Σιδερένια Γροθιά / The Iron Claw (2023)

Μία αξιόλογη αθλητική δραματική ταινία, που αναδεικνύει στο έπακρο τις διαστάσεις της συγκλονιστικής πραγματικής ιστορίας της, διαθέτοντας άρτια αισθητική, καθηλωτική υποκριτικά μα πάνω από όλα ευαισθησία απέναντι στις τραγικές φιγούρες του. Μια αληθινή ιστορία ανόδου και πτώσης, η οποία περιγράφει με συγκινητικό ρεαλισμό τους μηχανισμούς παραγωγής και συντήρησης του αμερικανικού ονείρου. Ο Durkin μιλάει για συναισθήματα, για φιλία, αγάπη και οικογένεια, για απώλεια, θλίψη και πόνο, υπονομεύοντας με αυτό τον τρόπο τους κανόνες ενός κλασικού αθλητικού δράματος και τα τοξικά παράγωγά τους. Η ουσία της ιστορίας δεν αφορά τον θρίαμβο ενάντια στις πιθανότητες, αλλά για το πώς μια σειρά από ζωές έχασε τον σημαντικότερο αγώνα, αυτόν μιας ανείπωτης χαμένης ευτυχίας, εξερευνώντας τη ρίζα του κακού και ξεγυμνώνοντας τις κρυφές αιτίες πίσω από την "κατάρα". Το μόνο φωτεινό σημείο σε αυτό το ταξίδι επιβίωσης έρχεται με τη μορφή μιας γυναίκας, της Pam, που φωτίζει με τη γοητεία της όχι μόνο τη μοίρα του Kevin, αλλά και αυτή τη σκοτεινή αντρική ιστορία. Η πατρική εξουσία, η θρησκόληπτη μητρική αδιαφορία και ο αρσενικός ανταγωνισμός συνθέτουν εδώ την ιδανική συνταγή μιας προδιαγεγραμμένης οικογενειακής καταστροφής. Από τη μία έχουμε τους θεαματικούς αγώνες στο ρινγκ, τις δεξιοτεχνικές λαβές, τα ανελέητα χτυπήματα, τις κωμικές κόντρες μεταξύ των αντίπαλων πλευρών, τα στημένα παιχνίδια, τα φώτα, τα αυτόγραφα, τις θαυμάστριες. Από την άλλη υπάρχει και η σκληρή πραγματικότητα πίσω από όλα.

Ο πατέρας που κατατάσσει τα παιδιά του με σειρά προτίμησης, το ανυπόφορο άγχος, ο ανταγωνισμός μεταξύ των αδερφών. Όλες οι κόντρες, οι εντάσεις, οι απώλειες και οι ίντριγκες χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, ένας πόνος τόσο προσγειωμένος και τόσο δυσβάσταχτος που μεταφέρει στο έπακρο την ένταση της τραγωδίας. Ο Durkin ξέρει το μέγεθος του δράματος που κρατά στα χέρια του και γνωρίζει ακριβώς πως να το αναδείξει χωρίς να το κανιβαλίσει. Αν σκεφτείς ειδικά ότι η αυτοκτονία του ενός αδερφού, του Chris, δεν υπάρχει πουθενά μέσα στην ταινία για να μην βαρύνει περαιτέρω το κλίμα, καταλαβαίνεις το μέγεθος της φροντίδας και της ωριμότητας που υπήρχε στη δημιουργική διαδικασία. Κινηματογραφώντας ταυτόχρονα με ωμό ρεαλισμό τις σκηνές πάλης, που γυρίστηκαν με ζωντανό κοινό και μόνο μία φορά, πράγμα που σίγουρα θα εκτιμήσουν οι λάτρες του αθλήματος, αφήνει τις σιωπές να μιλούν, ενώ η μελαγχολική ερμηνεία του Zac Efron δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα αντίστιξη με αυτό τον βίαιο κόσμο. Ο Durkin βουτά μέσα στο ρινγκ και από απόσταση αναπνοής αποτυπώνει με την κάμερα τους χαοτικούς αγώνες πάλης, χαρίζοντας στους λάτρεις του αθλήματος άφθονες στιγμές αδρεναλίνης ποτισμένες με το αίμα και τον ιδρώτα των παλαιστών. Ατού του, τα σταθερά πλάνα του, τα ατμοσφαιρικά παιχνίδια με τον φωτισμό και οι καθαρές γωνίες θέασης που αναδεικνύουν ιδανικά όλες τις στιγμές και όλα τα συναισθήματα που ζωγραφίζονται στα πρόσωπα των ηθοποιών. Μέσα από την αποσύνθεση του κλειστού συστήματος αντανακλάται, με τη σταθερά διακριτική σκηνοθεσία του Durkin, η αποσύνθεση μιας ολόκληρης χώρας και του οικονομικού της συστήματος, καθώς το αθλητικό της κομμάτι δεν εστιάζει στην ενδυνάμωση του σώματος αλλά στην ανελέητη εκμετάλλευσή του στο όνομα μιας φαύλας οικογενειακής αρμονίας.

