Περσόνα / Persona / Έρωτες Χωρίς Φραγμό (1966)

Se poso kairo tha eiparxei link?

Το αριστούργημα ενός μεγάλου. Η ταινία, για την οποία ο Bergman αναφέρει πως του έσωσε την ίδια την ζωή και χάρη στην οποία, ανακάλυψε τα υπέρτατα όρια καλλιτεχνικής ελευθερίας. Σε σημείο, που ο ίδιος ο κινηματογράφος ως τέχνη, να του αποκαλύψει μερικά από τα πλέον ακριβοθώρητα μυστικά του. 
Και τα μυστικά ήρθαν στο φως, με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο η ζωή αφήνει την υποσημείωση της στο αρνητικό που τυπώνεται στο σκοτεινό δωμάτιο του νου, μετά την αρχική λάμψη που τροφοδοτεί την ύπαρξη. Η λάμψη είναι ορμή, φαλλός σε στύση, επίφαση ζωής. Η πραγματική ζωή όμως κυλά στις φλέβες της αρνητικής κόπιας που έχει τυπωθεί στο υποσυνείδητο της ύπαρξης. Είναι εκεί και περιμένει. Σε χειμερία νάρκη, βουβή και σιωπηλή, αναμένοντας να αδράξει την ευκαιρία, την στιγμή που τα λέπια του φιδιού στερέψουν από λίμπιντο. Μέχρι τότε, ήμασταν μόνο φαινομενικά πρωταγωνιστές. Απλά στοιβάζαμε εικόνες κάτω από το δέρμα του φιδιού. Αυτές οι εικόνες θα γίνουν μπομπίνα που γυρίζει στην πραγματική όψη της ζωής, μόνο όταν επέλθει η σήψη. Θα τις θέσουν σε κίνηση οι ανακυκλωτές της συνείδησης, τα μυρμήγκια που αγόγγυστα δουλεύουν κάτω από την τοξικότητα αυτού που ονομάζουμε ζωή. Μέχρι να θέσουν σε εφαρμογή την πραγματική ζωή. Ναι, οι ρόλοι είναι πλέον δυσθεώρητοι, η ζεύξη του ευκταίου με το εφικτό αφήνει απώλειες, επαναπροσδιορίζει ρόλους, δίνει κενό στην ύπαρξη και ύπαρξη στο κενό. Πόσο τέλεια ισορροπούν σε αυτήν την εξίσωση οι δύο πρωταγωνίστριες/μούσες(και ερωμένες σε διαφορετικές χρονικές περιόδους του σκηνοθέτη)! Η Liv Ullmann, βυθισμένη στην κατατονία της ενεργητικής σιωπής, ως παθητική στάση σε μια ζωή που έζησε πάνω από τον αφρό, την ώρα που οι πραγματικές ζυμώσεις συντελούνταν κάτω από τον βυθό. Και η Bibi Andersson, που καλείται να φέρει το δυσβάσταχτο φορτίο του προσωπικού της ευκταίου στην δική της επιφάνεια, έχοντας ως τροχοπέδη τις τύψεις που της κληροδοτεί, μέσω της σιωπής/αποχής, η μεγάλη της ασθενής. Δεν υπάρχει ζεύξη, δεν υπάρχει ισορροπία, δεν υπάρχει τάξη ούτε ασφάλεια. Υπάρχει μόνο η συμμετοχή σε ρόλο κομπάρσου σε πρώτο ενικό, όταν η ανακατανομή του πρωταγωνιστικού ρόλου βρει άλλους αποδέκτες σε τρίτο πληθυντικό. Αυτό είναι το μεγαλύτερο στοίχημα το οποίο φωλιάζει κάτω από την απατηλή λάμψη της ματαιοδοξίας. Η ενεργοποίηση του απλά φανερώνει πως ο ναρκισσισμός είναι επιλογή φυγής, όταν η ζωή κυλά σε χρόνο ενεστώτα. Το μέλλον θα σε οδηγήσει στην συνειδητοποίηση πως είναι η ζωή που επιλέγει ρόλους για σένα και όχι το αντίστροφο. Το μέλλον είναι το άλλο σου μισό.