Like Someone in Love / Κάτι Σαν Έρωτας (2012)

Πρόκειται για ένα άτσαλο παιχνίδι χαρακτήρων, αφού όλο το φιλμ φορτώνεται σε έναν από αυτούς, και οι υπόλοιποι απλά παρακολουθούν σε χαλαρούς τόνους. Και το "χαλαρό" χαρακτηρίζει όλο το φιλμ, σε σημείο όμως που γίνεται ακόμα και κουραστικό. Η ψυχή αυτής της ταινίας χάνεται κάπου στην έλλειψη διαλόγων. Σαφώς κι υποκριτικά ολόκληρη την ταινία την βαστά ο Tadashi Okuno, ωστόσο όμως, δεν υπάρχει κάποιος χαρακτήρας που να συμβάλει περισσότερο στην ανάδειξη των υπόλοιπων προσωπικοτήτων, παρά ο καθένας βοηθά στην αποκάλυψη περισσοτέρων στοιχείων για τους γύρω του. Η φωτογραφία κι η μουσική επένδυση, εξυπηρετούν φανερά την υπόλοιπη σκηνοθετική άποψη, εμπλουτίζοντας τις μακρόσυρτες σκηνές. Επίσης, σημαντικότερο ρόλο, στην αποκωδικοποίηση των χαρακτήρων, παίζουν οι σιωπές κι οι ήχοι ή τα πρόσωπα που παρεμβάλλονται, παρά οι ίδιοι οι χαρακτήρες με τα λόγια ή τις πράξεις τους. Μιλά για τις κοινωνικές ανάγκες και τις ανθρώπινες σχέσεις, παραθέτοντάς μας την διπλή ζωή μιας κοπέλας, η οποία γίνεται αφορμή να διασταυρωθούν οι δρόμοι τριών εντελώς διαφορετικών προσωπικοτήτων και να φωτιστούν οι διάφορες πλευρές της ζωής τους. Συνολικά, μου φάνηκε ανιαρή στην αφήγηση, κουραστική, άτονη, άχρωμη, άοσμη και εντελώς άνευ λόγου ύπαρξης. Αυστηρά για σινεφίλ ορέξεις. 2/10!!!

Abbas Kiarostami. Η αυθεντία του ασχολείται εκ νέου το 2012 με τον έρωτα. Έρωτας εναντίον έρωτα. Ο βίαιος, σκληρός, εγωιστικός κι από την άλλη ο ανθρώπινος, γλυκύς, βαθύς. Πρόκειται για μια από τις πιο απλές σεναριακά ταινίες του τεράστιου Ιρανού, τα εκπεμπόμενα μηνύματα όμως και η σχέση σημαίνοντος-σημαινόμενου αποκτούν ιδιαίτερη, ειδική αξία. Κατά τη διάρκεια της ταινίας, συμβαίνει το αναπάντεχο, αυτό που μάλλον ο μέσος θεατής δεν περιμένει, αυτό που στην ιδανική του, φιλοσοφική ή σοφιστική του μορφή είναι η ουσία του έρωτα. Είναι όμως πράγματι; Τελικά τι είναι έρωτας; Αυτό το φιλοσοφικό ερώτημα θέτει και ρίχνει στον τάπητα ο μεγάλος σκηνοθέτης (και σεναριογράφος). Κι αν αναλυθεί, κι ο ντετερμινισμός δώσει τον ορισμό, από 'κει και πέρα τι; πώς; πόσο; γιατί; Ένα ευρύ φάσμα ερωτήσεων που καθένας θα προσεγγίσει με τις δικές του αισθήσεις, αισθήματα, βιώματα, κρίση, λογική, από το δικό του μετερίζι και υπό τις συνθήκες υπό τις οποίες ζει και βούλεται. Ο Kiarostami σκιαγραφεί, καδράρει, εξιδανικεύει και ταυτόχρονα μυθοποιεί και απομυθοποιεί. Καταστάσεις, πρόσωπα, πράγματα, συνθήκες. Με γνώμονα πάντοτε τον άνθρωπο, τις ανάγκες του και την τάση του για υπαρξιακή έρευνα. Και η ταινία του, απλά τον ακολουθεί, ως απαύγασμα της εγκεφαλικότητας του, του στοχασμού του, της φιλοσοφικής του μελέτης. 

10/10.