Ο Zac Efron στον κεντρικό ρόλο μεταμορφώνει το σώμα του και μετατρέπεται σε ένα είδωλο του WWE, έναν καρικατουρικά μυώδη παλαιστή που όλη του τη ζωή προετοιμάζεται ακούραστα για την κορυφή. Δίνει ίσως την ωραιότερη ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας του, αλλοιώνοντας πλήρως την εικόνα του και κρύβοντας τεράστια ευαισθησία κάτω από τα γυμνασμένα μπράτσα του. Έτσι, με μια προσγειωμένη αφοσίωση στον ρόλο του και ένα συναισθηματικό εύρος που του επιτρέπει να αποτυπώσει κλιμακωτά όλα τα στάδια της τραγωδίας του, ο Efron γίνεται το επίκεντρο μιας καθηλωτικής βιογραφίας που μας δίνει τη μια γροθιά μετά την άλλη. Μοναδικό και το υπόλοιπο καστ που πρωταγωνιστεί. Με τη βοήθεια της ατμοσφαιρικής διεύθυνσης φωτογραφίας, της επιτυχημένης μουσικής επένδυσης και μιας θαυμάσιας καλλιτεχνικής διεύθυνσης, το "The Iron Claw" είναι μια σημαντική αμερικανική ταινία, που στηλιτεύει τα κακώς κείμενα δεκαετιών στο χώρο του αθλητισμού, υπογραμμίζει τη σημασία της προσωπικής επιλογής και αποδομεί την εικόνα του macho αρσενικού που αιώνες τώρα δυναστεύει άτομα με ευαισθησίες, που ασφυκτιούν κάτω από μια έξωθεν επιβεβλημένη εικόνα με την οποία αδυνατούν να βρουν σημεία ταύτισης. Αποτείνοντας φόρο τιμής στην τέχνη της επαγγελματικής πάλης και αναδεικνύοντας τόσο την προσωπική του αγάπη για το άθλημα όσο την ευαισθησία του για το δράμα των Von Erich, ο Durkin συνθέτει ένα εξαιρετικό βιογραφικό δράμα μοιρασμένο ανάμεσα στην προσωπική ζωή και την καριέρα του Kevin. Με άρτια υποκριτική και σκηνοθεσία και ένα σενάριο που αναδεικνύει το μέγεθος της τραγωδίας που αφηγείται χωρίς να την κάνει γελοία, το έργο είναι μια υποδειγματική κινηματογραφική βιογραφία. 8.5/10!!

Ωραία ταινία, κυρίως για τα μηνύματα που θέλει να περάσει. Το ίδιο φαινόμενο με τα απωθημένα των γονέων να περνούν στα παιδιά υπάρχει και σήμερα. Στη χώρα μας σε διαφορετικά αθλήματα (ποδόσφαιρο, μπάσκετ κτλ), αλλά είναι το ίδιο έντονα και καταπιεστικά. 

"Κατάρα" του ονόματος δεν ξέρω αν υπήρχε, αλλά σύμφωνα με όσα φαίνονται στην ταινία η "κατάρα" είχε περισσότερο τη μορφή ενός ανάλγητου πατέρα και μιας αδιάφορης μάνας.

