλη πλοκη και μπολιασμενο με χιουμορ,

καπως αναλαφρη βεβαια αλλα βλεπεται ευχαριστα....

7/10

ρουφιανος που τα ηθελε ο κωλος του. επρεπε ο σκομπαρ να *******