The Taste of Things / La passion de Dodin Bouffant / Στη φωτιά (2023)

Ένα ρομαντικό, αρκούντως γευστικό, δράμα εποχής, αποτυπώνει υπέροχα τη μεθυστική αλληλεπίδραση μεταξύ της ερωτικής επιθυμίας και της απόλαυσης νόστιμων πιάτων. Οι αισθησιακές, όμορφα χορογραφημένες και ποιητικές εικόνες της συνυφαίνουν στιγμές επιθυμίας και γαστρονομικής έκστασης. Είναι μια ταινία για τη συντροφικότητα, μια ερωτική ιστορία διαφορετική και συγκινητικά διακριτική. Η προσοχή στη λεπτομέρεια της εποχής, από τα πολυτελή κοστούμια μέχρι τα σχολαστικά σχεδιασμένα σκηνικά είναι φανταστική, αυτό που μου έλειψε είναι η μουσική υπόκρουση και ίσως αν ήταν λίγο πιο μικρή σε διάρκεια θα ήταν καλύτερα. Ωραία επιλογή η εμμονή στους ήχους, καθώς ακούμε τα μαχαίρια να κόβουν, τα υλικά να τεμαχίζονται, να ψήνονται, να βράζονται, μένοντας σε μια ωραία φυσικότητα. Οι γαστρονομικές σκηνές είναι μια οπτική απόλαυση, με την κάμερα να προσκολλάται στην τέχνη της προετοιμασίας του φαγητού. Το ντουέτο των Binoche και Magimel είναι εξαιρετικό, τόσο οι μεμονωμένες ερμηνείες όσο και η μεταξύ τους χημεία αφήνουν ένα πολύ έντονο στίγμα κατά τη διάρκεια της θέασης.

Μεταφέρει όμορφα την ιδέα ότι οι αισθησιακές μας ορέξεις, είτε για φαγητό είτε για έρωτα, είναι αλληλένδετες και μπορούν να βιωθούν ως βαθιά συνυφασμένες. Το έργο μας προσκαλεί να αναλογιστούμε τη βαθιά σχέση μεταξύ των απολαύσεων του τραπεζιού και εκείνων της καρδιάς, τονίζοντας ότι και οι δύο μπορούν να αποτελέσουν πηγές ολοκλήρωσης, απόλαυσης και υπέρβασης. Επιπλέον, η ταινία θέτει διακριτικά διαχρονικά ερωτήματα σχετικά με τη φύση των ανθρώπινων σχέσεων και παράλληλα προσφέρει ένα διακριτικό φεμινιστικό σχόλιο, καθώς διερευνά τους ρόλους των γυναικών στον κόσμο της μαγειρικής στα τέλη του 19ου αιώνα. Συνολικά αυτό το πολυεπίπεδο έργο θα μπορούσαμε να πούμε πως έχει δύο βασικούς άξονες. Ο ένας αφορά το φαγητό ως Τέχνη που γεμίζει τον άνθρωπο πνευματικά και ψυχικά, πέρα από το βιολογικό κομμάτι κι ο δεύτερος τη δύναμη της αγάπης που έρχεται μέσα από την άμεση επικοινωνία που δεν μπορεί να υποκατασταθεί δια παντός από τις κατακτήσεις της εποχής μας. Είναι μια όμορφη οπτικά, αδύναμη δραματουργικά ταινία, με μια χλιαρή σκηνοθεσία, που βλέπεται ευχάριστα -αν και σε κάποια σημεία είναι λίγο βαρετή- φτιάχτηκε με όλα τα υλικά από τα οποία αποτελείται ο έρωτας και ο πόθος, με τις σωστές αναλογίες, όλα τα απαραίτητα ζαρζαβατικά και φροντισμένο μέχρι το τελευταίο της καρύκευμα. 7/10!!

Σαν λατρης του καλου φαγητου ξετρελαθηκα με τα υπεροχα εδεσματα που μαγειρευαν και φυσικα τα λιγουρευομουν  .Σαν ταινια ομως δεν ειχε κατι πολυ καλο ωστε να επαινεσω .Υποτονικη θα ελεγα με αργους ρυθμους και μια σχεση μεταξυ των πρωταγωνιστων που μονο παθος δεν εδειχνε να εχει ,δηλαδη χημεια μηδεν .