Mother's Day / Θανάσιμη Μητέρα (2010)

Μικρό φεμινιστικό θριλεράκι, βατής θεματολογίας, που αποτελεί άτυπη διασκευή ενός b-movie της δεκαετίας του `80. Θα μπορούσε να φτιαχτεί σε πιο ρεαλιστικά πρότυπα, αλλά δυστυχώς περνάει στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας η υπόθεση, αφού με πάμπολλες ευκολίες, διαιωνίζει και διανθίζει την πλοκή σε βαθμό που το κάνει πολύ προβλέψιμο, ωστόσο η ώρα περνάει άνετα. Του λείπει εντούτοις το νεύρο και η ένταση, ο ρυθμός είναι εμφανώς υποτονικός και στη σκηνοθεσία δεν υπάρχει ψυχή, αφού ο Darren Lynn Bousman δείχνει αδύναμος να κατανοήσει τον αληθινό ψυχολογικό τρόμο και τις διαστάσεις του. Ο τρόμος, όσο κι αν οι ταινίες του είδους έχουν έντονο έτσι κι αλλιώς το cult στοιχείο, πρέπει να είναι πιστευτός - κι όχι φορετός. Σεναριακά ο διαχωρισμός των χαρακτήρων είναι εμφανής και οι προσωπικότητες που πρεσβεύουν οι ήρωες, για ταινία τέτοιου είδους, είναι απόλυτα διακριτές, παρά το γεγονός ότι οι ερμηνείες είναι κάκιστες. Η αλληγορική, ωστόσο, σεναριακή ιδέα είναι επίσης ενδιαφέρουσα: τα βασανιστήρια των ομήρων όταν δεν υπακούν θεωρούνται τρόποι μητρικής νουθεσίας άτακτων παιδιών, κάτι που δεν υποψιάζει απλώς, αλλά σου δείχνει παραστατικά, γραφικά, αποτρόπαια πώς έχει ριζώσει η ωμή βία μέσα σ' έναν άνθρωπο, μετά από τη χρόνια κακοποίηση του από πιτσιρίκι. Βέβαια κάποιες φορές το παιχνιδιάρικο σενάριο διαθέτει αρκετές αγωνιώδεις στιγμές και καταφέρνει να σου προσελκύσει το ενδιαφέρον να το παρακολουθήσεις.

Το φιλμ αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα αληθοφάνειας, διότι υπερφορτώνεται σε χοντροειδείς σκηνές, στιλιστικά γκροτέσκα πλάνα, κρύβεται όμως πίσω από όλες αυτές τις περιττές σεκάνς, ένα παράδοξο, μία ακόμα ανισότητα που έχει να κάνει με τα ενδιαφέροντα, όμως επιγραμματικά αναφερόμενα, ηθικά διλλήματα που εξάγονται. Η Ρεμπέκα ντε Μορνέ εκτελεί τις ημίτρελες μητρικές εντολές με ατσαλάκωτο πρόσωπο που αρχικά σου παγώνει το αίμα. Οσο όμως η πλοκή καταρρέει από το πιστευτό της στάδιο στο τόσο εμφανώς κατασκευασμένο για να σοκάρει κομμάτι των βασανιστηρίων, η θανάσιμη μητέρα γίνεται όλο και πιο καρικατούρα, κατρακυλώντας από το ανατριχιαστικό, στο γελοίο και τελικά στο βαρετό. Κι εκεί χάνεται το παιχνίδι κι η ευκαιρία να κερδίσει αυτό το θρίλερ ένα μεγαλύτερο κομμάτι του κοινού, εκτός από τους ευκολόπιστους του είδους που έχει ήδη στο αιματοβαμμένο τσεπάκι του. Δεν είναι στο σύνολό της άσχημο, απλά με κάποιες βελτιώσεις κυρίως στο καστ και στις αναμενόμενες διευκολύνσεις θα είχε βγει άρτιο το αποτέλεσμα. 6.5/10!!!