Noel (2004)

Τα Χριστούγεννα δεν είναι μονάχα για τα παιδιά και η ταινία βάλλεται να το αποδείξει. Παρουσιάζει την μελαγχολική πλευρά των γιορτών, αυτή που δικαιολογεί τις πολλές αυτοκτονίες των ημερών. Για κάποιους, οι άγιες μέρες έχουν σκοτεινό χρώμα και μονάχα ένα θαύμα θα τους κάνει να νιώσουν ζεστασιά. Όλο αυτό παρουσιάζεται (ή προσπαθεί να παρουσιαστεί…) μέσα από πέντε ιστορίες με άφθονη μεν σεναριακή αφέλεια και τετριμμένα, αλλά άφθονο ψυχολογικό χρωματισμό, που μοιάζει σαν να βγήκε από ταινία του Κάπρα… στην οποία δεν είχε τα κέφια του. Πρωταγωνιστεί ένα γερό καστ στην ταινία με δύο τραγικούς ηθοποιούς να συμμετέχουν ο Paul Walker κι ο Robin Williams. Κατά τα άλλα, θαυμάσια η Susan Sarandon, ενώ και οι υπόλοιποι στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Η Penelope Cruz και ο Paul Walker βιώνουν πιο έντονες στιγμές με θυμούς και ξεσπάσματα και μοιάζουν οι περισσότερο ανθρώπινοι και αληθινοί χαρακτήρες της ταινίας, ενώ μια μικρή εμφάνιση πραγματοποιεί ο Robin Williams που αντιπροσωπεύει μάλλον το «εξωκοσμικό» και θαυμαστό στοιχείο της Χριστουγεννιάτικης ιστορίας. Απλά επειδή μας δείχνει την άλλη όψη των γιορτών, την όχι τόσο χαρούμενη, ήθελα λίγο περισσότερη δραματικότητα αφού ήταν ένα είδος δραμεντί και να διανθίσει ακόμα πιο πολύ το σενάριο, όχι όμως ότι δεν ήταν αξιόλογο στο στόρι του και με θλιβερό τόνο. Βλέπεται μονάχα μέσα στις γιορτές, λόγω και του ονειρικά μεταμφιεσμένου Μανχάταν.

Ο Chazz Palminteri, ο οποίος κρατά ένα μικρό ρόλο, σκηνοθετεί την ιστορία του David Hubbard που οδηγεί με ένα ασυνήθιστο τρόπο σε μια σύντομη αλλά αποφασιστικής σημασίας συνάντηση τις ζωές αυτών των τόσο ανόμοιων μεταξύ τους ανθρώπων, παραμονή Χριστουγέννων στη χιονισμένη Νέα Υόρκη. Μέσα στο εορταστικό κλίμα των ημερών παρακολουθούμε καθημερινές ανθρώπινες ιστορίες που έχουν να μας πουν κάτι για την άλλη πλευρά των Χριστουγέννων, εκεί που η χαρά, η ξεγνοιασιά και η γαλήνια ατμόσφαιρα των ημερών έχει δώσει τη θέση της στη μοναξιά, την ένταση και τη θλίψη κάνοντας ακόμα πιο έντονη την ιδιότητά τους καθώς λειτουργούν σε ένα εντελώς αντιφατικό για τον υπόλοιπο κόσμο κλίμα. Μέσα στη μελαγχολική του απόχρωση το Noel δίνει μαθήματα ευσπλαχνίας, υπομονής και την αίσθηση του θαύματος που κρύβεται ακόμα και στις πιο θλιβερές καταστάσεις. Οι δρόμοι των ανθρώπων αυτών θα συναντηθούν καθώς ένα μοιραίο σχέδιο καθορίζει τις κινήσεις τους και η σύντομη επαφή τους θα τους οδηγήσει στην αποκάλυψη της αλήθειας που αρνούνται να παραδεχτούν ή έστω να δουν. Η συνειδητοποίηση της ουσίας που χρειάζεται να ξεκαθαρίσουν μέσα τους ακολουθώντας το μονοπάτι που η ζωή ανοίγει μπροστά τους γεμάτο ενδιαφέρουσες νέες προοπτικές, τους δίνει τη δυνατότητα να βιώσουν τις πιο έντονες και σπουδαίες εμπειρίες κερδίζοντας το δικαίωμα για μια ακόμα ευκαιρία πραγματοποιώντας τα προσωπικά τους θαύματα.

Ο Palminteri διατηρεί μια μελαγχολική διάθεση ακόμα και όταν τα πράγματα οδηγούνται σαφώς σε μια ανανεωτική αλλαγή προς το καλύτερο. Το συναισθηματικό στοιχείο αγγίζει στο μεγαλύτερο μέρος του Noel την υπερβολή και η συμπεριφορά και αντιδράσεις των κεντρικών ηρώων δε διέπονται από κάποια λογική που να τις προσδιορίζει ενώ φορές που οι αντιδράσεις τους υπερτονίζονται για να προβάλουν σκόπιμα την υπερβολή (όπως για παράδειγμα η ζήλια του Mike όταν το αφεντικό της Nina της χαρίζει ένα ζευγάρι σκουλαρίκια) θα μπορούσαν να θεωρηθούν δικαιολογημένες. Γενικότερα το υποτονικό κλίμα και μια εμμονή στη δυστυχία που εντελώς ξαφνικά μετατρέπεται σε κατανόηση και αισιοδοξία κάνει τους χαρακτήρες του Noel εξαιρετικά ασταθείς και αφελείς κάτι που έρχεται σε αντίθεση με τις εικόνες τους (για παράδειγμα η Rose είναι μια επιτυχημένη επαγγελματικά γυναίκα κάτι που προϋποθέτει δυναμισμό, στοιχείο όμως που πουθενά δε διακρίνεται) προκαλώντας μάλλον ένα αίσθημα ανακούφισης καθώς η ταινία πλησιάζει στο τέλος αποδεσμεύοντας μας από το βαρύ της συναίσθημα, με ελάχιστες εξαιρέσεις όπου το ενδιαφέρον της εξέλιξης υπάρχει περισσότερο έκδηλο. 6.5/10!!!