On Swift Horses (2025)

Επιχειρεί να αρθρώσει ένα ποιητικό, εσωτερικό σινεμά που να συνομιλεί με τον αμερικανικό μύθο και τις σκιές του, όμως σκοντάφτει εξαρχής στον ίδιο του τον στόχο. Η ταινία χτίζει έναν μελαγχολικό τόνο μέσα από άδειες σιωπές και ελλειπτικούς διαλόγους, αλλά αντί να πυκνώσει δραματουργικά, καταλήγει να μοιάζει άψυχη, χωρίς συναισθηματικό παλμό. Η σκηνοθεσία επενδύει υπερβολικά στην αισθητική της μνήμης – ξεπλυμένα χρώματα, αργές κινήσεις, βλέμματα που κρατούν περισσότερο απ’ όσο αξίζουν – και τελικά χάνεται σ’ ένα ύφος που προδίδει το περιεχόμενο που προσπαθεί να γεννήσει. Η ταινία υποφέρει από μια εμφανή δραματουργική ακινησία· το σενάριο αδυνατεί να δώσει πραγματικό βάθος στους χαρακτήρες του, ενώ η κινητήρια ένταση μεταξύ τους παραμένει εικαστική υπόσχεση που δεν εκπληρώνεται. Οι ερμηνείες – αν και κατά στιγμές ειλικρινείς – πνίγονται στη στατικότητα του μοντάζ και στην εσκεμμένη ψυχρότητα της σκηνοθετικής ματιάς. Το αποτέλεσμα είναι ένας κόσμος με υπονοούμενα, αλλά χωρίς σάρκα – ένας συναισθηματικός καμβάς που μοιάζει εντυπωσιακός από μακριά, αλλά στεγνός όταν τον πλησιάσεις. Το ελάχιστο φως προκύπτει από τη φωτογραφία και την ευγένεια με την οποία η ταινία προσεγγίζει την εσωτερικότητα των χαρακτήρων της. Υπάρχουν στιγμές ομορφιάς, μα είναι αποσπασματικές και δεν φτάνουν να σώσουν τη γενική αίσθηση κενού. Συνολικά είναι μια ταινία που μοιάζει να υποκλίνεται μπροστά στην ιδέα του σινεμά, χωρίς όμως να καταφέρνει να την ενσαρκώσει – ένα έργο με φιλοδοξίες, αλλά χωρίς συναισθηματική πυκνότητα και αφηγηματική πειθώ. 4.5/10!!!