Lawrence of Arabia (1962)

 LeeDaegil 13913
Αν οι Βρετανοί είχαν να αντιμετωπίσουν όλες τις αμερικανικές ταινίες περιπέτειας και καταστροφής, μόνο με τον Λώρενς της Αραβίας, θα επικρατούσαν πειστικά από τον πρώτο κιόλας γύρο. Πολύ προτού ακουστεί το καμπανάκι. 
Ας μην γελιόμαστε. Ο Λώρενς της Αραβίας δεν είναι άλλη μια ταινία δράσης. Είναι η συγκλονιστικότερη μεταφορά στην μεγάλη οθόνη της αδάμαστης ψυχής. Της ψυχής εκείνης που δεν γνωρίζει συμβατικούς φραγμούς στην αέναη αναζήτηση της ελευθερίας. 
"Τίποτα δεν είναι γραμμένο", ψελλίζει ο -στα πρόθυρα της λιποθυμίας λόγω εξάντλησης- Πήτερ Ο Τουλ, ενόσω η φλογερή του ματιά τρυπά την ψευδαίσθηση του απέραντου ορίζοντα της Σαχάρας.
Άλλος ένας Άγγλος που γοητεύτηκε από την μαγεία της ερήμου, όπως του καταλογίζει ο υπέροχος Ομάρ Σαρίφ; Πιθανώς. Οι άνθρωποι γοητεύονται από ότι λείπει στην προσωπική τους έκδοση, προκειμένου να νιώσουν την πληρότητα στην αναζήτηση της ελευθερίας. Ένας Άραβας αναζητά νερό και ονειρεύεται τους πράσινους κήπους του Λονδίνου. Ένας Άγγλος επιθυμεί σφόδρα να εξορκίσει τους κλειστούς ορίζοντες του τυποποιημένου βρετανικού καθωσπρεπισμού. Ο πρώτος αγωνίζεται για εθνική ελευθερία, ο δεύτερος για προσωπική. Η ζεύξη των δύο κόσμων είναι αυτή που έχει σημασία στην προκειμένη περίπτωση. Αυτή θα οδηγήσει στην συνειδητοποίηση πως τα πάντα ξεκινούν εντός μας. Ίσως στην πορεία, παρεκκλίνουμε από τον αρχικό σχεδιασμό, ίσως υποπέσουμε σε εγκλήματα βαριά. Η ανθρώπινη σάρκα είναι αδύναμη και έχει τα όρια της. Όμως, αυτό που μένει στο τέλος της ημέρας, είναι η κληρονομιά που αφήνουμε την στιγμή της προσωπικής μας υπέρβασης. Αυτό, είναι το μόνο γραμμένο!

Αντιγραφω αυτουσιο το σχολιο του φιλου Leedaegill που ξερει  απο σινεμά οσο δεν ξερει κανενας και με τιμησε με την φιλια του. Να προσθεσω ιστορια που ακουσα απο Παππου του οποιου ο πατέρας χριστιανός γιατρός απο την ανατολικη Θρακη(Ελληνας το γενος)αιχμαλωτιστηκε απο τον στρατο του Λωρενς στην Βηρυττο υπηρετωντας στον Οθωμανικο στρατό. Οι Οθωμανοί χριστιανοι εστέλλοντο στο ανατολικο μέτωπο 

ωστε να μην βοηθησουν  τους ομόδοξους τους στο Δυτικό. {Οταν μας αιχμαλωτισε ο Λωρενς (40 χριστιανούς γιατρους απο διάφορα μερη της Αυτοκρατοριας ,διηγειται ο παππούς)Ρωτησε ποιοί απο εμάς είμασταν Ελληνες γιατί μεταξυ μας ειχαμε και αρμενίους και ασσυριους άραβες.....Ειμασταν 25 Ελληνες. Μας επιθεωρησε και έπειτα 

