Black Swan / Μαύρος Κύκνος (2010)

Εφιαλτικό αριστούργημα!!! Ένα συναρπαστικό σκοτεινό παραμύθι για την ενηλικίωση, την αγωνία της δημιουργίας, τη σκληρή όψη του ονείρου, την πτώση, ως την τελική δοκιμασία πριν την ανύψωση. Μία εξωπραγματική ταινία, μια μοντέρνα σύνθεση μπαλέτου που αντιβαίνει και υπερβαίνει τον όρο του εθισμού και της απόλυτης τελειότητας και ύπαρξης σε κάτι συγκεκριμένο, έχει ένα μοναδικό ύφος και χαρακτήρα το έργο που δεν πρόκειται να μη σε εντυπωσιάσει, δεν είναι απλά μία ταινία, είναι ένα αφηγηματικό παραμύθι. Λεπτεπίλεπτο, απαιτητικά ψυχαγωγικό, σκοτεινό όσο και οι χειρότερες μας σκέψεις. Η ιστορία σε αφήνει στο απυρόβλητο και στα χαμένα να αποφασίσεις και να σκεφτείς πώς μπορεί να τελειώσει, αφήνοντάς σε να επιλέξεις σε πολλές εκδοχές ανάμεσα, ώστε να διαλέξεις την κατάλληλη, που τελικά φτάνεις να αμφισβητείς όλα όσα είδες. Το κάνεις κτήμα σου, συμπάσκεις με το δράμα, το κόλλημα της μαγεμένης πριγκίπισσας του μύθου, αυτό που κάνει την ταινία τόσο ξεχωριστή είναι η άκρως αριστοτεχνική και διεισδυτική ματιά στα άδυτα της ψυχοσύνθεσης της, ταυτίζεσαι με τις οφθαλμαπάτες της, τις εμμονές της, την αυτοκαταστροφική μανία της, την πόρωση της για την επίτευξη του ένα και μοναδικού στόχου της και σκοπού της ζωής της που το ζεις ζωντανά μαζί της το βάσανο, την λαχτάρα και το διαχειρίζεται με τέτοια λεπτομέρεια ο Aronofsky που σε πλανεύει, πραγματικά, καταφέρνει να μας σύρει στον βούρκο των χαρακτήρων του μην αφήνοντας μας να πάρουμε τα μάτια από την οθόνη.

Η σκηνοθεσία είναι τόσο επική κι άψογη και στα τεχνικά οπτικά της εφέ (ειδικά σε σημεία όπως η στρέβλωση άκρων και ήχοι από κόψιμο, σπασίματα και ανατριχιαστικά ξεφλουδίσματα νυχιών και δέρματος), που δε σε κάνει λεπτό να πλήξεις σε καμία σκηνή, μια ατμόσφαιρα πότε λευκή, πότε μαύρη και η μουσική υπόκρουση τόσο επιβλητική που χάνεσαι και σε συμπαρασύρει σ' ένα μαγικό απατηλό όνειρο. Εμπεριέχει τόσο αρμονικά μέσα ιδιαίτερες και ευρηματικές σκηνές ο Aronofsky: Λεσβιακές φαντασιώσεις, είδωλα στον καθρέφτη, πίνακες που έχουν δική τους ζωή, σκιές στο μετρό, απειλητικές φωνές, κάτι σκοτεινό που ετοιμάζεται να αναδυθεί. Η Νάταλι Πόρτμαν (δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας) σε έναν τόσο εύθραυστο ρόλο που δεν γνωρίζαμε ότι θα μπορούσε να παίξει με τέτοια καλλιτεχνική δεινότητα, και όλο το υπόλοιπο καστ περιφερειακά… για να μη τη σπάσει. Πραγματικά είναι αξιοθαύμαστη η προσήλωσή της στον στόχο και αξέχαστη η μεταμόρφωσή της. Την ίδια στιγμή, η Μπάρμπαρα Χέρσεϊ καταφέρνει ορισμένες στιγμές και κλέβει πλάνα από την πρωταγωνίστρια αναδύοντας μια τρομακτική ένταση στο παίξιμό της, ενώ η Μίλα Κούνις είναι μια σχεδόν αναπάντεχη έκπληξη. Κυριολεκτικά λάμπει, δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Αλλόκοτο, τρικυμιώδες, παράδοξο, πανέμορφο, ένα ντελίριο στρες, άγχους, τρέλας, μαζί απολαυστικό και τρομακτικό. Βαρύ, ψυχαναγκαστικό και θλιμμένο αλλά ταυτόχρονα μαγικό και ελκυστικό. Ένα ψυχολογικό θρίλερ στο οποίο ο τρόμος δεν κρύβεται πίσω από την κουρτίνα, αλλά τον αντιμετωπίζεις κατάματα κοιτώντας απλά στον καθρέφτη. 10/10!!!

Απ΄τις αγαπημένες μου ταινίες ever. Δεν θα ειμαι αντικειμενικος εδω.... λατρευω αυτη την ταινια την εχω δει πολλες φορες αααα 

Από τις ταινίες που δεν ξεχνάς όσος καιρός και αν περάσει. ΤΟ ψυχολογικό θρίλερ του Darren Aronofsky.
Ο κόσμος του μπαλέτου μπορεί να είναι φαντασμαγορικός και να λάμπει, αλλά είναι πραγματικά κόλαση για όσους λαμβάνουν μέρος.
Η πρωταγωνίστρια θα αναζητήσει την τελειότητα σε βάρος της σωματικής αλλά κυρίως της ψυχικής της υγείας.
Ο Aronofsky καταφέρνει να συνδυάσει σκηνές απείρου κάλλους, με σκηνές τρόμου, οι οποίες δεν προέρχονται από κάποιο εξωτερικό παράγοντα, αλλά από τον εσωτερικό κόσμο της πρωταγωνίστριας.
Η ιστορία της Νίνας είναι συνυφασμένη με την ιστορία της Λίμνης των Κύκνων, όπου στο κέντρο βρίσκεται η μάχη της αθωότητας ενάντια στο κακό, η μάχη του μαύρου κύκνου εναντίον του λευκού.
Οι ερμηνείες είναι οσκαρικές από όλο το cast, o Aronofsky καταφέρνει να ξεδιπλώσει το ταλέντο των Natalie Portman, Vincent Cassell και Mila Kunis στο μέγιστο βαθμό.

