Η λεωφόρος της δύσεως / Sunset Blvd. / Sunset Boulevard (1950)

Μυθικό από κάθε άποψη και εκ των κλασικότερων φιλμ noir όλων των εποχών. Μία εξαιρετικά σύγχρονη ιστορία, η “Sunset Boulevard” αφηγείται τη δυστυχία του ατόμου που πέρα από τα χρήματα και τη δόξα, δεν βλέπει άλλο νόημα στη ζωή του, βάζει την ατομική παραίσθηση και αυτοεξαπάτηση απέναντι στο μηχανισμό της απόλυτης συλλογικής ψευδαίσθησης, εκείνο του κινηματογράφου. Επιπλέον, θίγει τη μάστιγα του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού, το ξεπούλημα των ουσιαστικών αξιών του ατόμου, την αδυναμία του απέναντι στις πιέσεις του πετυχημένου μοντέλου, την επιλογή του να βαδίζει στο ολισθηρό έδαφος του προσωρινού, που τελικά έχει μόνο μία κατάληξη, την αυτοκαταστροφή. Ανεξάντλητα ατακαδόρικο, σαρκαστικά καλογραμμένο και σκηνοθετικά αγέραστο αποτελεί την ιδανική σύγκλιση του ψυχαγωγικού με το σκεπτόμενο κινηματογράφου, σε ένα ρεσιτάλ τραγικότητας χαρακτήρων και καταστάσεων, λες και ο καθένας καμώνεται να ξεπεράσει τον άλλο. Από την αρχή ως το τέλος, το φιλμ του Γουάιλντερ ακροβατεί ανάμεσα στο γκροτέσκο και την αφοπλιστική συγκίνηση, ανάμεσα στο δράμα και τη σκληρόκαρδη, κυνική σάτιρα, ανάμεσα στον τρόμο μιας τραγωδίας και στη φρίκη της γελοιότητας. Υπόδειγμα ανάπτυξης και συναρπαστικού κλεισίματος, με μοναδική μικρή παραφωνία τον κάπως φλύαρο νευρώδη intellectual χαρακτήρα της Νάνσι Όλσον στον αντίποδα της συγκλονιστικής μέσα στην υπερβολή της Γκλόρια Σουάνσον. Η "Λεωφόρος της Δύσης" ήταν μια ταινία τολμηρή στην εποχή της και παραμένει τέτοια ακόμη και σήμερα, ανήκει στο είδος της διαχρονικής αριστουργηματικής ταινίας. Διαχρονικής διότι ακόμα και σήμερα η παρακολούθηση της σου προκαλεί δέος για τις αλήθειες που πρεσβεύει για τον κόσμο του θεάματος και του σινεμά. Όχι μόνο γιατί κατόρθωσε να τραβήξει σε κοντινό πλάνο τη λιγότερο κολακευτική πλευρά του ίδιου του Χόλυγουντ, αλλά γιατί μοιάζει με καθρέφτη που τολμά να πει την αλήθεια για όλα τα ψέματα που θέλουμε να λέμε και να πιστεύουμε. 10/10!!