Μου άρεσε πολύ το δέσιμο που είχαν τα αδέρφια μεταξύ τους, ήταν πολύ συγκινητικό. Καλή ταινία εν γένει, πιστεύω ότι αξίζει να τη δει κάποιος.

Η ταινια οκ. Αυτο που δεν καταλαβα ποτε ειναι πως αυτοι οι

αμερικανοι γεμιζουν σταδια για να παρακολουθησουν μια

παρασταση θεατρου - παραμυθι. Αυτος που παλευε πραγματικα,

χωρις καραγκιοζιλικια, ηταν ο δικος μας ο Τρομαρας. ( Για οσους τον θυμουνται ). 

Παλικαρι απο τα λιγα, με τεραστιες επιτυχιες!

Όλοι όσοι μεγάλωσαν κατά την παιδική τους ηλικία με WWE/WWF την δεκαετία του '80, γνωρίζουν την οικογένεια "Φον Έριχ" που άφησε εποχή στο wrestling και είναι γνωστή για την οικογενειακή "κατάρα" που τους ακολουθούσε (οι περισσότεροι αυτοκτόνησαν!). Η ταινία αποτελεί μια αυτοβιογραφία της οικογένειας υπό το πρίσμα, την οπτική και την σεναριακή καθοδήγηση του μοναδικού επιζήσαντος, του μεγαλύτερου (αλλά όχι πρωτότοκου) γιού, του Κέβιν, τον οποίο παίζει ο Ζάκ Έφρον όπου έπαθα πλάκα με το σώμα του όταν τον είδα! Ο πρώτος που διεκδίκησε παγκόσμιο τίτλο ήταν ο 2ος και ψηλότερος γιός, ο Ντέηβιντ, τον οποίον παίζει ο Harris Dickinson. Ο πιο γνωστός απ'όλους και ένας από τους αγαπημένους μου wrestlers, ήταν ο Κέρυ, τον οποίον παίζει ο Jeremy Allen White.
Εδώ έρχεται η πρώτη παραφωνία της ταινίας: ο Κέρυ, ο γνωστός "Texas Tornado", ήταν μακράν ο πιο θηριώδης από όλους τους Φον Έριχ, μιλάμε για τεράστια διαφορά, στην ταινία όμως ο Jeremy Allen White δείχνει καχεκτικός μπροστά στα αδέλφια του. Για την ακρίβεια, ο David Von Erich ήταν 203cm, το σώμα του ίδιο με του Harris Dickinson(188cm) στην ταινία = ΟΚ. Ο Kevin Von Erich ήταν 191cm, το σώμα του ίδιο με του Έφρον(173cm), πες ΟΚ. Αλλά ο Kerry Von Erich ήταν 189cm, σχεδόν ισοϋψής με τον Kevin/Efron, αλλά είχε τον διπλάσιο όγκο και μυς. Στην ταινία, ο Jeremy Allen White είναι και πιο κοντός(170cm) αλλά και πιο ψωριάρης!
Ως φανατικός οπαδός του τιτανοτεράστιου "Ultimate Warrior" με το καλύτερο ίσως σώμα στο WWE/WWF, γούσταρα τον Κέρυ (aka,Texas Tornado) γιατί είχε παραπλήσιο σώμα με τον Ultimate Warrior:
https://www.youtube.com/watch?v=69EAD8aIeqs
2η παραφωνία της ταινίας είναι οτι δεν μας παρουσιάζει καθόλου τον μικρότερο γιο και "νάνο" της οικογένειας(165cm), τον Chris Von Erich:
https://www.youtube.com/watch?v=JYNG-0k1Pyo
3η παραφωνία είναι κάποια γεγονότα στην ταινία δεν έχουν την σωστή χρονική σειρά με την πραγματικότητα.
Η ταινία είναι μια αυτοβιογραφία της συγκεκριμένης οικογένειας, βγάζει κάποια οικογενειακά και ανθρώπινα κυρίως συναισθήματα αλλά δε νομίζω να ενδιαφερθεί κάποιος που δεν μεγάλωσε και δεν ασχολήθηκε με το wrestling... 6.5/10!!