Aronofsky? Klint Mansell? Το διδυμο της φωτιάς. Αν και δεν ξέρω ποιά απ' τα κομμάτια είναι του Klint, έχω κατεβάσει όμως την μουσική της ταινίας και θα εντρυφήσω.

Η Νάταλι ξεπέρασε τον εαυτό της, τα περάσματά της απ την πραγματικότητα στον εφιάλτη ήταν καταπληκτικά.

Δεν ξέρω γιατί διάλεξε αυτό το θέμα ο Darren, δεν μου θύμισε τον εαυτό του παρά μόνο στη σκηνή στο καμαρίνι όπου κάτι βλέπει στα πόδια της, εκεί ο σκηνοθέτης πλάθει πραγματικότητες, όπως με το ψυγείο στο ρέκβιεμ φορ ε ντίμ.

Η τρέλλα στην οποία παρασέρνεται η πρωταγωνίστρια, αλλά και εμείς, χτίζεται σιγά-σιγά, κι έχουμε την δυνατότητα να "συνηθίσουμε" και έτσι να την ξεχωρίζουμε. Ο Darren έκανε ένα πολύ σωστό "χτίσιμο". Είναι μια καλή ταινία, αλλά βέβαια δεν είναι το "The fountain"....

Δεν καταλαβαινω οσους λενε οτι τους αρεσε. Πολυ μετρια ταινια , θα ελεγα απο τις χειροτερες που εχω δει και απο τις πιο απογοητευτικες ταινιες που φαινονται καλες και ειναι μαπα. Ξεκιναει πολυ καλα και δειχνει τι περνανε οι περισσοτερες χορευτριες για να ειναι αυτο που ειναι. Αυτο χανεται μετα απο 10 αντε 15 λεπτα. Μετα αρχιζουν οι παλαβομαρες και οι τσοντες. Καθε μισο λεπτο και μια τετοια σκηνη. Αμα θελω τετοια παω και βλεπω καμια τανια του σειρινακη... ελεος δηλαδη. Οι παλαβομαρες απο την αλλη ειναι σε τετοιον βαθμο που συνεχως αναρωτιεσαι τι γινεται και δεν καταλαβαινεις. Δεν ξερεις τι εγινε πραγματικα και τι φανταζεται η πρωταγωνιστρια. Η βαρεμαρα απο την αλλη παει οσο δεν παιρνει. Συνεχως τα ιδια και τα ιδια και τα ιδια. Ολη η ταινια ετσι παει. Εκτος τα τελευταια 5 λεπτα ναι εκει ηταν καλη η ταινια. Αλλα πολυ βαρετη και αργη πλοκη. Μου θυμησε διασωση στρατιωτη Ραιαν 45 ωρες ταινια που θα μπορουσε χωρις αργη και βαρετη πλοκη και απειρες ανουσιες λεπτομερειες να ειναι καλη ταινια. Αλλα δεν ειναι. Τουλαχιστον ο Ραιαν ειχε και μια ηθοποιαρα σαν τον Τομ Χανκς να παιζει ενω εδω... τελος παντων πηρε οσκαρ αλλα εγω δεν ειδα τρελα πραγματα. Δεν θυμαμαι ποιες ηταν οι αλλες υποψηφιες αλλα δεν νομιζω να αξιζαν το οσκαρ λιγοτερο απο την Ναταλι Πορτμαν και σιγουρα δεν ειναι η καλυτερη ταινια της. Πολυ μετρια ταινια. 5 στα 10 και ειμαι εντελως επιοικος μονο και μονο για την τελευταια σκηνη που πραγματικα ηταν φοβερη αλλα πρεπει να κρινουμε ολην την ταινια. Ειναι ειρωνικο αλλα και πληρως κατατοπιστικο οτι οι δυο καλυτερες σκηνες σε αυτην την ταινια ειναι η πρωτη και η τελευταια... Κριμα για τις προσδοκιες μου. Τουλαχιστον ακουγεται ολην την ωρα στην ταινια (ακομα και σαν ringtone στο κινητο της πρωταγωνιστριας χαχαχαχαχα) ενα απο τα αγαπημενα μου κλασσικα Τραγουδια... Γεια σου ρε Τσαικοφσκυ γιγαντα. 

όταν η πραγματικότητα μπλέκεται με τη φαντασία...

μια εξαιρετική προσέγγιση ενός ψυχικά ασθενή ατόμου από το σκηνοθέτη που έχει να ισορροπήσει πολλά και τα καταφέρνει. η ταινία είναι πάρα πολύ καλή, ιδιαίτερη όμως. άλλοι θα τη λατρέψουν άλλοι θα τη βαρεθούν. η μουσική φανταστική, το σενάριο πρωτότυπο, η παραγωγή πολύ καλή και η πόρτμαν απλά υπέροχη. διάβασα πως για όκτώ μήνες έκανε κάθε μέρα έξι ώρες μπαλλέτο και μόνο σε πολύ δύσκολες φιγούρες την ντουμπλάραν, έχασε πάρα πολλά κιλά και όλη αυτή η προσπάθεια, απέδωσε. δε θυμάμαι, πήρε όσκαρ ερμηνείας;