Solaris (2002)

Πιο αργό κι από την καθυστέρηση. Σα να έχουν πέσει οι πάντες σε μία νιρβάνα, σε νανουρίζει. Μπαίνει κατευθείαν στο θέμα χωρίς να κάνει μία εισαγωγή και φυσικά το φινάλε απότομο, όπως η αρχή, χωρίς να βγάζεις νόημα που ήθελε να καταλήξει ο ποιητής. Περισσότερο νέα μεταφορά του μυθιστορήματος του Στάνισλαβ Λεμ παρά ριμέικ της ταινίας του Ταρκόφσκι που βασίστηκε στο ίδιο βιβλίο, το «Solaris» του Σόντερμπεργκ δεν ακολουθεί τη μεταφυσική διάσταση της πρωτότυπης κινηματογραφικής μεταφοράς και σίγουρα δεν διακρίνεται για το λυρισμό και το οπτικό μεγαλείο του όπως εκείνη. Τεμπέλικα σκηνοθετημένο και χαοτικό σενάριο για τα δεδομένα του Σόντερμπεργκ, με μακρές αργόσυρτες συζητήσεις στον κλειστό χώρο του διαστημικού σταθμού, αυτό το «σκεπτόμενο» χολιγουντιανό φιλμ είναι μάλλον ψυχρό για να μας αγγίξει ως ψυχόδραμα. Ο Σόντερμπεργκ δεν καταφέρνει να δώσει τη «γενική θεωρία» με όλες τις παραμέτρους που υπαινίσσεται ο Ταρκόφσκι (όπως και να δημιουργήσει τη μεταφυσική αχλή που ήξερε να κάνει ο Ρώσος μετρ), και μικραίνοντας τον φιλμικό χρόνο περίπου κατά μία ώρα, επικεντρώνεται σε ένα πιο ψυχοθεραπευτικό επίπεδο πάνω στον κεντρικό ήρωα που ο Κλούνεϊ ερμηνεύει, όπως πάντα, πολύ καλά. Δημιουργεί ένα κατ’ ουσία ψυχολογικό δράμα, εάν κατ’ επίφαση love story, με εάν άρωμα από υπαρξιακή αναζήτηση. Πραγματεύεται μια ευρεία γκάμα ανθρωπίνων συναισθημάτων -από την αγάπη και τον πόθο, μέχρι την ενοχή και τον τρόμο- και θα μπορούσε η αλληγορία του να είναι εξαιρετικά επιτυχής αν επικεντρωνόταν περισσότερο στην ουσία του θέματος και όχι στην επιφάνεια. Ρηχό, αδιάφορο, άχρωμο, άτονο, άνευρο. 3/10!!!