Raging Bull / Οργισμένο Είδωλο (1980)

Σκιαγραφώντας ο Martin Scorsese το πορτρέτο του Jake LaMotta πέρα από την επιδερμική προσέγγιση του στις μεγάλες επιτυχίες του στο αθλητικό κομμάτι και το μποξ, φαίνεται ότι εστιάζει κι αυτή είναι η ουσία του έργου στο χαρακτήρα και στην προσωπικότητά του, ψυχογραφώντας τον στην δαιδαλώδη και ταραχώδη προσωπική του ζωή παρά στην καριέρα του -που την περνάει επιγραμματικά και εν συντομία- βγάζοντας έναν άνθρωπο παθολογικά ζηλιάρη, απότομο, αυθάδη, έλκυε σα μαγνήτης τους τσακωμούς, βιαιοπραγούσε ασυστόλως, άγριο και οξύθυμο με την γυναίκα του και τον αδερφό του με αποκορύφωμα το μεγάλο επεισόδιο που δημιούργησε, ενώ νευρικό, οργισμένο, καχύποπτο, απειλητικό με αυτούς που συναναστρεφόταν και δε γούσταρε ή του ήταν από την πρώτη στιγμή αντιπαθής μόνο και μόνο για ένα στραβοκοίταγμα ή γιατί μίλησε στη γυναίκα του.

Βέβαια όλη του αυτή η συμπεριφορά του κατέστρεψε την ανοδική του πορεία και επήλθε γρήγορα, ο μαρασμός, η κατρακύλα και η κατηφόρα επηρεάζοντας σημαντικά και τον προσωπικό και οικογενειακό του βίο (όπως ακολουθείται συνήθως σε τέτοιους ανθρώπους η γνωστή πεπατημένη: άνοδος και πτώση, απουσία λύτρωσης, αυτοκαταστροφή). Η ταινία αυτή αποτελεί ένα πραγματικό θρίαμβο για τον Martin Scorcese και μπορούμε να πούμε μία από τις πιο αριστουργηματικές και μεγαλειώδης ταινία που δημιούργησε. Mέσα από το ασπρόμαυρο χρώμα της ταινίας, την σκληρή κι ωμή βία, ο σκηνοθέτης καταφέρνει με έναν απίστευτο τρόπο να σε βάλει στο κλίμα της εποχής, παρουσιάζοντάς μας έναν πρωταθλητή που παντού έβλεπε κινούμενους στόχους για τις γροθιές του εντός και εκτός του ρινγκ, αλλά και με το πόσο δύσκολο είναι κάποιος να διαχειριστεί ένα ταλέντο που θα τον οδηγήσει στην κορυφή ή στον πάτο της κόλασης.

Τι να πει κανείς γι’ αυτό το μεγαθήριο που λέγεται Robert De Niro. Κάθε μπουνιά, κάθε βίαιο ανεξέλεγκτο ξέσπασμα και οι οργισμένες εκφράσεις του προσώπου του μάς έδωσαν να καταλάβουμε τι ήταν o Jake LaMotta. Μία από τις πιο συνταρακτικές, κορυφαίες και καθηλωτικές ερμηνείες του και επάξια κέρδισε το Όσκαρ του Α’ ανδρικού ρόλου. Ιδιαίτερα αξιοθαύμαστο είναι το γεγονός του ότι πηρέ 30 κιλά για να μοιάζει ο παχύσαρκος και καταβεβλημένος ιδιοκτήτης μπαρ όπως είδαμε στο τέλος. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε επίσης και να μην κάνουμε μνεία στους καταπληκτικούς Joe Pescy και Frank Vincent που έδεσαν άψογα με τον πρωταγωνιστή και έδωσαν και τις δικές τους από την πλευρά τους απόλυτες ερμηνείες. Φυσικά όλοι όσοι περάσαν και η γυναίκα του, μας χάρισαν αξιόλογες ερμηνείες. Συμπερασματικά, είναι ταινία που δεν είναι αμιγώς αθλητική και προτείνεται ανεπιφύλακτα!! 10/10!!

Δεν τρελάθηκα. Υποθέτω ότι για την εποχή του το έργο θα ήταν καλό. Ο Ντε Νίρο φοβερός. Όπως και το αδερφάκι του.