Daddio / Μόνοι στη Νέα Υόρκη (2024)

Εσεις οι γυναικες να προσεχετε. Οταν ακουτε να σας λενε, ο,τι έλεγε ο Σον Πεν (εξαιρετικος!!!), δεν ειναι τιποτε αλλο, παρα να σας ρίξουν!! Ο,τι αλλο ξεχάστε το. Κανεις άντρας δε συγκινήθηκε απο τις ιστορίες σας!

Υ.Γ Εξαιρετικη κριτική απο τον @gr_21. Ελπίζω το 21 ναναι η ηλικία του-απίθανο για την κριτική- κι οχι ΑΕ6ΤΖΗΣ!

Ένας διάλογος από καρδιάς μεν αλλά χωρίς νόημα και ουσιαστική εξέλιξη δε με προβλέψιμη τροπή και φυλετικά μονόπλευρο, που όμως δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από κλισέ ατάκες και δήθεν ψυχανάλυση ενός ταξιτζή προς την επιβάτιδά του που στην τελική τελική είναι και ψεύτικο καθώς ποτέ δεν γίνεται στην πραγματικότητα τόσο βαθιά ανάλυση σε μία απλή συζήτηση, δηλαδή το παρακάνουν κάπως στην έκταση. Το παλεύουν οι Ντακότα Τζόνσον (με καλύτερο αποτέλεσμα) και Σον Πεν για να σε κάνουν να αισθανθείς τον εξομολογητικό τους διάλογο όμως, το σεναριακό υλικό δεν κάνει καλή παρέα με τη φυσικότητα του παιξίματός τους. Έτσι, το παιχνίδι μεταξύ ειλικρίνειας και ψέματος, εμπιστοσύνης και καχυποψίας που ακολουθεί, θα έπρεπε να διατηρεί στοιχειωδώς το ενδιαφέρον και να είχε περισσότερη ένταση, μυστήριο ή έστω διαφωνία για να σε κρατήσει σε μεγαλύτερη εγρήγορση. Σφιχτός ο ρυθμός, αλλά τραχύς και αργόσυρτος ταυτόχρονα, με φλύαρα σημεία, επιπλέον, η ισορροπία μεταξύ των χαρακτήρων είναι άνιση και η εξάρτηση της ταινίας από τον διάλογο ως κύριο εργαλείο αφήγησης μπορεί να είναι τόσο δύναμη όσο και αδυναμία, καθώς μερικές φορές μοιάζει με κήρυγμα, αλλά γενικά στο σύνολό της βλέπετε ικανοποιητικά χωρίς να σε κάνει να πλήττεις αφόρητα, καθώς η διάρκεια δεν είναι ακραία μεγάλη είναι σε συνετά όρια, προσπαθεί να αναλύσει και εξερευνήσει την ανθρώπινη σύνδεση και τις προσωπικές σχέσεις, αλλά όχι τόσο πετυχημένα, και χάριν στις ερμηνείες των Johnson και Penn που απογειώνουν το υλικό κρατάει τα προσχήματα. Με απλά υλικά, η Hall έφτιαξε μια μικρή, ταπεινή, συμπαθητική ταινία που παρακολουθείται αρκετά ευχάριστα. 5.5/10!!