My Life Without Me / Ζωή Χωρίς Εμένα (2003)

Αλήθεια εσείς τι θα κάνατε αν στα 23 σας, σας έλεγαν ότι έχετε μόνο 2 άντε 3 μήνες ζωής; Εγώ σίγουρα δεν θα αντιμετώπιζα την όλη κατάσταση με τόση στωικότητα όσο η πρωταγωνίστρια, ούτε και θα ήθελα να το περάσω όλο αυτό μόνη.
Η Ann βρίσκει έναν πολύ ιδιαίτερο και προσωπικό τρόπο να αντιμετωπίσει τον θάνατο.
Είναι νέα, πολύ νέα, έχει μια οικογένεια που λατρεύει, αλλά η ζωή της βρίσκεται σε αδιέξοδο. Έχει επίγνωση ότι όσο κι αν προσπαθήσει, δεν θα μπορέσει ποτέ να κάνει μεγάλα άλματα, και αυτό αναπόφευκτα καταστρέφει τις όμορφες ώρες με τα παιδιά της και τις καθημερινές καλές στιγμές.
Όταν συνειδητοποιεί ότι δεν της έχει απομείνει πολύς χρόνος ζωής, παραμένει ρεαλίστρια και πρακτική, ετοιμάζει μια λίστα με πράγματα που θέλει ακόμα να δοκιμάσει και την ακολουθεί πιστά.
Αν και θέμα βαρύ, η Isabel Coixet δεν αφήνει τους θεατές να νιώσουν κατάθλιψη, καταφέρνει να αποφύγει τις δακρύβρεχτες στιγμές και μέσα από τα μάτια της Ann η αξία κάθε ευτυχισμένου λεπτού έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί ζει και απολαμβάνει το τώρα.
Συγκινητική ταινία, ευχάριστη στη θέαση, αλλά κατά την γνώμη μου ελάχιστα ρεαλιστική.

Μέτρια ταινία, με την δημιουργό να επιχειρεί να αποδομήσει την έννοια του γάμου και της αιώνιας ψυχής, χρησιμοποιώντας ένα πολύ καλό πρόσχημα (ανίατη ασθένεια). Καταδεικνύει τη σύγχρονη καταναλωτική κοινωνία ως “milli vanilli” (δικαίως), πιθανότατα όμως αγνοεί το γεγονός ότι ο πρωταγωνιστικός χαρακτήρας της ταινίας είναι εξίσου “milli vanilli”. Ένας επικείμενος θάνατος (αναπόφευκτος ούτως ή άλλως για όλους) δεν δικαιολογεί τα ψέματα, την εγωιστική εσωστρέφεια, και την μοιχεία. Υπήρξαν γυναίκες που έδωσαν τη ζωή τους σε αγώνες (επαναστάσεις, αντιστάσεις, εξορίες), χωρίς μάλιστα να έχουν ειδοποιηθεί προηγουμένως. “Μπουμπουλίνες”, όχι…μπουλίνες (“θέλω πριν πεθάνω να κάνω μανικιούρ και να ξενο…κοιμηθώ).