The Queen (2006)

Έξοχος συνδυασμός βιογραφικού, ιστορικού δράματος με στοιχεία πολιτικής σάτιρας. Η δίνη λυγμών στην οποία περιέπεσε σύσσωμο το βρετανικό έθνος με την αναγγελία του δυστυχήματος της λαίδης Diana ήταν μεταδοτική. Όλος ο πλανήτης αισθάνθηκε την ιερή υποχρέωση να χύσει τουλάχιστον ένα δάκρυ, και αμέσως μετά να παρακολουθήσει με τρόμο τις θεωρίες συνομωσίας και τη διαπόμπευση των παπαράτσι. Ο σκηνοθέτης Stephen Frears και ο σεναριογράφος Peter Morgan δίνουν τη δική τους ερμηνεία για τα γεγονότα που ακολούθησαν το θάνατο της Diana και παρουσιάζουν ένα δράμα με μπόλικες δόσεις καθαρόαιμου βρετανικού φλεγματικού χιούμορ. Έχει πάρει εμπνευσμένες πρωτοβουλίες ανοίγοντας τις πόρτες των ανακτόρων και, διόλου περίεργα, από νωρίς μας δίνει την εντύπωση πως ο στόχος δεν είναι η γηραιά κυρία αλλά ο «επαρχιώτης», λαϊκός πολιτικός. Επιχειρεί να ρίξει φως στο παρασκήνιο που εκτυλίχθηκε εκείνον τον Αύγουστο στο παλάτι και το πρωθυπουργικό γραφείο του Tony Blair.

Ο έμπειρος Frears γνωρίζει άριστα τη γύρω του βρετανική πραγματικότητα και, μέσω του έξοχου σεναρίου, καταφέρνει να αποδώσει σωστά το κλίμα τόσο μέσα όσο και έξω από το παλάτι χωρίς να χάνει ευκαιρία για κάθε είδους σχόλιο προς όλες τις κατευθύνσεις, με αποτέλεσμα η ταινία του να παρακολουθείται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αντιπαραβάλλοντας υλικό από τα ειδησεογραφικά πρακτορεία, επιτυγχάνει να προσδώσει ατμόσφαιρα ντοκιμαντέρ, διεισδυτικού αλλά σε καμία περίπτωση δηκτικού ή προσβλητικού. Βέβαια, αυτό που δεν ξεκαθαρίζεται είναι ο λόγος για τον οποίο πασχίζει να παρουσιάσει μια εξανθρωπισμένη βασίλισσα. Ενδιαφέρθηκε για την ακαριαία συνειδητοποίηση της ποδοσφαιροποίησης ενός πένθιμου περιστατικού και τη χιονοστιβάδα των επιπτώσεων που είχε στον λαό, τον πολιτικό κόσμο και τη θεσμική μοναρχία. Ως αριστερός, το είδε με ματιά ψύχραιμη και σφαιρική, κριτική και -όσο χρειάζεται- συναισθηματική.

Η Helen Mirren ξεδιπλώνει το ατελείωτο ταλέντο της και δίνει μια από τις καλύτερες ερμηνείες τής μέχρι τώρα πορείας της. Επωμίζεται με εμπειρία και μαγκιά το δύσκολο έργο του να υποδυθεί μια ιστορική φιγούρα εν ζωή, με απόλυτα ελεγμένη δημόσια εικόνα, και τα καταφέρνει άριστα, όχι μόνο παρουσιάζοντας μια βασίλισσα όπως όλοι την γνωρίζουμε, αλλά εξερευνώντας τις πολλαπλές πτυχές μιας τέτοιας προσωπικότητας και επάξια κέρδισε το Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου. Ο Michael Sheen, αποδείχτηκε τελικά κενός, όταν ήταν ακόμα η νέα ελπίδα της βρετανικής πολιτικής και απολάμβανε την υψηλή δημοτικότητά του. Η ερμηνεία του, αν και απέχει από αυτή της Mirren, συμπληρώνει τον αντίποδα και κερδίζει στο τέλος τις εντυπώσεις. Υποψήφιο για καλύτερη ταινία, σκηνοθεσία, αυθεντικό σενάριο, μουσική και κοστούμια. Η Mirren είχε δηλώσει πως της ήρθε φυσικά η ερμηνεία της βασίλισσας, βοηθούμενη τόσο από τα κοστούμια και τα γυαλιά, όσο και από το ότι μοιράζονταν κοινά σημεία στο πρόσωπο τους (ιδιαίτερα μια λεπτομέρεια στο στόμα). Πέρα από τις συνεχόμενες βραβεύσεις της για την εδώ ερμηνεία της, η Helen Mirren επαινέθηκε και προσωπικά από τη βασίλισσα Elizabeth. 8/10!!