Revolutionary Road (2008)

Το Revolutionary Road είναι μια ταινία που δεν υστερεί σε κανένα επίπεδο. Έχει στη διάθεση της ένα δυνατό soundtrack και μια ικανοποιητικότατη φωτογραφία. Ενώ το πρωτότυπο φινάλε ενδέχεται να σας αποζημιώσει. Η επιλογή του Sam Mendes να παρατηρήσει το ζευγάρι μέσα απ' τον κύκλο του, αποτρέπει εν μέρη το μελοδραματισμό και δίνει βαθύτερες (ειρωνικές) διαστάσεις στο κατεστημένο μοτίβο αυτού του συμβατικού κόσμου. Τα δύο πρόσωπα θέτουν βασικά ερωτήματα πάνω στις σαθρές ηθικά βάσεις της καταναλωτικής κοινωνίας και όντας αντίθετοι ως προς αυτή δημιουργούν την δική τους επανάσταση. Η αλλοτρίωση της καθημερινότητας και τα χαμογελαστά προσωπεία πίσω από τα οποία αναγκάστηκε να κρυφτεί ο μέσος άνθρωπος, που στο ξεκίνημα της ζωής του είχε όνειρα, πάθη και φιλοδοξίες, τα οποία τελικά καταπίεσε στον βωμό μιας βολικής και άνετης θεωρητικά ζωής. Η ρουτίνα του γραφείου και η πληκτική αδράνεια του νοικοκυριού, αρχίζουν να πνίγουν το νεαρό ζευγάρι, παρά την ομορφιά που τους δένει εξωτερικά, παρά τη λάμψη και τη φλόγα εκείνη, που κατά τον περίγυρό τους, θα τους έκανε κάποτε να ξεχωρίσουν. Εδώ, έχουμε πιο θεατρικό σενάριο, επικεντρωμένο στην παρατήρηση των δύο αυτών πλασμάτων και της μεταξύ τους σχέσης, με τους ομηρικούς καυγάδες και την χιονοστιβάδα σκληρών και εκρηκτικών διαλόγων να εκτοξεύονται σαν χαστούκια εκατέρωθεν. Τα παιδιά του ζευγαριού σχεδόν δεν εμφανίζονται (ζήτημα σε δυο-τρεις σκηνές). Η ταινία επικεντρώνεται στις συζητήσεις και στα συναισθήματα που νιώθουν τα δύο αυτά άτομα, για καταστάσεις, που λίγο πολύ αφορούν όλα τα ζευγάρια. Ο θεατής γοητεύεται από το κάλλος των ενδυμάτων, της μουσικής και γενικά των σκηνικών της δεκαετίας του 50.

Οι ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών είναι πάρα πολύ καλές και μεστές, πιο γοητευτικοί και πιο ώριμοι, αποτελούν το πιο δυνατό χαρτί στα χέρια του Mendes. Ο Leonardo DiCaprio, είναι εξαιρετικός σε έναν ρόλο με έντονα ξεσπάσματα θυμού και συγκινησιακά που προκαλούν ρίγη. Συμβιβασμένος με την βολική ζωούλα του, είναι εκείνος που ουσιαστικά δεν έχει τα κότσια να ακολουθήσει το όνειρο. Εξίσου εξαιρετική και σύζυγος του Mendes, Kate Winslet, με το κενό της βλέμμα, ένα βλέμμα που το προκάλεσε η κενότητα της ίδιας της ζωής της. Το ίδιο συγκλονιστικοί όμως είναι και οι δευτερεύοντες ρόλοι, που παρά την μικρή τους έκταση, έχουν εξέχουσα θέση στον επηρεασμό της δραματουργίας του έργου, προσθέτοντας ακόμα μεγαλύτερη τραγικότητα. Ο πολύς Michael Shannon, ένας ρόλος μικρός σε έκταση, ο οποίος στην τελική, φαίνεται να είναι η επιτομή της ουσίας, αυτής της ταινίας, μέσα στην τρέλα του μυαλού του, φαντάζει ο μοναδικός λογικός χαρακτήρας, εκείνος που μέσα στην παράνοια του ονείρου μπορεί να αντιληφθεί, να εκφράσει την θλιβερή πραγματικότητα και να σκιαγραφήσει τους κεντρικούς ήρωες, συγκεντρωμένα όλα σε μια σκληρή ετυμηγορία. Δραματουργικά ο Mendes μπορεί αν πετυχαίνει αυτό που ήθελε, να συγκινήσει, να προβληματίσει, ακόμα και να σοκάρει με ένα φινάλε που δύσκολα θα αφήσει ασυγκίνητους ακόμα και τους πιο σκληρούς. Όμως η αλλοτρίωση των πόθων και των συγκινήσεων που όλοι μας αναζητάμε, το γκρέμισμα του αμερικάνικου ονείρου, κάπου μοιάζει να μην προσαρμόζεται στην τυπική και συντηρητική ζωή του `50. Ωστόσο, καταφέρνει να αποσπάσει συγκλονιστικές ερμηνείες από το σύνολο των πρωταγωνιστών του, που βλέπουν το κενό μιας σάπιας καθημερινότητας, μπορούν να αντιληφθούν την ματαιότητά του και όμως, δεν αντέχουν να αντισταθούν σε αυτό. 8.5/10!!!

πολυυ βαρετηηη

Καλούτσικη συνολικά, άρτια σκηνοθετικά, μεταφέρει επιτυχημένα την ‘50s ατμόσφαιρα, ενώ και οι ερμηνείες είναι συμπαθητικές. Η αδυναμία κατά τη γνώμη μου βρίσκεται στην ιστορία, όπου δεν μπόρεσα να διακρίνω κάποια συνταρακτική ουσία. Ότι υπάρχουν δυσλειτουργικά ζευγάρια; Ότι οι άνθρωποι δεν ξέρουν τι θέλουν; Ότι το αμερικάνικο όνειρο μπορεί να μην αποτελεί για όλους τον ιδανικό τρόπο ζωής; Σιγά τα νέα! Ή μήπως υπήρχε κάποιο βαθύτερο νόημα στα ελαφρά τη καρδία ξενοπηδήματα των δυο χαρακτήρων; Πραγματικά δεν καταλαβαίνω τί ήθελε να πεί ο ποιητής… αν βέβαια ήθελε να πεί κάτι.