The Notebook / Το Ημερολόγιο (2004)

Η ταινία είναι ένα love story εποχής πανέμορφα κινηματογραφημένο σε ατελείωτης ομορφιάς τοπία της αμερικανικής υπαίθρου ανάμεσα σε δύο νεαρά παιδία. Ρομαντικό, αστείο και πανέμορφο το πρώτο μέρος της ταινίας είναι ένα από τα καλύτερα love story της πρόσφατης ιστορίας. Αν και μέχρι το τέλος η ταινία δεν χάνει ούτε τη ρομαντική ατμόσφαιρα, ούτε το ενδιαφέρον της κάποιοι (αναπόφευκτοι;) υπερβολικοί μελοδραματισμοί είναι σίγουρο ότι θα ενοχλήσουν κυρίως το αντρικό κοινό. Έξυπνα διηγείται την ιστορία ενός μεγάλου έρωτα με σεμνό και πολύ συγκινητικό τρόπο. Εδώ δεν υπάρχει κάποιος "κακός", που στο τέλος θα έχεις λόγο να μην τον συμπαθήσεις, δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Η ταινία μιλάει για την αγάπη και τις επιλογές που κάνουμε γι' αυτήν. Η εξαιρετική φωτογραφία του Ρόμπερτ Φρείζ ντύνει τον έρωτα των δύο παιδιών, και αλλάζει με καλή διαχείριση ροής τη διάθεση ανάλογα με την εποχή που περνάει. Το μόνο που δεν μπορεί να αποφύγει η ταινία είναι πως το μυθιστόρημα έχει βασικά νεανική και ρομαντική δυναμική, δίχως να κάνει εκπτώσεις περί αυτού, ούτε καν αυτές που θα ανέβαζαν τον πήχη ποιότητας.

Ο Nick Cassavetes σε μια προσπάθεια να ενώσει τα νήματα της ζωής δύο ανθρώπων από τη στιγμή που ερωτεύτηκαν μέχρι τότε που άφησαν αγκαλιασμένοι την τελευταία τους πνοή. Μας δίνει το κλίμα της εποχής ικανοποιητικά, προσέχει τους ήρωές του, φροντίζει ιδιαίτερα τις τρυφερές στιγμές τους. Η φωτογραφία του Robert Fraisse είναι απλώς μαγευτική. Η φύση αποκαλύπτεται στα καλύτερά της. Εντύπωση μου έκαναν τα κοστούμια, ό, τι και να φορέσει η Άλι φαίνεται άψογο, δεν μπορείς να τη φανταστείς με τίποτα διαφορετικό. Η μουσική θα μπορούσε σίγουρα να είναι καλύτερη, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση το βάρος έπεσε κατεξοχήν στην εικόνα. Κλασσικής δομής, αλλά καλογυρισμένο μελόδραμα που δυστυχώς την όλη θετική άποψη του θεατή την καταστρέφει το κραυγαλέο τέλος της. Συγκινητική και γλυκιά, χωρίς ωμό σεξ, τρυφερή με το θέμα της. Επαρκείς και πειστικοί όλοι στους ρόλους τους, αν και το ηλικιωμένο ζεύγος το παρακάνει στο συναισθηματισμό. Το πρωταγωνιστικό ζεύγος παίζει εξαιρετικά, αλλά και αν δεν έπαιζε η ομορφιά της Racel Rachel McAdams σκιάζει τα πάντα. Αυτοί οι δύο με το ταλέντο και τη λάμψη τους ζωντανεύουν μια σχετικά κοινότοπη ιστορία και κάνουν την ταινία μια έξοχη απεικόνιση πρώτης αγάπης. Γλυκιά και αυθόρμητη, ανάλαφρη χωρίς περιττή αυταρέσκεια και πάθος, αληθινή, είναι σίγουρα ένα από τα νέα εκκολαπτόμενα αστέρια. Μας παρασέρνει με την ανεμελιά της... Όσο κι αν δεν πιάνει κορυφή, δείτε το, για ρομαντικούς λόγους, ανεξαρτήτου ηλικίας, αλλά αν είστε νέος μη το χάσετε με τίποτα κι αφήστε τις αρνητικές κριτικές να λένε… Με λίγα λόγια, κανείς δε θα μετανιώσει αν δει αυτή την ταινία, για διαφορετικούς ο καθένας λόγους. Ακόμη και αν έχει μόλις χωρίσει και μισεί κάθε είδους ειδύλλιο... 7/10!!!

Η ταινία είναι εκπληκτική  κατά την άποψή μου για  3 λόγους, πρώτον καταφέρνει ενώ πηδάει τα χρονικά σημεία και πάει και από το παρελθόν στο πάρον, να μην μας μπερδέψει καθόλου,  είναι σαν ένα απόσπασμα.... από ημερολόγιο             Δεύτερον οι ερμηνείες των 4 πρωτανωνιστών είναι εκπληκτικές,  ο Γκόσλινγκ  και ο Γκαρνέρ ταίριαξαν απίστευτα στον ρόλο του Νόα ,  είναι 2 απίστευτοι ηθοποιοί που έχουν κάνει τρομερές ερμηνείες και  το κάνουν για άλλη μια φορά και εδώ. Η McAdams δεν είναι του γούστου μου,  αλλά φέτος έχω δει πολλές ταινίες μαζί της, όπως αυτήν για την Γιουροβίζιον, και πρέπει να παραδεχτώ ότι δεν την συμπόνεσα για το  σταυροδρόμι που βρέθηκε με επιλογές που δεν ήταν οι δικές της. Η Ρόουλαντς  είναι η μητέρα του σκηνοθέτη παρακαλώ, αλλά τον ρόλο τον πήρε επάξια γιατί αυτή μόνο με έκανε σε 1 σκηνή να συγκινηθώ λίγο, και πιστέψτε με είναι δύσκολο να το καταφέρεις αυτό.... 

Ο τελευταίος λόγος είναι  φυισικά το σενάριο και η σκηνοθεσία, τα οποία είναι κορυφή, από την σκηνή στην ρόδα, μέχρι την βάρκα, τις υποσχέσεις για τα σπίτια και η ομοιότητα της σκηνής στο στρατό με αυτόν στην ρόδα.   Θα ήθελα να παίξει λίγο παραπάνω με την ζωγραφική, ίσως αν το χρησιμοποιούσε θα μπορούσε να έχει καλύτερο τέλος, αλλά  το το τέλος που δώθηκε δεν ήταν απαραίτητα κακό, αληθινή αγάπη είναι ... ότι πιο κοντινό σε αληθινή αγάπη μπορείς να δεις σε μια ταινία του Χόλιγουντ.   9/10

Ένα ρομάντζο για ευαίσθητες και τρυφερές ψυχές. Ύμνος στο συναίσθημα, στον ιδεαλισμό, στο δέον κι όχι στο είναι. Η ταινία αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές του θεατή, τον κάνει να αφεθεί και να νιώσει. Η μοναδική μου ένσταση έχει να κάνει με το στοιχείο της υπερβολής καθ' όλη σχεδόν την διάρκεια του φιλμ αλλά ίσως εκνικάται από την αντένσταση της ανάγκης περί συγκρότησης ενός δυνατού δραματουργικού συνεχούς.

9/10.