The Hurt Locker (2008)

ταινιάρα. πολλοί θα δούν λιγοι θα καταλάβουν

Πολεμική ταινία που με έκανε να βαρεθώ. Πολύ μπλα μπλα, και πόσο υπεράνω γαμάτοι είναι οι αμερικανοί και πόσο περήφανοι πρέπει να είναι και μπλα μπλα. Ανούσια πραγματικά. Ενδιαφέρον η συνεργασία Renner- Mackie που τους είδαμε μετέπειτα στην Μάρβελ. 4/10

Τεχνικώς άρτια, σκηνοθετημένη με έναν πρωτοποριακά ρεαλιστικό τρόπο, κυρίως σε επίπεδο λήψεων σχετική με την κατάσταση στο Ιράκ στην οποία όμως οι Ιρακινοί είναι απλά μόνο στόχοι! Νομίζω ότι η Μπιγκελοου δεν ενδιαφέρεται να κάνει κριτική για τον πόλεμο στο Ιράκ, ούτε να μεταλαμπαδεύσει στους θεατές μηνύματα ειρήνης και αδελφοσύνης μεταξύ των λαών. Εξαιρετικό, μεστό και δυνατό σενάριο, χωρίς φανφάρες ή εύκολους εντυπωσιασμούς, με αρκετές ωμές σκηνές βίας. Επίσης, θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη το πόσο δύσκολο είναι να στήσει ένας σκηνοθέτης τέτοιες σκηνές χωρίς τεχνικά χολιγουντιανά εφέ και να τις κάνει να φαίνονται σχεδόν σαν ντοκιμαντέρ. Μια εξαιρετική περιπέτεια που σε κρατάει σε τρελή αγωνία από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, βέβαια λίγο στη διάρκεια υπολείπεται, θα έπρεπε να έχει μικρότερη χρονική διάρκεια και κάποιες σκηνές περιττεύαν, αν και είχε κάποιες στιγμές έντασης, θα τη χαρακτήριζα άνευρη. Σίγουρα όμως δεν την βρήκα ούτε ανούσια, ούτε αδιάφορη, στήνοντας μια ολόκληρη ιστορία γύρω από ένα θέμα που δεν θα φανταζόμασταν ποτέ ότι θα μπορούσε να γίνει ταινία. 
Δίνει ένα άριστο ψυχογράφημα της επίδρασης του πολέμου στις ψυχές των ανθρώπων, καλύπτοντας ένα ευρύ φάσμα ανθρώπινων αντιδράσεων απέναντι σε συνθήκες έντονου κινδύνου, και του τρόπου με τον οποίο οι διαφορετικοί χαρακτήρες αντεπεξέρχονται και προσπαθούν να αντιμετωπίσουν αυτόν τον κίνδυνο. Οι χαρακτήρες στην αρχή δεν έχουν βάθος γιατί ακριβώς οι φαντάροι επικοινωνούν ουσιαστικά χωρίς όμως βάθος. Έχουμε μία επιφανειακή ανάπτυξη χαρακτήρων και ένα ίσως διφορούμενο φινάλε. Είναι μια ευαίσθητη, θαρραλέα και αρκετά διεισδυτική ματιά στον ψυχισμό του άντρα-πολεμιστή.

Διαθέτει άφθονο σασπένς, ειδικά στις σκηνές που περιλαμβάνουν την απενεργοποίηση εκρηκτικών μηχανισμών, τομέα στον οποίο ο ήρωας ειδικεύεται. Η ίδια η διαδικασία του πολέμου σε αποτρέπει σε βαθιές αναζητήσεις. Ένας στρατιώτης με βαθιές υπαρξιακές και φιλοσοφικές αναζητήσεις απλά θα ΤΡΕΛΑΘΕΙ. Διαγράφει άψογα τα ανθρώπινα συναισθήματα και τη ρηχή αντιμετώπιση της ζωής σε ακραίες συνθήκες. Περισσότερο επικεντρώνεται στα θύματα αυτού του πολέμου τους απλούς πολίτες από τη μια και τους Αμερικανούς στρατιώτες από την άλλη. Ως προς το αντιπολεμικό μέρος: γιατί δεν διαγράφεται ούτε ένας ιρακινός χαρακτήρας; Οι ιρακινοί απλά υπάρχουν κάπου στο φόντο, χωρίς να μπαίνει ο θεατής στη δικιά τους ψυχολογία! Ένα-δύο πράγματα που έκαναν λίγο μπαμ ότι ήταν φτιαχτά είναι ότι: όλοι οι αντάρτες που πυροδοτούσαν τους μηχανισμούς έβγαιναν στο μπαλκόνι κρατώντας επιδεικτικά ένα τηλέφωνο ή κάνοντας νοήματα με τα χέρια, ώστε να τους βλέπουν οι Αμερικανοί. Κανείς δεν σκέφτηκε να το κάνει αυτό στα κρυφά; Επίσης, ένας ιρακινός καθηγητής, μετά από έφοδο του Αμερικανού λοχία στο σπίτι του, και ενώ τον απειλούσε αυτός με πιστόλι, του λέει: "Κάθισε. Είσαι φιλοξενούμενός μου. Να σε κεράσω κάτι;" Πολύ φυσιολογική αντίδραση Συνολικά, η ταινία δε κατορθώνει να ξεφύγει από τον κλειστό, περιχαρακωμένο αμερικανισμό της. Γενικά, το "Hurt locker" είναι ένα έργο που παρόλο που δεν αξιώνει τον χαρακτηρισμό του ως πρωτοποριακού, διαθέτει άψογη γνώση και επίγνωση των μηχανισμών του σασπένς, αλλά και των ανθρώπων που πολλές φορές εμπλέκονται σε μια πολεμική σύρραξη. Η ταινία δεν είναι ούτε αντιπολεμική ούτε πολεμοχαρής, αλλά έτσι είναι οι σωστές ταινίες, δεν επιβάλλουν μηνύματα, αλλά σε αφήνουν να βγάλεις μόνος σου τα συμπεράσματα μέσα από χαρακτήρες και καταστάσεις που περιγράφονται -στην προκειμένη περίπτωση- γλαφυρά. Δεν χρειάζεται ούτε να δημιουργεί ούτε να καταρρίπτει ήρωες ο κινηματογράφος... μπορεί να το κάνει ο θεατής μόνος του. 8/10!!!