μας εδοσε Ελληνικές στολές και ανάλογα με την ηλικία βαθμούς.Η Ελλαδα ητανε ηδη σε πολεμο με την Οθωμανικη αυτοκρατορια.Μας κοιταξε με εκεινο το βλέμμα το έντονο και μας ειπε: Να αποδειξετε τωρα οτι δεν θα ξαναγινετε ποτέ σκλάβοι σ αυτούς τους βάρβαρους.Δεν μας ξαναπαροκουλούθησε ποτέ εγγλέζος στα καθήκοντα μας, είμασταν απόλυτα ελεύθεροι. Σε ενα βραδυ, απο τον Οθωμανικό στρατό ,υπηρετούσαμε αποσπασμένοι στους Εγγλέζους στον Ελληνικο στρατο και πληρωνόμασταν ως Ελληνες αξιωματικοί. Τα ονοματα μας δοθηκαν στην ΑΘΗΝΑ με τηλεγράφημα.Μεχρι το τελος του πολέμου μειναμε στην Παλαιστινη,στην Συρία και οι Εγγλέζοι μας χαιρετούσαν σαν δικους τους αξιωματικούς, μας εμπιστευονταν τους δικούς τραυματιες , μας βάζανε στις λεσχες τους. Τοσο καλά ηταν πληροφορημένος ο Λωρενς για το τι γινονταν στην περιοχή}Το σημειωμα τιθεται για τον θεατή που πιθανόν να θεωρησει οτι μονο με ονειρα και θεληση μπορει να νικηθεί ενας αγώνας.

Το τελειότερο δείγμα επικού σινεμά και αναμφίβολα, η ομορφότερη και η πιο φιλόδοξη δουλειά του Ντέιβιντ Λιν, ο οποίος κάνει μια υποβλητική ταινία πάνω στη σχέση ενός διαταραγμένου ιδεαλιστή με την έρημο και τους ανθρώπους της. Από τις "επικές" ταινίες της δεκαετίας του 1960, με πραγματικές μάχες, γυρισμένες στην έρημο με χιλιάδες πραγματικούς κομπάρσους και όχι ψηφιακά αδρείκελα, με υπέροχους ηθοποιούς της τότε Βρετανικής αριστοκρατίας, που πλαισιώνουν την προσωπική -ως ένα σημείο- μάχη του Βρετανού αξιωματικού Λώρενς ενάντια στην (μετα-Οθωμανική) νεο-Τουρκική κατοχή της Αραβικής χερσονήσου. Δείχνει τις ιντριγκες και το παρασκήνιο της εισόδου των Αμερικανο-Αγγλων στα Αραβικά πράγματα (και βεβαίως στο Αραβικό.. πετρέλαιο). Συγκλονιστική για την σκηνοθεσία της, τα γυρίσματα της και τις καλές παρουσίες, αλλά μέτρια σαν θέμα ενδιαφέροντος, ενώ και η διάρκεια είναι τεράστια και κάπως κουραστική. Ωστόσο, η φωτογραφική αισθητική ως έργο τέχνης, η πρόκληση συναισθημάτων μέσω εικαστικών πηγών, τα μακρόσυρτα επιβλητικά πλάνα επικών προδιαγραφών, είναι στοιχεία που ο εύπεπτος και εύκολα τρομοκρατούμενος σύγχρονος κινηματογράφος αποφεύγει επιδεικτικά. Η ταινία του David Lean ανήκει στο είδος των ταινιών που τα εκπροσωπεί. Είναι όλα όσα το σύγχρονο σινεμά έχει χάσει μέσα στο πέρασμα των καιρών. Πλάνα όπως αυτά της απέραντης ερήμου και των καραβανιών που τη διασχίζουν, εικόνες που πάλλονται από την ζωντανή διάσταση του επικού, στοιχειώνουν βλέμμα και αισθήσεις του θεατή αφήνοντας το χρώμα τους ανεξίτηλο στο χάρτη της κινηματογραφικής μνήμης, όσο και αν ιστορία και πλοκή αρχίζουν να ξεθυμαίνουν μέσα της. Και αυτό είναι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του φιλμ. 9/10!!!

Τά έργα και οι ημέρες του Thomas Edward Lawrence μιας αινιγματικής , ανατρεπτικής και πολυτάλαντης φυσιογνωμίας  μεσα απο ενα μεγαλειωδες κινηματογραφικο αριστουργημα ...